درباره شاعر
فریدون مشیری یکی از نام آوران عرصه شعر معاصر ایران است، شاعر بلندآوازه ای که در نگاه و قالب شعرهایش نیم نگاهی به شعر بزرگانی چون نیما دارد اما خودش نیز پرچمدار شعر تغزلی معاصر و به همین لحاظ یکی از ارکان شعر نو فارسی به شمار می رود.
او یکی از شاعران بزرگ و نام آور سبک نیمایی به شمار می رود. او همچون شاعران هم طراز خود زبان پاکش را در خدمت پیام های شاعرانه اش می گیرد و بیش از هر چیز مخاطب را برای این پیام ها سردر گم نمی سازد. او همواره در چالش با بی عدالتی ها و ناهنجاری ها از همین زبان شفاف و ساده بهره می گیرد. یکی از ویژگی های مهم شعر مشیری اسطوره گرایی است. پیوند شعر مشیری با زبان و ادبیات کهن ایران زمین و استفاده از واژه ها، ترکیبات و عبارات آن زبان که در اغلب اشعار او به چشم می خورد، یکی از تمهیدات شاعرانه اوست که به زبان شعری شکل و نمایی حماسی و به تبع آن انتقادی با صلابت داده است.
متن شعر
ریشه در اعماقِ اقیانوس دارد ــ شاید ــ
این گیسو پریشان کرده
بید وحشی باران .
یا ، نه ، دریایی است گویی ، واژگونه ، بر فراز شهر ،
شهر سوگواران .
*
هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش
ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر ، با تشویش :
رنگ این شب های وحشت را
تواند شست آیا از دل یاران ؟
*
چشم ها و چشمه ها خشک اند .
روشنی ها محو در تاریکی دلتنگ ،
همچنان که نام ها در ننگ !
هرچه پیرامون ما غرق تباهی شد .
آه، باران، ای امید جان بیداران !
بر پلیدی ها – که ما عمری ست در گرداب آن غرقیم –
آیا ، چیره خواهی شد ؟