پرورش آناغالیس
گیاه دائمی به بلندی ۱۰-۵ و گستردگی ۴۰ سانتی متر است.
نام علمی: Anagallis tenella Studland
خانواده: PRIMULACEAE
گیاه دائمی به بلندی ۱۰-۵ و گستردگی ۴۰ سانتی متر است. در اواخر بهار یا اوایل تابستان گلهای معطر، زنگوله ای شكل و صورتی پررنگ آن ظاهر می شوند.
آناغالس با گل قرمز
در آذربایجان در مناطق: تبریز، دیزه، سیامک
در شمال ایران مناطق: گرگان، بندرگز، مازندران، گیلان، محمودآباد، درهٔ هراز، جنوب آستارا، سفیدرود، جنوب رشت، لاهیجان
در بلوچستان، گشت، چاه بهار، بشاگرد
در نواحی غرب: قزوین، بروجرد، تفرش
در خوزستان، اهواز، دزفول، شوشتر
در کرمان، بین جیرفت و بم
و همچنین در دالکی، بوشهر و جزیرهٔ قشم و همچنین در خراسان تهران دیده می شود.
نیازها:
به مكان كاملا آفتابی و خاك مرطوب ، غنی و با زهكش خوب نیاز دارد و حداقل دمای قابل تحمل آن ۱۵- درجه سانتی گراد می باشد.
ازدیاد:
از طریق كاشت بذر، تقسیم گیاه و تهیه قلمه در بهار امكان پذیر است.
آناغالیس گیاهی یک ساله با ارتفاع کمتر از یک وجب گسترده روی زمین. ساقهٔ آن با مقطع چهارگوش و برگ های متقابل و بدون دم برگ، بیضی یا دایره ای نوک تیز و گل های آن قرمز یا آبی لاجوردی با دم بلند است. میوه کپسولی شکوفا دارد که از طرف سر آن باز و شکفته می شود و دانه های ریزی در داخل آن قرار دارد که در ابعاد دانهٔ خشخاش می باشد. طعم دانه بسیار تند و تلخ است. طبیعت این گیاه گرم و خشک است و از ترکیب شیمیایی دوساپونین گلوکزید و آنزیم درست شده است.
با نام های آناغالیس، آناغالس دشتی، اناگالیس، عیت الجمل، زغیله هم شناخته می شود. گیاهی کوتاه و کمتر از یک وجب و گسترده روی زمین است. ساقه های آن با مقطع چهارگوش و برگ های متقابل و بدون دمبرگ، بیضی یا دایره ای نوک تیز و گل های آن قرمز با دم گل بلند است.
میوه کپسولی شکوفا دارد که از طرف سر آن باز و شکفته می شود و دانه های ریزی در داخل آن قرار دارد که در ابعاد دانه ی خشخاش است. طعم دانه ها بسیار تند و تلخ است. این گیاه دو نوع است : نوع اول آناغالس نر با گل قرمز و نوع دوم آناغالس ماده با گل آبی و لاجوردی.
آناغالس با گل های قرمز؛ در تمام هند به صورت یک علف هرز خودرو می روید. در ایران نیز در آذربایجان و مناطق تبریز، دیزه، سیامک و در شمال ایران در گرگان، بندر گز، مازندران، گیلان، محمود آباد، دره ی هراز، جنوب آستارا، سفید رود، جنوب رشت و لاهیجان، در بلوچستان در گشت، چابهار و بشا گرد، منطقه های البرز و دماوند، قزوین، بوجرد، کرمانشاه، اراک، اهواز، دزفول، بم، بوشهر و جزیره ی قشم و همچنین در خراسان می روید.
آناغالس با گل های آبی و لاجوردی؛ در ایران در مناطق کازرون و شوش، آبادان و مسجد سلیمان، تبریز، بلوچستان، دامنه های البرز و اطراف تهران نیز مشاهده شده است.
خواص درمانی :
طبیعت این گیاه گرم و خشک و دارای دوساپونین گلوکزیدی و آنزیم ها است. خشک کننده و باز کننده ی انسداد و گرفتگی های مجاری عروق می باشد، برای این منظور از دمنوش آناغالس دو تا پنج گرم از آن استفاده کنید. دمنوش دو تا پنج گرم از نوع دارای گل قرمز آن تهیه نموده و آن را صاف نمایید و به عنوان ضد سم در درمان سم حاصل از مار گزیدگی، درمان یرقان، ناراحتی های مغزی، هاری و بیماری های ترس از آب، درمان صرع، استسقا، جزام و مالیخولیا مصرف کنید و نافع است.
این گیاه برای درمان و رفع ضعف بینایی و زخم های چشم و سایر ناراحتی های پوستی اطراف چشم نافع می باشد، به این منظور آب گیاه تازه را گرفته و سپس آن را با عسل ناب مخلوط نموده و در چشم بچکانید. ضماد کوبیده آن را هم برای بیرون آمدن خار و تیغ از اعضای بدن و جلوگیری از توسعه زخم های چرکین و بد و دفع باد سرخ و التیام جراحت ها مصرف می کنند و مفید است. قرقره با آب برگ و میوه آن برای رفع ناراحتی های مغزی و پاک کردن سر از بلغم و تسکین دندان درد مفید است.
قرقره آب برگ ماده (گل لاجوردی رنگ) آناغالس برای تمیز کردن حلق و بینی از ترشحات موثر می باشد و بوئیدن آن عطسه آور می باشد و عصاره برگ آن جرب و نیز بیماری های پوستی را مداوا می کند.
نحوه پرورش و نگهداری بداغ
نحوه پرورش و نگهداری موچسبمنبع: سایت باغ شیشه ای و آفتاب و ویکی پدیا
