میزان، تاثیرات و مکانیزم اثر نابومتون

داروی نابومتون (nabumetone) از جمله داروهای کارای خانواده NSAID است. این دسته از داروها که داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی هستند، دارای اثری مبتنی بر کاهش و بلاک کردن هورمون و موادی هستند که باعث ایجاد درد و التهاب در بدن فرد می شود. جدای از موارد فوق این دارو در کاهش نشانه های ابتلا به بیماری هایی نظیر آرتریت روماتوئید یا استئوآرتریت کاربرد ویژه ای دارد. این دارو ممکن است برای اهداف غیر از مواردی که در این راهنمای دارویی ذکر شده، استفاده شود.

اطلاعات مهم مربوط به داروی نابومتون

استفاده زیاد از داروی نابومتون ، به ویژه اگر از زمانی طولانی یا با دوزهای بالا مصرف شود می کنید یا اگر فرد مصرف کننده مبتلا به بیماری قلبی باشد، می تواند باعث افزایش ریسک ابتلای به حمله قلبی یا سکته مغزی شود. همچنین برای احتیاط بیشتر بهتر است از این دارو قبل یا بعد از عمل جراحی به ای پس قلب (پیوند عروق بای پس عروق کرونر یا CABG) استفاده نشود.

یکی دیگر از اثرات مصرف این دارو افزایش احتمال ابتلای به خونریزی در ناحیه معده و روده به خصوص در افراد کهن سال باشد. این عارضه ممکن است بدون پیش آگهی و علائم هشدار دهنده برای فرد مصرف کننده رخ دهد.

مکانیسم اثر نابومتون

متابولیت فعال نابومتون، 6-MNA یک مهار کننده COX-1 و COX-2 است ، اگرچه اثر انتخابی تری بر روی COX-2 نشان می دهد. مهار COX-1 و COX-2 تبدیل اسید آراشیدونیک به PGs و ترومبوکسان (TXA2) را کاهش می دهد. این کاهش در تولید پروستانوئید مکانیسم مشترکی است که واسطه ی اثرات نامبوتون است.

E2 پروستاگلاندین اصلی است که در تعدیل درد درگیر است. PGE2 گیرنده EP1 متصل به Gq را فعال کرده و منجر به افزایش فعالیت مسیر تری فسفات اینوزیتول / فسفولیپاز C می شود. فعال سازی این مسیر ، ذخیره های داخل سلولی کلسیم را آزاد می کند که به طور مستقیم آستانه پتانسیل عمل را کاهش می دهد و پروتئین کیناز C (PKC) را که در چندین مکانیسم غیر مستقیم دخیل است ، فعال می کند. PGE2 همچنین گیرنده EP4 متصل به Gs را فعال می کند که مسیر سیگنالینگ آدنیلیل سیکلاز / پروتئین کیناز A (AC / PKA) را فعال می کند. PKA و PKC هر دو در تقویت (TRPV1) مشارکت می کنند و باعث افزایش حساسیت به محرک های گرمایی می شود.
آنها همچنین کانالهای سدیم مقاوم به تترودوتوکسین را فعال کرده و جریانهای پتاسیم به داخل را مهار می کنند. PKA بیشتر به فعال شدن گیرنده پورین P2X3 و حساس شدن کانال های کلسیم نوع T کمک می کند. فعال سازی و حساس سازی کانال های یونی دپلاریزان و مهار جریان های پتاسیم به داخل باعث کاهش شدت محرک لازم برای تولید پتانسیل های عمل درد می شود. PGE2 از طریق EP3 برای افزایش حساسیت به برادی کینین و از طریق EP2 برای افزایش بیشتر حساسیت به گرما عمل می کند. حساسیت مرکزی در شاخ پشتی نخاع رخ می دهد و توسط گیرنده EP2 متصل به Gs واسطه می شود. به صورت پیش سیناپسی ، این گیرنده باعث افزایش ترشح انتقال دهنده های عصبی گلوتامات ، CGRP و ماده P می شود. به صورت پس سیناپسی فعالیت گیرنده های AMPA و NMDA افزایش می دهد و مهار نورون های گلیسینرژیک مهاری را ایجاد می کند.
اینها با هم منجر به کاهش آستانه فعال شدن می شوند و به محرک های با شدت کم امکان تولید سیگنال های درد را می دهند. شناخته شده است که PGI2 از طریق گیرنده IP متصل به Gs نقشی دارد ، هرچند که میزان سهم آن متفاوت است. پیشنهاد شده است که در شرایط التهابی دردناک مانند آرتروز از اهمیت بیشتری برخوردار باشد. با محدود کردن حساسیت ، محیطی و مرکزی ، از طریق این مسیرها NSAID ها می توانند به طور موثر درد التهابی را کاهش دهند.
PGI2 و PGE2 از طریق گیرنده های IP و EP2 به التهاب حاد کمک می کنند. شبیه به گیرنده های آدرنرژیک β، این ها متصل به Gs هستند و از طریق مسیر AC / PKA واسطه اتساع عروق می شوند. PGE2 همچنین با افزایش چسبندگی لکوسیت ها به اندوتلیوم کمک کرده و سلول ها را به محل آسیب جذب می کند. PGD2 در فعال سازی ترشح سایتوکاین از سلولهای اندوتلیال از طریق گیرنده DP1 نقش دارد. PGI2 و PGE2 فعال سازی و تمایز سلول T-helper را از طریق گیرنده های IP ، EP2 و EP4 تعدیل می کنند که اعتقاد بر این است نقش مهمی در آسیب شناسی شرایط آرتروزدارد .
با محدود کردن تولید این PG ها در محل آسیب ، NSAID ها می توانند التهاب را کاهش دهند.

PGE2 می تواند از سد خونی مغزی عبور کرده و بر روی گیرنده های تحریک کننده Gq EP3 در سلول های عصبی تنظیم کننده حرارت در هیپوتالاموس عمل کند. این فعال سازی باعث افزایش تولید گرما و کاهش از دست رفتن گرما برای تولید تب می شود. NSAID ها از ایجاد PGE2 جلوگیری می کنند و در نتیجه فعالیت این سلول های عصبی را کاهش می دهند.

اثرات جانبی NSAID از نقش محافظتی و نظارتی پروستانوئیدها ناشی می شود که به خوبی مشخص شده اند. PGI2 و PGE2 با مکانیزمهای مشابه گشادی عروقی که در التهاب ایجاد می کنند ، جریان خون در کلیه را تنظیم می کنند. جلوگیری از این تنظیم توسط NSAIDs باعث انقباض عروقی می شود که با کاهش جریان خون و فشار هیدرواستاتیکی که باعث تصفیه می شود ، عملکرد کلیه را محدود می کند. PGE2 همچنین از طریق گیرنده های EP3 که درمعده که به Gi متصل می شوند و مسیر AC / PKA را مهار می کند ، محافظت از معده را تنظیم می کند.
این باعث کاهش ترشح پروتون توسط H + / K + ATPase در سلولهای آهیانه و افزایش ترشح مخاط و HCO3- توسط سلولهای اندوتلیال سطحی می شود. اختلال در این عمل محافظتی توسط NSAID ها منجر به زخم شدن مخاط معده می شود. سرانجام ، اختلال در PGI2 ، که با تجمع پلاکت ها مخالف است ، تولید توسط عوامل انتخابی COX-2 منجر به عدم تعادل با TXA2 تولید شده توسط COX-1 می شود ، که تجمع پلاکت ها را افزایش می دهد و منجر به افزایش خطر ترومبوز می شود. از آنجا که nabumetone تا حدودی برای COX-2 انتخابی است ، تصور می شود این عدم تعادل را افزایش می دهد و خطر ترومبوتیک را افزایش می دهد.

فارماکودینامیک

NSAID ها مانند nabumetone به عنوان مسکن کاملاً ثابت شده اند. NSAID ها حساسیت محیطی و مرکزی نورون های عصبی درد را به دلیل التهابی که باعث درد زیاد و آلودینیا می شود کاهش می دهند. این حساس سازی از طریق کاهش آستانه پتانسیل عمل در نورون های محیطی ، کاهش شدت محرک های دردناک مورد نیاز برای تولید احساس دردناک اتفاق می افتد. بطور مرکزی ، فعال سازی نورونهای شاخ پشتی همراه با افزایش ترشح گلوتامات ، پپتید مربوط به ژن کلسی تونین (CGRP) و ماده P که انتقال محرکهای دردناک را افزایش می دهند ، اتفاق می افتد. NSAID ها در کاهش ملایم درد حاد و مزمن موثر هستند ، با این حال ، سودمندی NSAID ها در درد نوروپاتیک محدود است.
اثر ضد التهابی NSAID ها با جلوگیری از گشاد شدن عروق ، افزایش نفوذ پذیری عروق و آزاد شدن سیتوکین ها از سلول های اندوتلیال ایجاد می شود. این سه اثر با هم از مهاجرت سلولهای ایمنی بدن به محل آسیب جلوگیری می کند و از این طریق از آسیب و التهاب اضافی ناشی از فعال شدن سیستم ایمنی در محل آسیب جلوگیری می کند. PG ها همچنین فعال سازی و تمایز سلول T-helper را تعدیل می کنند ، فعالیتی که تصور می شود در شرایط آرتروز از اهمیت برخوردار است.
اثر ضد تب NSAID ها از طریق جلوگیری از افزایش دما توسط پروستاگلاندین ها (PG) از طریق هیپوتالاموس ایجاد می شود. بنابراین NSAID ها نیز می توانند تب را به دلیل این واسطه ها کاهش دهند.

اثرات سو ad NSAID ها به اثرات درمانی آنها مربوط می شود. همان عمل گشادی عروقی که در التهاب اتفاق می افتد نیز برای تنظیم جریان خون به کلیه ها از طریق شریان های کلیه آوران عمل می کند. NSAID ها به طور گسترده به عنوان عوامل نفروتوکسیک شناخته می شوند زیرا کاهش PGs باعث انقباض عروقی این عروق می شود که منجر به کاهش جریان خون در کلیه ها و در نتیجه کاهش عملکرد کلیه می شود. کاهش ترشح مخاط و HCO3 در معده با محدود کردن محافظت با واسطه PG ، خطر زخم را افزایش می دهد. سرانجام ، عوامل انتخابی COX-2 مانند نابومتون می توانند تعادل بین تولید پروترومبوتیک و آنتی ترومبوتیک پروستانوئید را کاهش دهند که منجر به افزایش تجمع پلاکت ها و افزایش خطر ترومبوز می شود.

فارماکوکینتیک

جذب:

نابومتون به خوبی از دستگاه GI جذب می شود و تحت اولین متابولیسم عبور قابل توجهی قرار می گیرد و در نتیجه تقریباً 35٪ به متابولیت فعال ، 6-MNA تبدیل می شود. Tmax برای 6-MNA با مقادیر متوسط 3 و 11 ساعت گزارش شده در تک نویسی های محصولات رسمی ، بسیار متفاوت است و در مقالات منتشر شده به عنوان 9-12 ساعت توصیف می شود. مصرف با غذا Cmax را 33٪ افزایش می دهد و میزان جذب را افزایش می دهد. اگر به عنوان سوسپانسیون فرموله شود ، Cmax افزایش می یابد و Tmax 0.8 ساعت کاهش می یابد در حالی که سایر پارامترهای فارماکوکینتیک بدون تغییر باقی می مانند.

حجم توزیع:
Vd از 6-MNA گزارش شده پس از تجویز یک دوز واحد 0.1-0.2 لیتر بر کیلوگرم یا تقریباً 5-10 لیتر است. Vdss گزارش شده در برچسب گذاری رسمی محصول تقریبا 53 لیتر است.
اتصال به پروتئین:
6-MNA بیش از 99٪ به پروتئین های پلاسما ، احتمالاً آلبومین ، متصل است. کسر غیر متصل 0.1-0.2٪ است و در محدوده دوز 1000-2000mg متناسب باقی می ماند.
متابولیسم:
نابومتون توسط خانواده آلدو کتو ردوکتاز-1C و توسط کورتیکواستروئید 11-بتا دهیدروژناز به 3-هیدروکسی نابومتون کاهش می یابد. سپس توسط CYP1A2 به 6-MNA ، متابولیت فعال ، دچار تجزیه اکسیداتیو می شود. 6-MNA توسط O-demethylation توسط CYP2C9 به 6-hydroxy-2-nafthylacetic acid (6-HNA) تجزیه می شود. متابولیت های دیگر از طریق ترکیبی از کاهش کتون و O-demethylation همراه با ترکیب بعدی تولید می شوند.
مسیر حذف:
اکثر دارو از طریق متابولیسم کبدی با حداقل و بدون داروی قابل تشخیص در پلاسما از بین می روند. سپس 80٪ دوز از طریق کلیه و 10٪ از طریق مدفوع دفع می شود. به نظر نمی رسد که تحت گردش خون مجدد انتروهپاتیک قرار گیرد.
نیمه عمر:

6-MNA نیمه عمر 24 ساعت با محدوده 36-39 ساعت دارد.

روش مصرف داروی نابومتون

داروی نابومتون را دقیقاً همانطور که توسط پزشک شما تجویز می شود، مصرف کنید. راهنمایی های بر روی برچسب نسخه خود را خوانده و براساس آن عمل کنید. پزشک شما ممکن است گاهی اوقات دوز داروی شما را برای اطمینان برای گرفتن بهترین نتایج، تغییر دهید. این دارو را در مقادیر بیشتر و یا کمتر از مقادیر تجویز شده توسط پزشک معالج خود، مصرف نکنید.

این دارو ممکن است با و یا بدون مصرف غذا، میل شود.

در صورتی که فرد این دارو را در زمانی طولانی مدتی مصرف کند، نیاز است که آزمایشات منظمی را برای پایش سلامت خود و پیشگیری از عوارض این دارو انجام دهد.

داروی نابومتون باید در دمای اتاق و به دور از گرما و رطوبت نگهداری شود. در صورت عدم استفاده از این دارو باید قوطی این دارو در بسته باقی بماند.

چه اتفاقی می افتد اگر شما یک دوز از این دارو را فراموش کنید؟

به محض اینکه شما دوز فراموش شده را به یاد آوردید، آن را مصرف کنید. اگر تقریبا موقع نوبت بعدی مصرف دوز بعدی است، از مصرف دوز فراموش شده اجتناب کنید . برای جبران دوز از دست رفته قبلی در دوز بعدی از داروی اضافه استفاده نکنید.

اگر از این دارو بیش از حد مصرف کنید، چه اتفاقی می افتد؟

با مراقبت های پزشکی اورژانس و یا کمک های اضطراری برای مسمومیت، تماس بگیرید.

نگهداری از دارو

• دارو را در دمای اتاق و به دور از نور و رطوبت نگهداری نمایید. آن را در حمام نگهداری نکنید.
• تمام داروها را از دسترس کودکان و حیوانات خانگی دور نگه دارید.
• آنها را جهت دور ریختن در داخل چاه دست شویی یا فاضلاب نریزید، مگر اینکه در دستورالعمل نابومتون این گونه نوشته شده باشد.
• نابومتون را زمانی که تاریخ انقضاء آن گذشته و یا دیگر قصد استفاده از آن را ندارید، به درستی دور بریزید. با داروساز یا شرکت دفع زباله های محلی برای چگونگی روش های بی خطر دور ریختن دارو مشورت نمایید.

میزان، تاثیرات و مکانیزم اثر داروی توپیرامات