زندگی زهره ۱۲ ساله، داستان تلاش یک دختر نوجوان برای رسیدن به خواسته هایش نیست؛ داستان دختری است که فقط می خواهد زندگی کند. زندگی او یک تراژدی به قدمت ۱۲ سال است. مادرش که حالا دخترش را ناتوان و پژمرده گوشه اتاق می بیند، برای نجات زهره از زندگی سختی که در انتظارش است می جنگد و از قوه قضائیه برای نجات دخترش کمک می خواهد. این زن به دادگاه شکایت کرده و گفته برادرشوهرش قصد دارد فرزند او را به زور به خانه شوهر بفرستد.
به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از شرق، دوربی بی، مادر زهره و دخترانش اهل جعفرآباد کرمان هستند. دوربی بی می گوید یک دخترش، زهرا، قربانی ازدواج اجباری شده و حالا نمی خواهد دختران دیگرش را در نوجوانی عروس کند و زندگی را به کامشان تلخ کند.
او می گوید: مدتی قبل عموی زهره گفت وقت شوهرکردن زهره است. گفتم دخترم نمی خواهد شوهر کند، گفت به تو ربطی ندارد و صلاح زهره را من تشخیص می دهم. زهره به عمویش گفت من دارم درس می خوانم، من نمی خواهم شوهر کنم. عمویش عصبانی شد و او را کتک زد. من دخترم را از دست عمویش گرفتم، اما او تصمیمش را برای شوهردادن زهره گرفته بود. تلاش کرد زهره را ببرد، من اجازه ندادم، بعد از چندساعت دخترعمو، پسرعمو و عمه های زهره آمدند. آن ها من و زهره را کتک زدند و بعد زهره را با خودشان بردند، من دیگر نمی دانم آن شب چه اتفاقی افتاد. صبح جاری ام به سراغم آمد و گفت زهره بیدار نمی شود. من سراسیمه به خانه برادرشوهرم رفتم و دیدم دخترم تنش یخ کرده، بی جان افتاده و نمی تواند تکان بخورد. بی معرفت ها او را دکتر هم نبرده بودند، با اینکه می دانستند چه اتفاقی افتاده. من کشان کشان زهره را بیرون آوردم و با خودم به درمانگاه بردم. آنجا معده اش را شست وشو دادند. دخترعموی زهره گفت او متادون خورده است. دخترم با متادون خودکشی کرده بود. بعد از مدتی به هوش آمد. گفتم دخترم چرا این کار را کردی، گفت من نمی خواهم با آن پسر ازدواج کنم، مگر سرنوشت زهرا چه شد، من نمی خواهم مثل زهرا زندگی کنم.
دوربی بی می گوید: زهرا را هم دو سال پیش عمویش به زور کتک شوهر داد. او را به زور به پسری دادند که از اقوام ماست، شوهرش را دوست ندارد، یک لقمه نان هم ندارند بخورند. دخترم و شوهرش هردو کارگری می کنند. دختر ۱۴ ساله من را هر روز سر زمین می برند تا کار کند. ما خیلی دیربه دیر زهرا را می بینیم، اما می بینم که دخترم خوشبخت نیست. عمویش دو سال قبل زهرا را به زور شوهر داد.
زهره می گوید می خواهد درس بخواند. پسری که برای او در نظر گرفته اند ۲۵ ساله است. من چاره ای نداشتم، به کلانتری و شورای ده رفتم و شکایت کردم، اما شورا طرف عموی زهره را گرفت و گفت تو نباید دخالت کنی، به تو ربطی ندارد. زهره گفته اگر دوباره عمویش حرف آن پسر را بزند، باز هم خودکشی می کند و من برای اینکه جلوی آن ها را بگیرم، به هر قیمتی شده اجازه ندادم دخترم را به زور به خانه عمویش ببرند، اما عمه ها و عموی زهره با پسرعمویش به خانه حمله کردند. آن ها من و زهره را خیلی شدید کتک زدند و چشم های زهره دیدش کم شده است. چشم هایش کبود شده و حالا گوشه خانه افتاده است، چشم هایش نمی بیند. من به جز زهرا و زهره، یک دختر دیگر به نام زینب هم دارم که اگر مقاومت نکنم، عمویش با زینب هم همین کار را می کند. من هیچ چیز نمی خواهم جز اینکه بگذارند با دخترانم زندگی کنم و آن ها درس بخوانند. زهره کلاس پنجم است و برای اینکه از بدبختی دور شود، راه درس خواندن را انتخاب کرده است. مادرش می گوید: وقتی دیدم بچه ام آن قدر ناراحت است، فکر کردم یک جوری خوشحالش کنم. کارگری کرده بودم و ۸۰ هزار تومان پول داشتم که همه پس اندازم بود و با آن برای دخترانم دفتر و مداد خریدم، گفتم من پیش شما می مانم تا درس بخوانید، خیلی خوشحال شدند. دوربی بی دخترانش را با کمک کمیته امداد بزرگ می کند. او می گوید: من خیلی فقیر هستم، با کمک کمیته امداد زندگی می کنم، هیچ چیز ندارم که به دخترانم بدهم، همیشه هم در فقر و بدبختی زندگی کرده ام. حتی زمانی که شوهرم زنده بود ما خیلی فقیر بودیم.
شوهر دوربی بی، پدر سه دخترش، ۹ سال قبل فوت شده است. او به گفته دوربی بی در یک درگیری با مأموران کشته شده است. آن مرد زندگی اش را با یک میلیون تومان معامله کرده است: شوهرم را هم برادرشوهرم بدبخت کرد. ما فقیر بودیم. برادرشوهرم به شوهرم گفت بیا این مواد را به کرمان ببر، یک میلیون تومان به تو می دهند. یک میلیون تومان برای ما پول خیلی زیادی بود. شوهرم گفت اگر این کار را بکنم، از بدبختی نجات پیدا می کنیم. مواد را برداشت که به کرمان ببرد، در راه با مأموران که متوجه شده بودند درگیری شده بود و او را با گلوله کشتند. شوهرم را دفن کردیم، بعد که پیگیر کارش شدیم، گفتند او دشمن دولت است، تیراندازی کرده و مأمور هم به درستی او را زده است. من حتی پیگیر یک میلیون تومانی شدم که قرار بود قاچاقچی ها به شوهرم بدهند، اما آن را هم ندادند. برادرشوهرم گفت پولی در میان نیست. آن زمان زینب شیرخواره بود و زهرا سه سالش بود، آن ها بی پدر بزرگ شدند. من همه زندگی ام را برای دخترانم گذاشتم، خودم کارگری می کنم تا شکم بچه هایم را سیر کنم، اما برادرشوهرم می خواهد آن ها را شوهر بدهد و شورا هم سمت او را گرفته و به من می گوید در کار عمویشان دخالت نکنم، حالا هم این طور دخترانم را بدبخت می کند. ما خیلی وقت ها حتی غذای درست نداریم که بخوریم.
دوربی بی به دادگاه نیز شکایت کرده و درخواست کمک دارد. او می گوید: من به دادگاه شکایت کردم، شماره پرونده هم دارم، ولی به کارم رسیدگی نشده است. برادرشوهرم هم گفته زهره را شوهر می دهد. آن پسر ۱۳ سال از دختر من بزرگ تر است، دخترم هنوز بچه است، آن مرد را دوست ندارد. اگر این یکی را هم مثل زهرا ببرند کارگری، من باید چه خاکی به سرم بکنم. من از دادگاه درخواست دارم جلوی اذیت و آزار ما را بگیرد و اجازه ندهد عمه ها و عمو های دخترم او را بزنند. دخترم از وقتی خودکشی کرد و بعد هم کتک خورد، سرگیجه دارد و حالش بد است، مدام می خوابد و بیدار که می شود فقط گریه می کند. من دستم به جایی بند نیست. دکتری که دخترم را درمان کرد، خدا پدرش را بیامرزد به مأمور کلانتری گفت که چه بلایی سر دخترم آمده با اینکه می داند برادرشوهرم ممکن است کاری بکند، اما واقعیت را گفت، بعد به من گفت دخترم حالش خوب نیست و باید پیش روان پزشک برود، اما من پول ندارم کاری برایش بکنم و داروهایش را هم همان درمانگاه داد و من نتوانستم بخرم. بعد شماره تلفن یک روان شناس را به من دادند و من هم با او صحبت کردم و موضوع را گفتم. اما حال زهره اصلا خوب نیست. ما امنیت جانی نداریم و تهدیدمان کرده اند که ما را می کشند. من از دادگاه (قوه قضائیه) کمک می خواهم تا دخترانم را نجات دهد.
