به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از روزنامه جمهوری اسلامی، دولت های یازدهم و دوازدهم تا حدودی برای شفاف سازی بودجه تلاش کردند ولی نتوانستند مشکل ردیف دستگاه های آویزان و بی خاصیت را حل کنند. علت این بود که اولاً زور صاحبان آن دستگاه ها بیشتر از دولت بود و ثانیاً سازمان برنامه و بودجه متولی قدرتمندی که بتواند در برابر باج خواهان بایستد نداشت.
دستگاه بودجه نویسی، به منزله قلب دولت است که مایه حیاتی به تمام اندام ها پمپاژ می کند و به همین دلیل باید پرقدرت باشد و تحت تأثیر هیچ عاملی قرار نگیرد. در دولت های یازدهم و دوازدهم لازم بود متولی این دستگاه بقدری قوی باشد که علاوه بر جبران ضعف های عارض شده بر قلب پمپاژکننده مایه حیاتی به کشور در دوران دولت های نهم و دهم، بتواند با قوت و قدرت در جهت بودجه نویسی عادلانه و تقسیم صحیح آن و سپس نظارت بر خرج کردها عمل کند. متأسفانه چنین قوت و قدرتی در سازمان برنامه و بودجه حاکم نبود و به همین دلیل بودجه نویسی و تقسیم و نظارت به روال صحیح برنگشت.
از دولت سیزدهم این انتظار وجود داشت که با توجه به شرایط بسیار سخت تحریم ها و مشکلات مالی غیرقابل انکار، سازمان برنامه و بودجه را صاحب یک متولی قدرتمند کند که بتواند زخم های وارد شده بر آن در دوران دولت های نهم و دهم را التیام ببخشد و پول بیت المال را از تلف شدن توسط دستگاه های آویزان و بی خاصیت نجات دهد و آن را به بخش های مردمی تزریق کند تا مجبور نباشد به حذف ارز ترجیحی و مالیات بستن به دارائی ها متوسل شود.
در چنین شرایطی، یکی از راه های تأمین بخش درآمدی بودجه به سراغ حذف بودجه دستگاه های آویزان و بی خاصیت رفتن است. راه بهتر البته تلاش برای رفع تحریم هاست ولی اگر دولت سیزدهم خنثی کردن تحریم ها را می پسندد، باید شجاعت حذف بودجه های زائد را داشته باشد.