بیماریهای انگلی، یک سری بیماریهای عفونی هستندکه توسط انگل ایجاد یا منتقل میشوند. بیماریهای انگلی میتوانند عملاً بر روی تمام موجودات زنده از جمله گیاهان و پستانداران تأثیرگذار باشند. مطالعه بیماریهای انگلی، انگلشناسی نامیده میشود. هرچند جانداران تک سلولی مانند باکتری نیز میتوانند انگل محسوب شوند ولی اصطلاح بیماریهای انگلی به بیماریهای ناشی از انگلهای پرسلولی مانند کرمها (نظیر آسکاریس)، قارچها مانند مالاسزیافورفور، حشراتی مانند شپش و تک یاختهها مانند پروتوزوآ و مالاریا اطلاق میشود.
برای درمان برخی عفونتهای انگلی
برای درمان برخی عفونتهای انگلی استفاده میشود. این عفونت ها در انسان شامل آلودگی شپش سر، جرب، کوری رودخانه ای، استرونژیلوئیدوز، عفونت کرم شلاقی، آسکاریازیس و فیلاریاز لنفاوی و و برای بیماری های پوستی مانند روزاسه است.
ایورمکتین برای پیشگیری مالاریا هم مورد توجه است، چرا که هم برای پلاسمودیوم و هم برای پشه ی حامل آن سمی است.
در حیوانات، برای پیشگیری و درمان کنه زدگی، میازیس، انگل های خونی، کرم قلب سگ و گربه، «دیروفیلاریا ایمیتیس» (نوعی کرم لوله ای) و چنین بیماری انگلی دیگر استفاده میشود.
عوارض شایع (%10<)
پوستی: خارش، واکنش پوستی (شامل ادم، راش کهیری)
هماتولوژی و انکولوژی: لنفادنیت
عصبی، عضلانی و اسکلتی: درد مفاصل، سینوویت
متفرقه: تب
عوارض نسبتا شایع (%10-1)
قلبی عروقی: تاکی کاردی، ادم محیطی، ورم صورت، افت فشارخون وضعیتی
سیستم اعصاب مرکزی: سرگیجه
گوارشی: اسهال، تهوع
هماتولوژی و انکولوژی: افزایش سطح ائوزینوفیل، کاهش گلبول های سفید، افزایش هموگلوبین
کبدی: افزایش سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز، افزایش سطح سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز
آیورمکتین از طریق تداخل در عملکرد دستگاه عصبی و ماهیچه ها و به خصوص، با تشدید مهارشدگی در انتقال عصبی، انگل ها را می کشد. این دارو به «کانال های کلرید با دروازههای گلوتامات» (GluCls) در غشاء سلول های عصبی بی مهرگان متصل می شود و نفوذپذیری آنها را به یون کلرید افزایش می دهد و موجب افزایش پتانسیل غشاء (Hyperpolarization) و در نهایت فلج شدگی و مرگ انگل می شود.
