به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از شهروند، آن ها روز پنجشنبه همراه عده ای از اقوام، آشنایان و دوستان آرمان به محل زندگی پدر و مادر غزاله رفتند تا شاید بتوانند، آن ها را از تصمیم شان منصرف کنند. اما خانم شکوهی مادر غزاله و آقای شکور پدر غزاله از رودررو شدن با آن ها خودداری کردند تا حضور چند ساعته حدود ٤٠ نفراز کسانی که خواهان گذشت این خانواده بودند، بی نتیجه به پایان برسد.
خانواده مقتول قصاص می خواهند، این را مادر غزاله به «شهروند» می گوید. در مقابل، اما پدر و مادر آرمان هنوز امیدوارند که این پرونده به نحو دیگری مختومه شود. براساس آنچه پیش از این اعلام شده، مهلت قانونی آرمان یازدهم بهمن ماه به پایان می رسد. اما هنوز هیچ چیز به طور قطعی معلوم نیست.
پدر آرمان وسط کوچه ایستاده بود تا مردم راه را گم نکنند. عده ای هم در قسمت جنوبی ساختمان بودند تا آن هایی را که از خیابان ظفر می آمدند، راهنمایی کنند. با اینکه سوز سردی می وزید، اما خیلی ها خودشان را به آنجا رسانده بودند. قرار ساعت ٣بعدازظهر بود.
پدر آرمان تلفنش مدام زنگ می خورد، معلوم بود از پشت خط آدرس می خواهند، آدرس محل سکونت پدر و مادر غزاله را، همان هایی که حدود یک ماه پیش در حیاط زندان رجایی شهر درحالی که آرمان فقط چند قدم با طناب دار فاصله داشت؛ به او مهلت دادند. همین مهلت هم امیدی شد برای نجات این جوان بیست وچهار ساله. امیدواری برای جلب رضایت هم باعث شد تا در یکی از سردترین روز های زمستانی عده ای به خیابان ظفر بیایند.
چند پله سنگی طوسی رنگ که فرش قرمز باریکی تا نزدیکی در اصلی پهن شده بود و زن جوانی که دو دسته گل سفید داشت، به هر تازه واردی یک شاخه گل سفید می داد و او را به طرف در ورودی اصلی ساختمان راهنمایی می کرد. عقربه های ساعت ۴بعدازظهر را نشان می داد، تقریبا ۴٠ نفری آمده بودند. درواقع امید به نجات آرمان آن ها را به آنجا کشانده بود.
نگهبان برجی که خانه پدر و مادر غزاله در آن است، به همه اعلام کرد که آن ها خانه نیستند. کسی این حرف را باور نداشت. زن جوانی که خودش را یکی از اقوام آرمان معرفی می کرد، می گفت معلوم است که پدر و مادر غزاله نمی خواهند با ما رودررو شوند. باد سردی که در دالان باریک ورودی برج می پیچید، ایستادن را برای خیلی ها غیرممکن کرده بود. پدربزرگ و مادر بزرگ آرمان که از همه مسن تر بودند داخل لابی برج رفتند؛ اما بقیه با شاخه های گل در دست مقابل ساختمان ایستادند.
معلم ابتدایی آرمانهم برای رضایت آمده بود
معلم کلاس دوم دبستان آرمان هم آمده بود، زنی حدود شصت ساله که خودش می گفت: تازه دوهفته است از ماجرای آرمان و غزاله باخبر شده: «من از طریق رسانه ها خبر این حادثه را شنیدم. اما باورم نمی شد که آرمان همان شاگرد من است. وقتی با مطب خانم دکتر تماس گرفتم، تلفنی ماجرا را به من گفت. هنوز هم باورم نمی شود.»
او درباره علت حضورش در این جمع گفت: «من تازه چشمم را عمل کرده ام، باد سرد برای چشمانم ضرر دارد، با وجوداین، وقتی فهمیدم که قرار است اینجا جمع شوند، خودم آمدم. حاضرم روی دست و پای این خانواده بیفتم و التماس کنم. می دانم آن ها خیلی عذاب کشیده اند، همه زندگی شان را از دست داده اند، اما حرف من این است که با مرگ آرمان فقط یک خانواده دیگر عزادار می شود.»
با اینکه بیش از یک ساعت از شروع تجمع گذشته بود، اما تلفن پدر آرمان هنوز هم زنگ می خورد و او برای راهنمایی آن هایی که تازه به آنجا می رسیدند، فاصله ورودی برج تا خیابان اصلی را به سرعت طی می کرد و بعد از دقایقی همراه چند نفری که گل های سفیدی در دست داشتند، به طرف در ورودی بازمی گشت.
او با اینکه تمایل زیادی برای صحبت کردن نداشت، اما در چند جمله کوتاه به «شهروند» گفت: «آرمان اصلا حال خوبی ندارد، انگار ١۵ سال پیر شده، بعد از آن روزی که تا پای چوبه دار و رفت و برگشت، دیگر آن آرمان سابق نیست. بعد آن اتفاق وقتی او را دیدم چند ثانیه طول کشید تا مرا شناخت. با این همه، اما امیدواریم که که خانواده شکور به جوانی آرمان رحم کنند و او را ببخشند.»
در همه این مدت مادر آرمان گوشه ای ایستاده بود. او با چشمانی سرخ و نگران، به آن هایی که آمده بودند، خوش آمد می گفت و از حضورشان تشکر می کرد. او با چشمانی گریان و در حالی که تاب ایستادن نداشت چند کلامی هم به «شهروند» گفت: «ما چند سال است که زندگی مان زیرورو شده، نمی دانم آخر این همه سیاهی چه می شود.
فقط به خدا امید دارم تا دل این خانواده را نرم کند و از قصاص پسر من گذشت کنند.» کمی دورتر از جمع طرف درِ جنوبی برج چند جوان گل به دست ایستاده بودند. آن ها دوستان دبیرستان آرمان بودند. یکی از آن ها که نامش محمد است می گوید: «من و آرمان سه سال دبیرستان را باهم بودیم. از همه چیز او خبر داشتم، حتی ماجرای آشنایی اش با غزاله را هم برای ما گفته بود، می دانم او را خیلی دوست داشت. وقتی شنیدم که بازداشتش کردند، شوکه شدم. هنوزهم باورم نمی شود که چنین کاری کرده باشد.»
احمدرضا هم با گفتن این جمله که آرمان پسر خیلی آرامی بود به «شهروند» گفت: «آرمان بسکتبالیست خوبی بود. در مدرسه همیشه اول می شد، اما همان موقع هم خیلی خوب بلد بود خشمش را کنترل کند. بیشتر آن هایی که بسکتبال بازی می کنند، با هم درگیر می شوند، زمین خوردن و دفاع کردن، تنه به تنه شدن، هرکدام از این ها برای شروع یک درگیری کافی است، اما آرمان هیچ وقت به علت بازی با هیچ کس دعوا نکرد.
تازه اگر هم دعوایی می شد او سعی می کرد آن را تمام کند و بین بچه ها را آشتی دهد.» بابک همکلاسی دیگر آرمان هم در تأیید صحبت های دوستانش گفت: «با اینکه چند سالی است خبر های آرمان را از روزنامه ها و شبکه های اجتماعی دنبال می کنم، اما هنوز هم باورم نمی شود که او تا چند روز دیگر باید اعدام شود.
خورشید بی رمق پنجشنبه سوم بهمن داشت غروب می کرد و سوز سرما بی رحم تر از قبل می وزید. آن ها که به امید گذشت و بخشش پدر و مادر غزاله مقابل خانه آن ها تجمع کرده بودند، یکی پس از دیگری آنجا را ترک کردند. ظاهرا این تجمع هم نتوانست رضایت اولیای دم را جلب کند.
مادر غزاله: ما قصدی برای بخشش نداریم
مادر غزاله یک روز پس از این تجمع در گفت وگوی تلفنی به «شهروند» می گوید ما قصد مواجه شدن با هیچکس را نداریم: «می دانستیم که جلوی درخانه تجمع کرده بودند، قبل از این هم چندبار مراجعه کرده بودند، اما ما قصدی برای بخشش نداریم. ما فقط قصاص می خواهیم. ما این فرصت را به او دادیم تا حقیقت ماجرا را بگوید و ما را از بلاتکلیفی خارج کند و جای جسد دخترم را نشان بدهد، اما او هیچ کدام از این کار ها را نکرد.»
