به گزارش سرویس هنر و رسانه ساعد نیوز، نوعی گیتار است که برخلاف گیتارهای آکوستیک، صدای آن بهوسیلهٔ تقویتکنندهای الکترومغناطیسی بنام پیکاپ گرفته شده و پس از ارسال به تقویتکننده تشدید مییابد. پیکاپها از نظر کارکرد الکتریکی به دو نوع فعال (Active) و منفعل (Passive) تقسیم میشوند. همچنین از نظر ساختار درونی سیمپیچ آنها، به سه نوع کلی هامباکر و سینگل کویل (تکسیمپیچ) و P90 تقسیم میشوند. گیتار الکتریک در سبکهای مختلفی از جمله راک، هارد راک، متال، بلوز، پاپ، جز و کانتری بطور گستردهای استفاده میشود؛ اما در سبک راک، متال، بلوز و جز به عنوان سازی اصلی مورد استفاده قرار میگیرد.
استفاده این ساز در موسیقی از دهه 1930 آغاز شد. ایدهٔ پیدایش گیتارهای الکتریکی از آنجا آغاز شد که در همنوازیها، صدای گیتار آکوستیک در بین صدای سازهای دیگر مانند بیس و درامز و سازهای بادی گُم بود و به وضوح شنیده نمیشد. در نتیجه نوازندگان در صدد آن برآمدند تا صدای گیتار را تقویت کنند. برای این منظور از علم الکترونیک یاری جستند. اگرچه تلاشها برای ایجاد یک ساز زهی پیکاپدار به اواخر قرن نوزدهم برمیگردد، اولین گیتار الکتریک واقعی در اوایل دهه 1930 توسط جورج بوچمپ و با کمک آدولف ریکنبکر و برای شرکت Electro String Instrument اختراع شد. ورود گیتار الکتریک به عرصه موسیقی موجب پدید آمدن انقلابی در این صنعت و به تبع آن تکنولوژی صدا شد. انقلابی که تا امروز نیز ادامه دارد. با پیدایش سبک راک اند رول در دهه 50 میلادی، گیتارهای الکتریکی به سرعت در موسیقی جا باز کردند و به یکی از فراگیرترین و محبوبترین سازهای تاریخ مبدل شدند.
پیکاپ گیتار یک سیمپیچ است که وقتی جریان الکتریکی در آن جاری باشد در اطرافش یک میدان مغناطیسی ایجاد میشود. وقتی نوازنده سیمی را به صدا درمیآورد، در آن سیم ارتعاش به وجود میآید. این ارتعاش میدان مغناطیسی پیکاپ را دچار اختلال میکند. این اختلال در پیکاپ به یک سیگنال الکتریکی تبدیل میشود. در واقع پیکاپ همانند یک میکروفون عمل میکند، با این تفاوت که چون یک سیستم الکترومغناطیسی است، فقط ارتعاشات سیم فلزی گیتار را دریافت میکند و با صدای محیط کاری ندارد. سپس سیگنال از طریق یک سیم به تقویتکننده صدای گیتار (آمپلیفایر) فرستاده میشود. کار اصلی آمپلیفایر این است که سیگنال دریافتی از گیتار را برای پخش از طریق بلندگو تقویت کند، ولی در بسیاری از مدلهای آمپلیفایر، امکاناتی برای دستکاری بیشتر سیگنال قرار گرفتهاست. این تغییرات روی سیگنال، عمدتاً با هدف تولید صداهای گوناگون و متنوع انجام میگیرد.
گیتار الکتریک را میتوان یکی از محبوبترین سازهای جهان دانست. این ساز زهی، برای تولید صدا، به پیکاپهای مغناطیسی یا غیرمغناطیسی تکیه دارد. بهطور خلاصه، پیکاپها ارتعاشات سیمها را دریافت و به سیگنال تبدیل میکنند؛ سپس این سیگنالها به امپلیفایر ارسال و تقویت میشوند و صدای نهایی ساز را شکل میدهند.
گیتارهای الکتریک توپر متداولترین نوع گیتار هستند. وزن آنها از دیگر مدلها بیشتر است زیرا بدنه آنها از یک تکه چوب پُر ساخته میشود. بدنه این گیتارها از یک یا دو تکه چوب صلب یا لایه لایه که به سختی به یکدیگر فشرده شدهاند تشکیل میشود. گیتار با بدنه توپر عموماً در موسیقی راک و متال کاربرد دارد. گرچه هیچ محدودیتی برای انتخاب نوع گیتار برای نوازندگان وجود ندارد و در نهایت همه چیز به سلیقه او بازمیگردد.
این نوع از گیتار الکتریک نسبت به مدل های دیگر آن کمتر خواهان دارد. اما در نهایت امر این نوع از گیتار الکتریک به عنوان نیمه آکوستیک نیز شناخته میشود. غالبا صدای این گیتارها برای سبک بلوز و راک فوقالعاده است. در نوع سنتربلاک این نوع گیتار ها یک تکه چوب به قطر دسته گیتار یا ضخیمتر در وسط کاسه قرار میگیرد و فضای آکوستیک در دو طرف آن ایجاد میشود. در نوع چمبر، فضاهای خالی توسط سوراخ کردن یک تکه چوب صلب به وجود میآیند. یعنی سازندگان گیتار یه بلوک چوب را بوسیله متههای مخصوص سوراخ کرده و آن را خالی میکنند. مانند روش ساختن برخی از سازهای سنتی ایرانی.
گیتارهای مدل توخالی صدای سیم ابتدا در بدنهٔ توخالی ساز تقویت میشود و سپس توسط پیکاپ دریافت و به آمپلیفایر فرستاده میشود. در نتیجه ماهیت صدای آنها با گیتارهای توپر اندکی متفاوت است. این نوع گیتار بسیار شبیه به گیتار آکوستیک است. یعنی دارای یک فضای آکوستیک یا یک محفظه صدا است. البته کاسه این گیتارها کوچک تر از کاسه گیتارهای آکوستیک است. این نوع گیتارها معمولا در سبکهای جز، فولک و گاها بلوز استفاده میشوند.
1٫1. پیچهای کوک (Tuning Pegs یا Machine head)
1٫2. درپوش میلهٔ تنظیمکننده دسته (Truss rod)
1٫3. نگهدارنده سیمها (مدل درون عکس از نوع Floyd Ross میباشد)
1٫4. نات (Nut) در سازهای گران از جنس استخوان ساخته میشوند و در سازهای معمولی از جنس پلاستیک
2٫1. صفحه انگشتگذاری (Fretboard - Finger Board)
2٫2. علامتهایی راهنمای روی فرتبرد (برای آنکه نوازنده بتواند به سرعت بفهمد در کجای صفحه انگشتگذاری قرار دارد.)
2٫3. پردهها
2٫4. مفصل اتصال دسته با بدنه (اکثر گیتارهای الکتریک به شکل دو تکه ساخته میشوند. یعنی بدنه و دسته جدا از هم هستند و توسط پیچ به هم وصل میشوند. به این نوع از گیتارها Bolt-on یا پیچشده گفته میشود. اما برخی از گیتارها نیز یکتکه هستند که به Set-in Neck مشهورند و بدلیل فرایند ساخت پرهزینهتر معمولا گرانتر هستند.)
3٫1. پیکاپ سمت دسته (Neck Pickup)
3٫2. پیکاپ سمت بریج (Bridge Pickup)
3٫3. سدل (Saddle) - معادل خرک در سازهای ایرانی
3٫4. بریج
3٫5. کوککننده پشتی و سیم گیر (مدل درون عکس از نوع Floyd Ross میباشد)
3٫6. دسته ویبراتو (Vibrator)، دسته ترمولو یا Wammy Bar
3٫7. کلید انتخاب پیکاپ (پیکاپ سلکتور Pickup Selector)
3٫8. پیچهای تنظیمکننده صدا (Volume Knob) و تون (Tone Knob)
3٫9. خروجی با رابط تیاس (TS) - (جک مونو)
3٫10. میخ برای نصب تسمه بند (Strap) - (استرپ تسمهای پارچهای، برزنتی، چرمی و... است که به ساز وصل میشود تا بوسیله آن، ساز روی شانه نوازنده آویز شود و برای نوازندگی در حالت ایستاده استفاده میشود.
4٫1. سه سیم بم
4٫2. پیچ تسمه (Strap Button)
برای مطالب بیشتر هنر و رسانهکلیک کنید.