پسوریازیس (ریشهٔ لغت پسوریازیس از یک کلمهٔ یونانی به معنای خارش است)، صدفک یا داءالصدف بیماری پوستی مزمن خودایمنی است. این بیماری هنگامی رخ میدهد که سیستم ایمنی بدن سیگنالهای اشتباهی میفرستد. این سیگنالها باعث افزایش سرعت چرخهٔ رشد سلولهای پوست میشود؛ یعنی افزایش بیش از حد سلولهای پوستی از میزان ریختن آنها. پسوریازیس مسری نیست.
پنج نوع اصلی پسوریازیس پلاک، خالخال، معکوس، پوسچرلر و اریترودرمیک میباشد. شایعترین آن پسوریازیس پلاک مانند است که با ناحیههایی قرمز رنگ با پوششی نقرهای و سفید از سلولهای مردهٔ پوست مشخص میشود. پسوریازیس در هر نقطهای از بدن مانند زانو، آرنج، پوست سر و کف دست و پا میتواند مشاهده شود و با سایر شرایط جسمی جدی مانند دیابت، بیماریهای قلبی و افسردگی در ارتباط است. حدود 30 درصد از افراد مبتلا به پسوریازیس به ورم مفاصل پسوریاتیک مبتلا میشوند. به نظر میرسد که پسوریازیس یک بیماری ژنتیکی است و محرکهای آن استرس، صدمه به پوست، برخی داروها و عفونت میباشد. پسوریازیس اغلب در سنین جوانی شروع میشود، اما میتواند در هر سنی از دوران نوزادی تا سنین کهولت شروع شود. هم زنان و هم مردان تقریباً به یک نسبت به این بیماری مبتلا میشوند.
پسوریازیس
حساسیت به این دارو یا هر یک اجزای فرمولاسیون
پسوریازیس مزمن
هیچ تداخل دارویی شناخته شدهای در ارتباط با کرم، ژل یا شامپو آنترالین وجود ندارد. با این اوصاف، همیشه در مورد هر دارویی که مصرف میکنید، از نظر موضعی یا خوراکی، تجویز یا بدون نسخه، درمانی یا تفریحی از پزشک خود مشاوره بگیرید. هر دارویی که باعث تحریک پوست شود ممکن است ترکیبی باشد که در اثر آنترالین ایجاد میشود. حتی مکملهای آنتی اکسیدانی با دوز بالا باعث تقویت اثرات آنترالین و ایجاد التهاب در محل مصرف میشود. تنها موارد منع مصرف مطلق آنترالین، آلرژی شناخته شده به آنترالین یا هر یک از مواد موجود در محصول است.
داروی دیترانول با هدف درمان موضعی پسوریازیس خاموش یا مزمن و فرق سر مورد مصرف قرار می گیرد. این دارو برای درمان طاسی موضعی نیز تحت بررسی می باشد. دیترانول به میزان ناچیزی از طریق پوست جذب شده و احتمالا به شکل متابولیت از راه کلیه ها دفع می شود.
