انواع اوردنچر و مزایای درمانی ان

برای کسانی که دندان مصنوعی را جهت جایگزینی دندان های از دست رفته ی خود انتخاب کرده اند و از طرفی با متحرک بودن این روش چه در هنگام صحبت و چه در هنگام جویدن مشکل دارند روش اوردنچر روشی مناسب و کم هزینه تر نسبت به ایمپلنت می باشد.این روش را می توان روشی مابین دندان مصنوعی متحرک و ایمپلنت در نظر گرفت.اوردنچر روشی است که مشکل لق بودن دست دندان مصنوعی به وسیله آن برطرف می شود.در واقع اوردنچر پروتز کاملی است که در استخوان فک روی تعدادی از پایه های کاشته شده قرار می گیرد.این پایه های کاشته شده در اغلبموارد ایمپلنت است و در مواردی می توان از دندان های بیمار که عصب کشی شده و با حفظ ریشه دندان کوتاه شده اند به عنوان پایه های آن استفاده نمود.

اوردنچر از ابزارهایی برای متصل شدن در استخوان فک استفاده می کند. این روش درمانی از شیوه اتصال دندان طبیعی در دهان تقلید می کند. در یکی از انواع این پورتز از اتصالات میله ای استفاده می شود تا از پروتز و دندان های مجاور حمایت شود. میله های قوس فک بالا به ایمپلنت های بیشتری نسبت به فک پایین دارند زیرا تراکم استخوانی در فک بالا کمتر است.

اوردنچر میله ای پروتزهای کامل ثابتی هستند که به بخشی دائمی از دهان بیمار تبدیل می شوند. آنها روی ایمپلنت های اوردنچر پیچ می شوند و با استفاده از جراحی داخل استخوان قرار داده می شوند. از آنجا که این پروتز به خوبی روی دندان ها محکم می شود، خوردن و جویدن انواع مواد غذایی را همانند دندان های طبیعی ممکن می سازد.

انواع اوردنچر

اوردنچر متکی بر بافت لثه:

در این نوع اوردنچر، پروتز دندانی با سوار شدن روی ایمپلنت هایی که در فک بالا و پایین کاشته شده اند؛ مستقیما روی لثه ها قرار می گیرد. اتصالاتی در این نوع اوردنچر متحرک در نظر گرفته شده که کاملا با ایمپلنت ها منطبق می شود و تا زمانیکه خود بیمار نخواهد آنها را از دهانش خارج کند در جای خود ثابت باقی می ماند. البته اوردنچر متکی بربافت لثه شبیه ترین نوع اوردنچر به دندان مصنوعی سنتی است و از حداقل استانداردهای لازم برای بیمارانی که کل دندانهای خود را از دست داده اند؛ برخوردار است.

اوردنچر متکی بر ایمپلنت و لثه:

در این نوع اوردنچر، پروتز دندانی با استفاده از دو ایمپلنت کاشته شده که معمولا به جای دندان نیش یا آسیا کاشته می شوند، روی لثه قرار می گیرد. در این اوردنچر معمولا از یک میله که ایمپلنت ها را به هم متصل می کند به عنوان محل قرار گیری پروتز دندانی استفاده می شود. به همین علت به ان نوع کاشت دندان مصنوعی، اوردنچر میله ای نیز می گویند. اگر نیازی نباشد که ایمپلنت ها حتما از هم جدا باشند؛ از سایر ساپورت ها مانند ساپورت توپی یا لوکیتورها نیز می توان استفاده کرد.

اوردنچر برپایه ایمپلنت:

اوردنچر برپایه ایمپلنت تنها توسط ایمپلنت ها حمایت می شود به طوریکه پروتز دندان مصنوعی کامل یا با ضمائمی به ایمپلنت های کاشته شده در فک متصل می شوند یا از طریق تاجهای تلسکوپی روی آن قرار می گیرد. معمولا حدود 4 تا 6 ایمپلنت باید در فک کاشته شود که تعداد آنها با توجه به نیرو و فشاری که به هر ایمپلنت وارد می شود توسط پزشک تعیین می گردد. سپس بسته به نظر پزشک یک نوع اتچمنت(میله ای (Bar)، توپی (Ball) یا مگنتی روی ایمپلنت ها قرار گرفته تا محل استقرار پروتز دندانهای مصنوعی آماده شود. نهایتا، تاج دندان مصنوعی که معمولا کل دندانها را شامل می شود روی اتچمنت سوار می شود.

انواع مختلف دندان مصنوعی چیست؟

مزایای درمانی:

مهم ترین منفعت بهداشتی این نوع پروتز، پیشگیری از تحلیل استخوانی است زیرا ایمپلنت های درون فک ساختار استخوان را تقویت می کنند. بیماران با استفاده از این نوع پروتز تجربه بهتری برای خوردن و جویدن دارند. در صورتی که پروتز به خوبی در دهان قرار داده شود، باید تناسب خوبی با فک داشته باشد و تا ۹۰ درصد از قدرت جویدن را به بیمار باز گرداند. بهداشت بهتر دهان و دندان و کاهش احتمال ابتلا به بیماری لثه از دو مزیت دیگر استفاده از این نوع پروتز هستند.

مزایای استفاده از پروتز متحرک متکی بر ایمپلنت

۱- به علت وجود فلنج باکالی ساپورت کافی برای لب و گونه فراهم می شود و زیبایی بهتری برای بیمار به وجود می آید.به خصوص در بیماران با بی دندانی کامل که به دلیل تحلیل استخوان و از بین رفتن ساپورت بافت نرم تغییرات مهمی در بافت نرم صورتشان به وجود آمده و پروتز ثابت قادر به تامین ساپورت مناسب و زیبایی لازم برای بافت نرم نمی باشد.

۲- وجود فلنج ها موجب پوشانده شدن قسمت های فلزی (اباتمنت ها) می­شود و زیبایی از این نظر نیز بهتر تأمیـن می گردد.

۳- در مواردی که بیمار از لحاظ اقتصادی توانایی ندارد، با تعدادکمتری ایمپلنت نسبت به پروتز ثابت می توان درمان را انجام داد.

۴- نواحی که استخوان کافی ندارند را می توان از طرح درمان خارج کرد و بدین ترتیب لزوم انجام پیوند استخوانی را برطرف نمود.

۵- قرار دادن ایمپلنت ها از بعد مزیودیستال و تا حدی باکولینگوال با آزادی بیشتری صورت می گیرد.

۶- می توان در صورت لزوم از ساپورت بافت نرم هم بهره برد.(اوردنچرهایی که ساپورت خود را هم از ایمپلنت و هم بافت نرم می گیرند- طبق تقسیم بندی کارل میش RP-5)

۷- هزینه های قسمت پروتزی درمان کاهش پیدا می کند.(البته همیشه اینگونه نیست و بستگی به تعداد ایمپلنت و نوع ساپورت اوردنچر دارد)

۸- وجود فلنج ها به رفع مشکلات تکلم کمک می نماید.

۹- کنترل بهداشت با خارج کردن پروتز از دهان راحت تر صورت می گیرد.

۱۰- امکان خارج کردن پروتز از دهان در شب باعث کنترل نیروهای پارافانکشنال می شود.