به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فرارو، خرس آبی یا تاردیگرید به عنوان جانوری شدید دوست* شناخته می‌شوند. خرس‌های آبی به عنوان موجوداتی میکروسکوپی می‌توانند در داخل یک آتشفشان و در یک دریاچه قطب جنوب تقریبا 1.6 کیلومتر زیر زمین زنده بمانند. خرس‌های آبی حتی پس از سال‌ها یخ زدگی به عملکرد طبیعی خود باز می‌گردند.
با این وجود، نتیجه مطالعه‌ای صورت گرفته در بریتانیا که در مجله Astrobiology منتشر شده نشان می‌دهد حتی این موجودات به ظاهر غیر قابل تخریب نیز تخریب پذیر هستند و محدودیت‌هایی دارند.
محققان دانشگاه کنت بررسی قوطی‌های پر از خرس‌های آبی را از یک تفنگ پرسرعت با سرعت‌های مختلف شلیک کردند تا مشاهده نمایند آیا این موجودات می‌توانند در مقابل فشار هر ضربه‌ای که بر آنان وارد می‌شود دوام بیاورند یا خیر.
پس از شلیک با سرعت کمتر از 900 متر در ثانیه که سریع‌تر از میانگین سرعت شلیک گلوله است خرس‌های آبی توانستند احیا شوند. شلیک با سرعت بیش از 3218 کیلومتر بر ساعت بدان معنی بود که این موجودات دست کم 1.14 گیگا پاسکال فشار را در هنگام برخورد تجربه می‌کردند.
خرس‌های آبی می‌توانند دمایی بین منفی 200 درجه سانتی گراد تا 151 درجه سانتی گراد و فشاری تا شش برابر عمیق‌ترین بخش اقیانوس‌های سیاره زمین را تحمل کنند. خرس‌های آبی هم چنین می‌توانند از تشعشعات و دما‌های کشنده جان سالم به در ببرند، زیرا مانند موجودات همنام خود (خرس) وارد حالت خواب زمستانی می‌شوند. خرس‌های آبی می‌توانند برای مدت زمان طولانی بدون آب و اکسیژن در حالتی که بدن شان خشک شده و متابولیسم شان خاموش می‌شوند باقی بمانند.
بنابراین، هنگامی که یک کاوشگر حامل انبوهی از خرس‌های آبی در خواب زمستانی در سال 2019 به دلیل یک نقص رایانه‌ای در ماه سقوط کرد دانشمندان گمان می‌کردند خرس‌های آبی مطمئنا زنده مانده اند. با این وجود، محققان دانشگاه کنت در این باره تردید داشتند. مسئول نگارش مقاله مرتبط با این تحقیق می‌گوید: "من بسیار کنجکاو بودم و می‌خواستم بدانم آیا آنان زنده هستند یا خیر". آنان برای این آزمایش خرس‌های آبی را منجمد کردند (برای آن که خرس‌های آبی را به خواب زمستانی برسانند) و آنان را در گلوله‌های نایلونی توخالی بارگذاری کرده و با استفاده از یک تفنگ پر سرعت به سمت کیسه‌های شن شلیک کرد.
آنان دریافتند که اگر گلوله با سرعت بیش از 3218 کیلومتر بر ساعت شلیک شوند خرس‌های آبی نمی‌توانند در برابر ضربه دوام بیاورند و صرفا تکه‌هایی از خرس‌های آبی باقی ماند، زیرا فشار 1.14 گیگا پاسکال ناشی از برخورد بسیار زیاد بود. در نتیجه، اگرچه کاوشگر هنگام برخورد با ماه تنها با سرعت 498 کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کرد فشار برخورد، بسیار بالاتر از آستانه 1.14 گیگا پاسکالی بود. در نتیجه، از دید محققان می‌توان تایید کرد که خرس‌های آبی زنده نماندند.
نویسندگان مقاله مرتبط با این پژوهش اشاره کرده اند که اگر خرس‌های آبی نمی‌توانند در برابر فشار‌های برخورد با ماه دوام بیاورند بعید است که بتوانند از برخورد شهاب سنگ با سیاره دیگری جان سالم به در ببرند.
