شعر آه باران از فریدون مشیری

درباره شاعر

فریدون مشیری یکی از نام آوران عرصه شعر معاصر ایران است، شاعر بلندآوازه ای که در نگاه و قالب شعرهایش نیم نگاهی به شعر بزرگانی چون نیما دارد اما خودش نیز پرچمدار شعر تغزلی معاصر و به همین لحاظ یکی از ارکان شعر نو فارسی به شمار می رود.

او یکی از شاعران بزرگ و نام آور سبک نیمایی به شمار می رود. او همچون شاعران هم طراز خود زبان پاکش را در خدمت پیام های شاعرانه اش می گیرد و بیش از هر چیز مخاطب را برای این پیام ها سردر گم نمی سازد. او همواره در چالش با بی عدالتی ها و ناهنجاری ها از همین زبان شفاف و ساده بهره می گیرد. یکی از ویژگی های مهم شعر مشیری اسطوره گرایی است. پیوند شعر مشیری با زبان و ادبیات کهن ایران زمین و استفاده از واژه ها، ترکیبات و عبارات آن زبان که در اغلب اشعار او به چشم می خورد، یکی از تمهیدات شاعرانه اوست که به زبان شعری شکل و نمایی حماسی و به تبع آن انتقادی با صلابت داده است.

متن شعر

ریشه در اعماقِ اقیانوس دارد ــ شاید ــ

این گیسو پریشان کرده

بید وحشی باران .

یا ، نه ، دریایی است گویی ، واژگونه ، بر فراز شهر ،

شهر سوگواران .

*

هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش

ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر ، با تشویش :

رنگ این شب های وحشت را

تواند شست آیا از دل یاران ؟

*

چشم ها و چشمه ها خشک اند .

روشنی ها محو در تاریکی دلتنگ ،

همچنان که نام ها در ننگ !

هرچه پیرامون ما غرق تباهی شد .

آه، باران، ای امید جان بیداران !

بر پلیدی ها – که ما عمری ست در گرداب آن غرقیم –

آیا ، چیره خواهی شد ؟

شعر انسان باشیم از فریدون مشیری