به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از نی نی سایت،اگر به سن یائسگی نزدیک شده باشید یا اینکه به دلایل دیگری حتی در سالهای جوانی به ناباروری مبتلا باشید، بعید نیست که به جای از دست دادن وقت، سراغ متخصصانی بروید که برای باردار شدنتان، راه‌های متفاوتی را پیشنهاد می‌کنند. راه‌هایی که برخی آسان و کم‌هزینه هستند و برای عبور از برخی دیگر، نیازمند صرف وقت و پول زیادی خواهید بود.
در این شرایط، بعید نیست که پزشکتان درمان با گنادوتروپین‌ها را به شما توصیه کنید.
چطور تخمک‌هایتان بارور می‌شوند؟
گنادوتروپین‌ها داروهای باروری هستند که هورمون تحریک فولیکول (FSH)، هورمون لوتئینیزه (LH) یا ترکیبی از این دو را در خود دارند. این داروها برای تحریک تخمک‌گذاری مورد استفاده قرار می‌گیرند و ممکن است که شما به جای شنیدن این نام، آنها را با نام‌های تجاری دیگری بشناسید.
گنادوتروپین‌ها، از متداول‌ترین داروهای درمان ناباروری بوده و در تحریک تخمدان برای تخمک‌گذاری تاثیرگذار هستند. مصرف این داروها باعث می‌شود بدن شما تعداد تخمک بالغ بیشتری در یک زمان آزاد کند و راهتان برای مادر شدن، کوتاه‌تر شود. این داروی هورمونی معمولا در ترکیب با داروهای باروری دیگری مورد استفاده قرار گرفته و به تحریک تخمدان برای آزاد کردن تخمک‌های بیشتر یا افزایش قدرت باروری تخمک‌های آزاد شده کمک می‌کنند.
شروع درمان با گنادوتروپین
گنادوتروپین‌ها، از طریق تزریق، به احیای قدرت باروری شما کمک می‌کنند و تاثیر آنها در برخی موارد، شاید شبیه داروهای دیگر باشد، اما روش تاثیرگذاری‌شان بر بدن با سایر داروها متفاوت بوده و امکان تجویز خوراکی و غیرتزریقی آنها وجود ندارد.
ماجرا از این قرار است که هورمون‌های FSH و LH به‌طور طبیعی در بدن وجود دارند و غده هیپوفیز شما در ابتدای دوره قاعدگی، مسئولیت تولید آنها را برعهده می‌گیرد. این هورمون‌ها تا قبل از تخمک‌گذاری در بدن شما ذخیره می‌شوند و نقش قابل توجهی را در این چرخه بازی می‌کنند. FSH تخمدان‌های شما را بیدار می‌کند و قابلیت باروری آنها را افزایش می‌دهد، اما وقتی به هر دلیل، حجم این هورمون‌ها در بدنتان کم می‌شود، چاره‌ای جز تزریق آنها برای افزایش قدرت باروری شما باقی نمی‌ماند.
تزریق زیرپوستی یا عضلانی گنادوتروپین
گنادوتروپین‌ها به تنهایی می‌توانند قدرت بارداری شما را افزایش داده و به تنهایی برای درمان ناباروری مورد استفاده قرار گیرند اما در برخی موارد، تزریق آنها روشی مکملی برای افزایش تاثیر درمان IUI یا IVF تلقی می‌شود.
گرچه سالهاست که از این روش برای درمان ناباروری استفاده می‌شود، اما شمایی که سراغ گنادوتروپین‌ها می‌روید، حتما باید آزمایش خون دوره‌ای را با تجویز پزشک انجام دهید و با سونوگرافی واژینال، وضعیت بدنتان را کنترل کنید. این تزریق، حتما باید به شکل زیرپوستی یا عضلانی صورت گیرد. شما می‌توانید روش تزریق را از پزشکتان یاد بگیرید و با دستور او، در زمان مناسب خودتان این کار را انجام دهید.
چند وقت یکبار باید گنادوتروپین تزریق شود؟
اینکه فواصل تزریق شما باید چگونه باشد، بستگی به عوامل زیادی دارد. میزان اثربخشی دارو بر بدنتان و فاصله میان دوره‌های تخمک‌گذاری شما، از عوامل تعیین کننده در این زمینه هستند.
معمولا در خانم‌هایی که ناباروری آنها به دلیل نداشتن تخمک‌گذاری است و البته دچار نارسایی اولیه تخمدان نیستند، 5000 تا 10000 واحد از این دارو، از راه عضلانی تزریق می‌شود و اغلب 32 تا 36 ساعت بعد از تزریق دارو، تخمک‌گذاری آغاز می‌شود. با وجود این، هرچه سن فرد بالاتر باشد، زمان دوبرابر شدن سطح این هورمون در بدن بیشتر می‌شود و در برخی موارد، تا 96 ساعت نیز این زمان به درازا می‌کشد.
گنادوتروپین دردسرساز است؟
بعید نیست که پزشکتان مصرف پروژسترون را پس از این درمان توصیه کند اما همه کسانی که این روش درمانی را امتحان می‌کنند، به افزایش سطح پروژسترون در بدنشان نیاز ندارند. اما در صورتی که تخمدان‌های شما بیش از اندازه تحریک شده باشند، بعید نیست که نیازمند توقف درمان شوید یا حتی به شما گفته شود که تا مدتی، باید از مقاربت خودداری کنید.
یکی از عوارض درمان با گنادوتروپین‌ها، چندقلوزایی است. گزارش‌ها حاکی از آن است که 30 درصد افرادی که سراغ این روش می‌روند، صاحب دو فرزند یا بیشتر می‌شوند و در میان بقیه افراد نیز خطر سقط جنین و حاملگی غیرطبیعی بالا می‌رود. گذشته از این، محققان می‌گویند خطر ابتلا به فشارخون بارداری یا دچار شدن به مشکلات ناشی از غیرطبیعی بودن وضعیت جفت نیز در این روش بارداری افزایش پیدا می‌کند.
با گنادوتروپین چقدر احتمال موفقیت وجود دارد؟
مطالعاتی که در زمینه تاثیر گنادوتروپین درمانی بر باروری انجام شد، نشان داده است که 12 درصد زنانی که سراغ این روش می‌روند، بارداری را تجربه می‌کنند و 7.7 درصد آنها، نوزاد زنده‌ای را به دنیا می‌آورند. به گفته محققان، هرچه سن فردی که تحت درمان قرار گرفته کمتر باشد، احتمال موفقیت او در به دنیا آوردن نوزاد زنده، بالاتر می‌رود.
