به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فارس، شنیدن خبر ازدواج این روزها برای همه ما مسرت بخش است. اینکه متوجه می شویم زوجی با حس و حال خوب زندگی مشترکشان را آغاز کرده اند و در این پیوند آسمانی طرحی نو درانداخته اند شور شعف مضائفی برایمان به ارمغان می آورد. در آستانه هفته ازدواج و رسیدن سالروز ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) با زوجی آشنا شدیم که با توسل به ائمه زندگی مشترکشان را چند ماه گذشته از جایی و در زمانی آغاز کرده اند که می تواند آرزوی هرشنونده اهل دلی باشد. با ما همراه باشید تا خاطره این وصلت را مثل ما از زبان عروس خانم بشنوید:
« عقدمان را در معراج الشهدا گرفتیم. روز میلاد امام حسین(ع) با یک سفره عقد ساده. مهمان نداشتیم خانواده ها بودند و شهدا. این مهمانی ساده در جوار شهدا به دل خیلی ها نشست. چند ماه که از مراسم عقد گذشت. اطرافیان از مراسم عروسی پرس و جو می کردند. می گفتند حالا که مراسم عقد نگرفتید باید یک عروسی لاکچری بگیرید که تلافی اش دربیاید. من و همسرم به شوخی می خندیدیم و می گفتیم:« لاکچری در این حد که در حرم حضرت عباس باشد خوب است؟!» میان رویاهای مان می گفتیم می رویم و در کربلا عروسی می گیریم اما برنامه ای برایش نداشتیم! اصلا یک درصد هم گمان نمی کردیم که بشود.
کم کم جدی تر شده بودیم. یک روز با خانواده ها مطرح کردیم:«ما برای عروسی می خواهیم برویم کربلا!» مخالفتی نکردند اما تردید داشتند. «دلتان عروسی نمی خواهد؟!» دلمان عروسی می خواست اما دوست داشتیم عروسی مان کنار اباعبدالله باشد! غیر از همه این ها دلمان نمی خواست ازدواج مان فقط یک پیوند ساده بین مان باشد می خواستیم در این هزینه های هنگفت به جوان های هم سن و سال خودمان بگوییم می شود با هزینه کمتر اینطور قشنگ عروسی گرفت!
عروسی به صرف زیارت!
جهیزیه ام را آورده بودیم خانه خودمان و مشغول چیدن بودیم. در گیر و دار همین مشغله ها بودیم که همسرم گفت:«کاروانی که می شناختم دارد می رود کربلا. روز میلاد امام حسین هم آنجا هستند. برویم؟!» چشم هایم برق زد. گفتم:« حالا می گویی؟! دیر هم شده. حتما برویم!» قرار گذاشته بودیم هم عقدمان و هم عروسی مان روز میلاد اباعبدالله باشد. یک هفته بیشتر تا حرکت کاروان نمانده بود. همسرم پیگیر کارهای سفر شد و من هم چمدان را آماده کردم. تصمیم گرفتیم برای اعلام عروسی مان کارت دعوتی به اقوام و آشنایان بدهیم. البته نه به صرف شیرینی و شام به صرف زیارت!
آماده شدن همین کارت عروسی هم داستان ها داشت. می خواستیم کارت عروسی مان طوری باشد که هم مناسب نوع عروسی ما باشد و هم به هرکس که می دهیم بگوییم در جوار حرم امام حسین و برادرشان یادشان کردیم. از طرفی دوست داشتیم فرهنگ سازی شود و به جامعه اطراف مان بگوییم کارت عروسی فقط همان چیزهای شیک و گرانبهایی نیست که در بازار وجود دارد.
یک کارت عروسی طراحی شد و چاپ کردیم. قیمتش خیلی کمتر از چیزی شد که در بازار بود. خودمان خیلی دوست اش داشتیم اما در ذهن مان دنبال واکنش دیگران می گشتیم. واکنش ها خیلی قشنگ تر از چیزی بود که ما تصور می کردیم.«چه کارت عروسی قشنگی! دلم کربلایی شد». « کلی با این کارت اشک ریختم . کربلا یاد من باش». «به صرف زیارت! این قشنگترین عروسی ای بود که تا حالا دعوت شدم!»
نگران نباش سپردم به حضرت عباس!
به اصرار خانواده ها یک روز را وقت گذاشتیم برای خرید عروسی. همسرم کت و شلوار دامادی اش را خرید و من هم یک پیرهن سفید! چمدان جمع شد و دل ما بی تاب رفتن! چندساعت به پرواز مانده بود. قبل از اینکه برویم فرودگاه، رفتیم گلزار شهدا. دل مان نمی آمد بدون خداحافظی از شهدا برویم کربلا. شهدا ما را کربلایی کرده بودند و حالا آمده بودیم هم تشکر کنیم و هم دعوت شان کنیم به مراسم مان! در مسیر فرودگاه همه چیز را یک بار دیگر چک کردم. «لباس ها را که آوردیم. شکلات و نبات برای مهمان هایم مان. کفش هایت هم هست. دسته گل چی؟!» تمام نگرانی مان دسته گل عروسی بود. نمی شد از اینجا خرید و برد. خبر از گل فروشی های عراق هم نداشتیم. با نگرانی گفتم:«دسته گل چی؟!» همسرم برعکس من خیالش راحت بود گفت:«نگران نباش سپردم به حضرت عباس! مهمان نواز تر و کریم تر از این حرف ها هستند که ما آنجا بدون دسته گل باشیم!»
عروس که بدون دسته گل نمی شود آقا؟!
با کاروان خوبی همسفر شده بودیم. این هم از الطاف امام حسین علیه السلام بود. تا متوجه شدند عروس و داماد هستیم. هر طور که می توانستند کمک مان کردند. طوری که اصلا احساس تنهایی نمی کردیم. همکاروانی ها را برای عروسی مان دعوت کردیم. «روز میلاد امام حسین، قبل از اذان ظهر، قرارمان بین الحرمین.» البته این تاریخ هم دست ما نبود چندباری تغییر کرد و آخر همانی شد که در تقدیر مان نوشته بودند. شب میلاد امام حسین(ع) بود. من چادر عروسم و همسرم لباس دامادی اش را به تن کرد و راهی حرم شدیم. فردا عروسی مان بود و هنوز نتوانسته بودیم گل فروشی پیدا کنیم. می گفتند گل فروشی سخت پیدا می شود و اگر هم بشود. قیمتش آنقدر بالاست که نمی شود خرید!
شام عروسی از این بهتر؟!
دلگیر بودم. زیارت که کردم ایستادم جلوی حرم امام حسین علیه السلام«آقای امام حسین من آمدم زیر سایه شما عروسی کنم. حالا می گویند اینجا نمی شود دسته گل پیدا کرد. عروس که بدون دسته گل نمی شود آقا؟!» هنوز یک ساعت نگذشته بود که خادم های گل آرایی حرم یک شاخه گل رز قرمز دادند دستم.«بفرمایید عروس خانم!» اشک سر خورد روی گونه ام چه زود شنیده بود اباعبدالله حرف دلم را! همین کافی بود برایم اما اباعبدالله علیه السلام سنگ تمام گذاشت برایمان! همان شب به لطف خادمان غذای حضرتی نصیب مان شد. انگار دیگر روی ابرها بودیم. هر لقمه ای که می خوردیم می گفتیم شام عروسی از این بهتر؟! دمت گرم آقای امام حسین! چند لقمه خوردیم و بقیه اش را بین هم کاروانی ها تقسیم کردیم.
چه مهمان های پر برکتی!!!
فردا صبح حوالی ساعت 10 آماده شدیم. دل توی دل مان نبود. بلاخره داشتیم به آرزوی مان می رسیدیم. چادر عروسم را سر کردم و همسرم هم کت و شلوار دامادی اش را به تن کرد. چقدر ذوق داشتیم از دیدن هم در این لباس ها! در فاصله ای که آسانسور از طبقه سوم به لابی برسد چندین بار خداراشکر کردیم.«خداراشکر این طور عروسی گرفتیم...خداراشکر مهمان اباعبدالله شدیم.» هم کاروانی ها در لابی منتظر مان بودند. پای مان را که از آسانسور گذاشتیم بیرون دست زدند و بعد صلواتی فرستادند. دلم گرم شد. گمان نمی کردم آدم هایی که دو سه روز بیشتر نیست که می شناسم شان چنین استقبالی از ما بکنند. خانم ها با سلیقه خودشان ظرفی از نبات و شکلات و عسل آماده کرده بودند. چقدر دوست داشتم مهمان هایمان را مهمان هایی که زائر اباعبدالله بودند!
دست همسرم را گرفتم و از هتل پیاده راه افتادیم به سمت حرم حضرت عباس علیه السلام. روز میلاد امام حسین بود. همکاروانی ها مولودی گذاشته بودند. دست می زدند ،کل می کشیدند و گاهی صلوات می فرستادند. کم کم هر کس که ما را می دید. مثل بقیه مهمان ها پشت سرمان راه می افتاد و شادی می کرد. فرقی هم نمی کرد. عراقی یا ایرانی. چند ماشین از کنارمان رد شدند و بوق زدند. خانم های عراقی می آمدند و به زبان خودشان برای مان دعا می کردند. جوان تر ها عکس می انداختند. از هتل تا حرم مسافت کمی بود اما لطف زیادی شامل حال ما شد. همین که هر کس ما را می دید. برای مان دعا می کرد و در شادی مان شریک می شد برایم کافی بود.
به حرم که رسیدیم. مهمان های مان بیشتر شدند. حالا هر کس که در بین الحرمین بود. دورمان جمع شده بود و تبریک می گفت. چه مهمان های پربرکتی! همه زائر اباعبدالله بودند. پیش از آمدن مان فکر می کردم حالا که دو نفری راهی کربلا شدیم. شاید کسی نباشد که شادی این روز را با او تقسیم کنیم اما حالا کلی مهمان داشتیم. آن هم نه به دعوت خودمان به دعوت امام حسین علیه السلام!
دسته گلی که از حرم رسید
داشتم لطف بی کران مهمان های مراسم مان را پاسخ می دادم و تشکر می کردم که دو خادم که لباس سبز پوشیده بودند با یک دسته گل سفید زیبا آمدند سمت مان. دسته گل از حرم رسیده بود. خادم های گل آرایی دسته گل را با گل هایی که قرار بود روی ضریح چیده شود آماده کرده بودند. چشم هایم برق زد. اما همین چشم های ذوق زده چند ثانیه بعد پر شد از اشک! نگاه کردم به گنبد امام حسین، چیزی نداشتم بگویم. اشک هایم هرچه که بود را گفتند.خادم ها برای مان دعا کردند و دسته گل را دادند دست مان. ایستاده بودم و نظاره می کردم. مثل یک رویا بود نه شاید از رویا هم قشنگ تر بود. همسرم دست گل را داد دستم ونزدیک گوشم زمزمه کرد:«دیدی گفتم نگران نباش! دم حضرت عباس گرم که نگذاشت شرمنده شوم!»
به پیشنهاد خودمان در جوار حرم امام حسین علیه السلام و برادرشان خطبه عقد را تجدید کردیم. نشستیم رو به حرم امام حسین و یک بار دیگر خطبه عقد برای مان خوانده شد. من اما تمام مدت شش دانگ حواسم به دسته گل بود. طوری محکم گرفته بودم اش که انگار یک تکه از وجودم بود. خطبه که خوانده شد صدای اذان بلند شد.«الله اکبر....الله اکبر...» بلند شدیم. دوتایی رفتیم و روی یکی از قالیچه های بین الحرمین نماز خواندیم. همسرم قامت بست و من اقتدا کردم. هنوز هم هربار که نماز جماعت می خوانم شیرینی آن نماز دونفره بعد از عقد و در کربلا برایم یادآوری می شود.
این هم از حنای عروسی!
فردای عروسی مان راهی نجف شدیم. آنجا هم مثل کربلا چادر عروس سر کردم و بین زائران شیرینی و شکلات پخش کردیم. نمی دانم چه شد که در بین حرف هایم گفتم من همیشه از نوجوانی دلم حنابندان می خواست. به نظرم مراسم قشنگی است. آن روز رفته بودیم وادی السلام زیارت قبور شهدا. تصمیم گرفتیم در راه برگشت سری هم به بازار بزنیم. اواسط بازار بودیم که صدای مولودی توجه مان را جلب کرد. جمعیتی آن طرف تر ایستاده بودند و ظرف حنایی گذاشته بودند روی میز و به مناسب میلاد امام حسین جشن کوچکی برگزار کرده بودند. جلوتر که رفتیم دعوت مان کردند روی دست هایمان حنا بگذاریم. شمع روشن کردیم و کف دست هایمان حنا گذاشتیم! تا با انگشتم حنا را روی دست همسرم گذاشتم انگار که متوجه شده باشند عروس و دامادیم کل کشیدند. همسرم خندید و گفت این هم از حنای عروسی!
شکر خدا را که در پناه حسینم!
من لحظه به لحظه مراسم مان و اتفاقاتی که می افتاد را در اینستاگرام به اشتراک می گذاشتم. هم می خواستم اقوام و دوستان مان از دور همراه مان باشند. هم دلم می خواست این عنایت ها را به زوج های دیگر نشان بدهم. تا شاید دیدن و شنیدن این روایت ها نظرشان را نسبت به جشن عروسی تغییر دهد . دلم می خواست بگویم چشم و هم چشمی و تجملات نیست که روز عروسی آدم را قشنگ می کند. یک جشن ساده هم می تواند آنقدر شیرین باشد. خدا را شکر نتیجه هم داشت خیلی از دخترخانم ها پیام دادند و گفتند تا پیش از این دلشان عروسی لاکچری می خواسته اما حالا تصمیم دارند که عروسی شان را اینطور برگزار کنند. حتی در این مدت زمان کمی که از عروسی مان گذشته چهار عروس و داماد راهی کربلا شدند و مراسم شان را در جوار امام حسین(ع) برگزار کردند. یک بار هم دختری پیام داد و گفت من برای تصمیم ات کلی مسخره ات کردم و گفتم حتما پشیمان می شوی اما با دیدن عکس هایت دلم هوایی شد و حالا می خواهم عروسی ام کربلا باشد.
هربار که عروسی راهی کربلا می شود و قبل از رفتنش از من مشورت می گیرد انگار قرار است دوباره راهی کربلا شوم. با خاطرات و عنایت هایی که امام حسین(ع) به آنها داشته و برایم تعریف می کنند اشک می ریزم. با عکس هایی که در بین الحرمین در لباس عروس می فرستند ذوق می کنم و لحظه به لحظه از راه دور هم قدم شان می شوم. جالب است هر کدام شان عنایت های ویژه از آقا اباعبدالله دیده اند و گفتنی های زیادی دارند. به تعبیر من امام حسین برای عروس و دامادهایش سنگ تمام می گذارد!
اینجا بیت الحسین است!
از کربلا که برگشتیم آدم های دیگری شده بودیم. مهر امام حسین(ع) بیشتر از قبل در دلمان نشسته بود. می خواستیم همه چیزمان رنگ و بوی حسینی بگیرد. لباس عروسم و هرچه که از وسایل عروسی سالم بود وقف کردیم. گفتیم هر که لازم دارد ببرد و استفاده کند و دوباره بیاورد. اولین بار هم لباسم راهی مشهد شد و به تن عروسی نشست که در حرم امام رضا(ع) قرار بود عقد کند. اولین مهمانی خانه مان جشن میلاد علی اکبر علیه السلام بود. مولودی گرفتیم و قرار گذاشتیم چند هفته یک بار مجلس روضه امام حسین(ع) یا جشن میلاد ائمه را بگیریم. نام خانه مان را هم گذاشتیم بیت الحسین! که هم حال خودمان خوب باشد و هم حال هر کس که مهمان خانه مان می شود. از وقتی این کار را انجام دادیم از خیلی ها می شنوم که نام خانه شان را به اسم ائمه مزین کرده اند.»
