به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز، گریزلی سر بزرگ، صورت بشقاب مانند، گوش های کوتاه و گرد و دم کوتاه دارد و یک قوز عضلانی بزرگ در قسمت فوقانی کمرش قرار گرفته که به این حیوان توانایی و قدرت حفاری کردن می دهد.
پنجه های پای جلویی خرس خمیده، بزرگ و محکم هستند و به حیوان کمک می کنند برای یافتن غذای خود زمین را حفاری کرده و در جستجوی حشرات سنگ ها را بلند کند.
قد خرس گریزلی نر حدود 2.5 متر می باشد و وزنش به حدود 408 کیلوگرم می رسد، در حالی که خرس های ماده کوچک تر بوده و بین 135 تا 180 کیلوگرم وزن دارند. با این حال وزن خرس ها تا حدی به تغذیه بستگی دارد و در مناطقی که منابع غذایی به وفور یافت می شود وزن آن ها نیز افزایش می یابد.
خرس گریزلی با وجود هیکل درشت خود، می تواند با سرعت حیرت انگیر 56 تا 64 کیلومتر در ساعت بدود.
خرس گریزلی تنها زندگی می کند اما بارها دیده شده چندین خرس در کنار هم مشغول ماهی گیری در رودخانه بوده اند. این خرس در ماه های گرم سال به اندازه کافی در بدنش چربی ذخیره می کند تا در ماه های سرد سال که به خواب زمستانی می رود و بی تحرک است بدنش از آن چربی ها تغذیه کند.
خرس گریزلی برای خواب زمستانی خود لانه ای حفر کرده یا مکان مناسبی در دل یک غار پیدا می کند. خواب زمستانی این خرس 5 ماه طول می کشد که در این مدت غذا و آب نمی خورد، ادرار و مدفوع نمی کند و در اوایل بهار از خواب زمستانی اش بیدار می شود.
خرس گریزلی برای پرسه زدن و شکار به منطقه وسیعی نیاز دارد که گاهی با سایر خرس های گریزلی هم پوشانی دارد. مساحت قلمرو برای خرس های ماده به حدود 775 کیلومتر مربع و برای خرس های نر به حدود 1300 کیلومتر مربع می رسد.
گریزلی ها در گذشته در نواحی غرب ایالات متحده تا جنوب مکزیک آزادانه زندگی می کردند اما با آمدن مهاجران و ساخت و ساز و کشاورزی، زیستگاه های طبیعی این حیوان از بین رفتند و هجوم انسان ها باعث شد خرس گریزلی به مناطق مرتفع تر مانند کوه های راکی شمالی و دیگر مناطق دور افتاده شمال غربی عقب نشینی کند.
خرس گریزلی یک حیوان همه چیز خوار است، به عبارت دیگر هم از گیاهان و هم از حیوانات تغذیه می کند و منابع غذایی اش را گیاهانی همچون توت، علف ها، ریشه ها و قارچ ها و همچنین حشرات و حیواناتی مثل آهو، گوزن و موش تشکیل می دهند.
همان طور که در فیلم ها و مستندها دیده اید گریزلی عاشق ماهی است و اغلب در کنار رودخانه ها زندگی می کند. این خرس به خاطر هیکل درشت خود می تواند در روز حدود 40 کیلوگرم غذا مصرف کند که تقریبا برابر بیش از 350 همبرگر بزرگ می باشد!
خرس گریزلی اگر با کمبود غذا روبرو شود در اطراف کمپ های سکونت انسان ها پرسه می زند و با زیر و رو کردن زباله ها سعی می کند غذای مورد نیازش را پیدا کند.
شکار حیوانات و عادات غذایی گریزلی به حفظ سلامت اکو سیستم زیستگاهش کمک می کند. این حیوان با شکار حیوانات گیاه خوار مانع از بین رفتن بیش از حد پوشش گیاهی منطقه می شود، همچنین با حفاری زمین برای یافتن غذا در واقع خاک را خیش زده و با به جا گذاشتن باقی مانده غذای خود برای خاک کود طبیعی تولید می کند.
بسیاری از افراد گمان می کنند خرس گریزلی رفتار پرخاش گرانه نسبت به انسان دارد در حالی که در واقع این انسان است که تهدید جدی برای خرس ها محسوب می شود.
خرس گریزلی تا آن جا که امکان داشته باشد خودش را از انسان ها دور نگه می دارد و در شرایط خطرناک فرار می کند اما اگر از سوی انسان ها تهدید شود یا توله هایش در معرض خطر قرار بگیرند پرخاش گر شده و رفتار خشنی از خود نشان می دهد، در این مواقع ممکن است به انسان ها یا حیوانات تهدید کننده حمله کند.
انسان ها با شکار و همچنین ساخت و ساز زیستگاه های این حیوان را از بین می برند و همچنین گاهی خرس هایی را که برای جستجوی غذا در اطراف کمپ ها پرسه می زنند می کشند.
به علاوه تقریبا نیمی از توله ها به دلیل بیماری و شکار توسط حیوانات وحشی همچون شیر کوهی، گرگ و گریزلی های نر به سن بزرگسالی نمی رسند.
خرس های گریزلی پس از رسیدن به بلوغ در سنین بین 3 تا 8 سالگی جفت گیری و تولید مثل می کند.
گریزلی نر در دوره جفت گیری حدود یک ماه با خرس ماده زندگی کرده و سپس او را ترک می کند. خرس ماده بعد از این مدت در لانه اش آماده خواب زمستانی می شود و بعد از حدود 5 ماه معمولا 2 نوزاد (گاهی تا 4 نوزاد) به دنیا می آورد.
توله ها از شیر مادرشان که سرشار از چربی های مقوی است تغذیه می کنند و تا حدود 2 سالگی تحت حمایت مادر باقی می مانند، همان طور که قبلا گفتیم نیمی از آن ها به دلایل مختلف به سن بزرگسالی نمی رسند.
خرس گریزلی معمولا بین 20 تا 25 سال عمر می کند، دیده شده برخی خرس ها تا سن 30 سالگی نیز به حیات خود ادامه می دهند.
خرس گریزلی در ایالات متحده جزو گونه های در معرض خطر می باشد.
اوایل دهه 1800 میلادی حدود 50 هزار خرس در 48 ایالت آمریکا زندگی می کردند در حالی که این تعداد در حال حاضر به 1500 خرس گریزلی کاهش یافته است که بیشتر آن ها در شمال غربی مونتانا و پارک ملی یلواستون و اطراف آن زندگی می کنند.
امروزه ناحیه آلاسکا حدود 30 هزار و کانادا حدود 26 هزار خرس گریزلی در خود جای داده اند.
ناگفته نماند خرس گریزلی کالیفرنیا اوایل دهه 1900 میلادی منقرض شده است.
نوعی گریزلی رنگ پریده به نام پریزلی در آلاسکا زندگی می کند که حاصل جفت گیری خرس گریزلی و خرس قطبی می باشد.
خرس گریزلی حیوان ملی کالیفرنیا است و تصویرش روی پرچم این ایالت نقش بسته است.
خواب زمستانی خرس های گریزلی بر خلاف تصور ما چندان عمیق نیست و به سرعت از خواب می پرند.
یکی از نشانه های خرس گریزلی قوز پشت حیوان است که از عضله ساخته شده است.
خرس گریزلی بعد از بیدار شدن از خواب زمستانی برای به دست آوردن ذخایر چربی بدن خود هر روز حداکثر 25 ماهی می خورد.
توله خرس ها در دوران کودکی می توانند از درختان بالا بروند اما بعد از چند سال و با بلند شدن پنجه های خود این توانایی را از دست می دهند. پنجه خرس مانند انگشتان انسان بلند است.
خرس ها شناگران خوبی هستند و بینایی و بویایی عالی دارند. گفته شده حس بویایی خرس گریزلی حتی از سگ شکاری نیز بهتر است!
