به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، حجت الاسلام والمسلمین شیرازی نماینده ولی فقیه در نیروی قدس سپاه است. او از سال ۱۳۶۱ با حاج قاسم آشنا شد و ارتباط این دو با یکدیگر شکل گرفت.
حجت الاسلام شیرازی در طول این سال ها نکات و خاطرات بسیاری از حاج قاسم در خاطرش ثبت و ضبط کرده است.
او مهم ترین خصیصه حاج قاسم را فراموش کردن خود و پرداختن به دیگران می داند طوری که همه جا به فکر بالا بردن و اعتبار دادن به دیگران بود و به همین دلیل هم خدا او را بالا برد.
حرف های حاج آقای شیرازی درباره دوست و هم رزم قدیمی اش با یک نشریه شنیدنی و خواندنی است.
شهید حاج قاسم سلیمانی را چگونه شناختید؟
مرحوم سردار سپهبد سلیمانی متولد ۱۳۳۵ است. در سال ۶۱ که ایشان فرمانده تیپ ثارالله شد ۲۶ سال داشت. اما در این سن به اندازه یک انسان پنجاه، شصت ساله که سال ها مدیریت کرده است در تیپ ثارالله اثر گذاشت. رفتار او با رزمندگان به گونه ای بود که بین او و آن ها عشق و محبت خاصی وجود داشت.
برای حاج قاسم مجروحیت و شهادت رزمندگان تیپ ثارالله بالاتر از شهادت و مجروحیت فرزندانش بود و واقعا برای کسی که شهید می شد، می سوخت. مثلا وقتی حاج مهدی کازرونی در سال ۶۲ در عملیات والفجر ۴ شهید شد طوری بود که گویی نزدیک ترین و عزیزترین عزیزش را از دست داده است. از همان سال ۶۱ که با ایشان بودم تا آخرین دیدار ما در دی ماه ۹۸، ارتباطش با خدا و قرآن و اولیای الهی هیچ وقت تضعیف نشد و قطعا رو به کمال و رشد بود.
سوالی در ذهن خیلی از ما هست که چرا سردار وصیت کرد مرا کنار فلان شهید دفن کنید؟ آن شهید که بوده و چه ارتباطی با سردار داشته است؟
نام آن شهید حسین یوسف اللهی است. ایشان مسئول اطلاعات لشکر ثارالله بود و در عملیات والفجر ۸ شهید شد. قبل از عملیات بدر قرار بود عملیاتی صورت گیرد لذا یوسف اللهی افرادی را برای شناسایی مشخص کرد. چون مسیر شناسایی آبی بود باید با قایق می رفتند. از چند نفری که اعزام شدند دو نفر در آب غرق شدند و، چون نمی شد سر و صدایی کرد دیگر رزمندگان به عقب برگشتند.
این اتفاق می توانست برای شهید سلیمانی خیلی مشکل ساز شود، چون اگر آب، اجساد این دو شهید را به سمت دشمن می برد، عملیات لو می رفت؛ لذا حاج قاسم خیلی نگران بود. شهید یوسف اللهی، حاج قاسم را صدا زد و گفت: نگران نباش! هر دو نفر این عزیزان برمی گردند.
یکی امروز ساعت ۴ بعدازظهر و دیگری ۸ صبح فردا به فلان محل که بچه ها زیارت عاشورا می خوانند. سلیمانی پرسید: شما از کجا خبر دارید؟ یوسف اللهی گفت: من یکی از شهدا را در عالم رویا دیدم که این مطلب را به من گفت. سردار می گفت: من خیلی اهمیت ندادم و توجه نکردم، ولی در گوشه ذهنم یک احتمال قرار دادم. در ساعت موعود، بچه ها را به آنجا فرستادم که رأس ساعت مقرر شهید اول رسید. شهید سلیمانی می گفت: یقین پیدا کردم دومین شهید هم خواهد آمد و همین طور هم شد.
سردار می گفت: من از شهید یوسف اللهی سوال کردم: حکمت اینکه فلان شهید زودتر آمد و دیگری دیرتر چه بود؟ یوسف اللهی گفت: فلانی که زودتر آمد نماز اول وقت و نماز شب او ترک نمی شد. ضمنا شهید اول، متأهل بود و به این خاطر نیمی از دینش را حفظ کرده بود. از اینجا ارتباط سردار با شهید یوسف اللهی شکل گرفت و تا والفجر ۸ ادامه داشت. این مسأله یعنی همانگونه که سردار در طول این ۴۰ سال، یک بار خود را ندید بعد از شهادت هم می خواست یوسف اللهی را بزرگ کند نه خودش را.
بعد از شهادت سردار، فیلم سازان متعددی متفق القول می گفتند زندگی سردار، خیلی جنبه دراماتیک دارد. گویا ایشان خاطرات روزانه خود را نوشته اند؛ این مساله را برای ما روشن کنید که می توان چه استفاده ای از این خاطرات کرد؟
سردار سلیمانی یک شخصیت چند بعدی داشت؛ لذا اگر کسی می خواهد فیلم یا اثری راجع به او تولید کند باید به همه ابعاد زندگی او توجه نماید. ایشان به تاریخ نگاری و تولیدات فرهنگی اهمیت فراوان می داد. بعد از جنگ، کنگره شهدای کرمان را سامان داد و گروهی از نویسندگان را ترغیب کرد که کتاب های دفاع مقدس را بنویسند. خودش هم تک تک کتاب ها را می خواند و از نظر سندیت بررسی می کرد. الان هم تاریخ لشکر ثارالله در حال جمع آوری است که دو جلد از آن، به چاپ رسیده است.
نسبت به نیروی قدس هم همین نگاه را داشت. در طول جنگ با داعش هم به مسأله تاریخ نگاری توجه داشت. بعد از شکست داعش، افرادی را برای تدوین تاریخ جنگ سوریه و عراق مشخص کرد و الان هم این اسناد در حال جمع آوری و تدوین است. در ارتباط با خودش هم همین کار را کرد و خاطراتش از عملیات های مختلف را نوشت و گردآوری کرد.
اخیرا هم مشغول بازنویسی خاطراتش از دوران جنگ بود تا بعد از ویراست، چاپ شود. در آخرین جلسه ای که چند روز قبل از شهادت با ایشان داشتم، می گفت: می بینی که مشغول تدوینم، ولی به خاطر کار هایی که دارم نمی توانم ادامه دهم.
ایشان در طول ۲۲ سالی که در نیروی قدس بود خاطرات روزانه خود را نوشته و ثبت کرده است. امیدوارم آن بخش از خاطرات ایشان که قابل چاپ است تدوین شود تا بتوانیم آن ها را در اختیار ملت قدرشناس ایران و بلکه جبهه مقاومت قرار دهیم. چرا که ایشان فقط ایرانی نیست بلکه مربوط به جبهه مقاومت و جهان اسلام است.
راجع به جنبه بین المللی ایشان در جبهه مقاومت صحبت کنید و اینکه چه تأثیری از بزرگان دیگر این جبهه گرفته اند؟
اولا ایشان فکری طراح داشت و حرف نو می زد. بر جغرافیای منطقه هم تسلط کامل داشت. مثلا در عراق که می خواست عملیاتی انجام شود خودش به شناسایی می رفت و بر متر متر منطقه تسلط پیدا می کرد. به هر نقطه ای که در سوریه و عراق اشاره می کردیم، می دیدیم اشراف اطلاعاتی و عملیاتی دارد.
به اعتقاد من نسبت به سایر فرماندهان جبهه مقاومت، هم از نظر معنوی و هم از دید نظامی، سرآمد بود، ولی هیچ گاه خود را ندید. یا عماد را دید؛ یا سیدحسن نصرالله را دید؛ یا مهدی المهندس را دید. در سوریه هم فرماندهان ارتش سوریه و فاطمیون و زیبنیون را می دید نه خود را. نظامیان هم به خاطر تواضع و اخلاصی که داشت حرفش را می خریدند. همه منتظر بودند که سردار سلیمانی چه می گوید! چون نسبت به دانش و بصیرت و دشمن شناسی او ایمان داشتند و مطیعش بودند. اگر حرفی را در عراق و سوریه می زد همه جبهه ها و جناح ها تبعیت می کردند.
ایشان به خاطر اینکه در چند کشور کار می کرد وقت نمی شناخت و شبانه روز کار می کرد. نیرو های آن منطقه گاهی خسته می شدند و به استراحت می رفتند، اما سردار سلیمانی، گاهی در مجموع ده یا پانزده روز، ده ساعت بیشتر نمی خوابید. از این جلسه به آن جلسه می رفت و وقتی یک یا دو بامداد جلساتش تمام می شد به عبادت می پرداخت.
می توانم ادعا کنم کمتر روزی بود که سردار شهید ما اگر هم به خواب می رفت ساعت ۳ نیمه شب بیدار نشود! از آن پس هم نمی خوابید و بعد از نماز صبح، مشغول کار می شد. وقتی همه می دیدند که اینگونه دلسوزی می کند او را دوست داشتند. در عراق، همه از زبان سردار می شنیدند که آمادگی من برای شهادت در عراق، صد برابر شهادت در ایران است و خدا هم این خواسته او را محقق کرد. این رفتار ها برای همه ثابت می کرد که سردار اهل عمل است و اهل شعار نیست. همواره هم او را حلال مشکلاتشان می دانستند.
در زمینه ارتباط سردار با فاطمیون هم اگر خاطره ای دارید بفرمایید.
سردار سلیمانی سال ها در افغانستان حضور داشت و با تروریست ها و شوروی سابق جنگید. مردم افغانستان او را می شناختند و همین نگاهی که امروز مردم عراق و سوریه و لبنان به سردار دارند دیروز افغانی ها داشتند. در افغانستان هم بار ها در معرض شهادت قرار گرفت و حتی یک بار هواپیمای ایشان در فرودگاه تروریست ها به زمین نشست، ولی بلافاصله که متوجه شد به هوا برخاست.
طراحی خلاقانه ساماندهی افغانی های مقیم ایران برای اعزام به سوریه و عراق هم از ذهن خلاق سردار شهید تراویده بود. این طراحی نگاه ملت ایران را به افغانی های مقیم ایران تغییر دارد و این مردم مظلوم، در نگاه ملت ما عزیز شدند. من بار ها رشادت این عزیزان را دیدم.
در جبهه سوریه، رزمنده ای افغانی را دیدم که دو پایش قطع شده بود و در حالی که درد می کشید می گفت: من حاضرم وقتی قدری دردم آرام گرفت دوباره به میدان مبارزه برگردم. هنر سردار این بود که از افراد مهجوری که کسی توجهی به آن ها نمی کرد بهره برد و قهرمان ساخت.
جالب است که خداوند با چه حکمتی اینقدر مشتاق شناخته شدن ایشان بود. اولین باری که ایشان به غرب معرفی شد با اقرار ژنرال های آمریکایی به زبدگی و محبوبیت ایشان صورت گرفت. توضیحی در این باره ارائه بفرمایید.
خدا شهید میثمی را رحمت کند که می فرمود: قدرت ما به میزان تجهیزات ما نیست. بلکه به مقدار ارتباط ما با خداست. سردار سلیمانی با خدا معامله می کرد «.. ولله العزه جمیعا». عزت ایشان به خاطر ارتباط مستمر و خالصانه او با خداوند بود. با ذکر و قرآن انسی همیشگی داشت.
چون برای خدا حرکت و او را یاری کرد خدا هم در همه میدان ها به او نصرت بخشید و نامش را بلند کرد. دشمنان از او هراس عجیبی داشتند و بنا به فرموده قرآن اگر ما برای خدا اقدام کنیم خداوند رعب و وحشت از ما را در دل دشمنان ما ایجاد می کند. در تشییع ایشان هم دیدید که مانند حیاتشان، سیل عشق و علاقه مردم از همه سلیقه ها و جناح ها سرازیر شد.
این به خاطر معامله او با خداوند بود. پروردگار را شاکرم که بعد از همنشینی با این شهید بزرگوار در دوران جنگ، به خواست ایشان، هشت سال هم در سپاه قدس با او مأنوس بودم و از معنویتشان بهره بردم.
منبع: نشریه حلقه وصل
