شناخت آداب و رسوم مردم بنگلادش

بنگلادش با نام رسمی جمهوری خلق بنگلادش یک کشور در جنوب آسیا است که از شمال، خاور و باختر با هند و از جنوب خاوری با میانمار همسایه است و از جنوب به خلیج بنگال پیوند می خورد. پایتخت آن داکا و با جمعیت آن ۱۶۴ میلیون نفر هشتمین کشور پرجمعیت جهان است. پول رایج بنگلادش تاکا بنگلادش نام دارد و زبان رسمی آن بنگالی است. این کشور که پیش از این پاکستان خاوری نام داشت در پی جنگ آزادی بخش بنگلادش، در تاریخ ۲۶ مارس ۱۹۷۱ به کمک هند از پاکستان باختری (پاکستان امروزی) جدا شده و کشوری جداگانه شد.

دین و زبان مردم بنگلادش

دین اصلی و عمده مردم در بنگلادش اسلام اهل سنت است اما تعداد شیعیان در این کشور حدود ۱٫۵ میلیون نفر هستند بنگلادش برخلاف برخی کشورها که دین اسلام از طریق درگیری و جنگ وارد شد؛ از طریق تجار و طریقت و پذیرش خود مردم صورت گرفت از آنجا که اسلام از نظر تاریخی توسط صوفیان به بنگلادش آورده شد پیروان طریقت های صوفی هم چون دیوبندی، اهل حدیث (که از فرقه حنفی هستند) نیز در این کشور حضور درخور توجهی دارند. زبان رسمی مردم بنگالی است. زبان بنگالی از ریشه زبان های هندوآریایی است و خط ویژه خود را دارد. از زبان انگلیسی نیز در آموزش عالی و دادگستری استفاده زیادی می شود و طبقه متوسط و بالا از آن به عنوان زبان دوم استفاده می کنند. ۹۸ درصد از مردم این کشور بنگال هستند.

رمضان در بنگلادش

كشور بنگلادش یكی از كشورهای پر جمعیت دنیا است كه ۹۰ درصد آن مسلمان هستند. اكثر این جمعیت حنفی مذهب هستند. ماه مبارك رمضان در كشور بنگلادش بسیار مورد احترام است و شور و نشاط خاصی در میان مردم حاكم می شود. یكی از این آداب و رسوم افطار كردن در مساجد است و برنامه های معنوی و مناجات و سفره ساده افطاری دارند. جالب است كه در كشور بنگلادش خرما وجود ندارد، اما در ماه رمضان هیچ سفره ای نیست كه در آن خرما نباشد. در ماه مبارك رمضان پیروان اهل سنت در مساجد افطار می كنند و نماز مغرب را می خوانند و نماز عشاء را در خانه به جای می آورند. نماز تراویح از جمله نمازهای مستحبی است كه پیروان اهل سنت در ماه مبارك رمضان به آن اهتمام می ورزند. حنفی مذهب ها این نماز را در ۲۰ ركعت و اهل حدیث در ۸ ركعت می خوانند. حنفی ها یك جزء و نیم قرآن را در این نماز قرائت می كنند اما اهل حدیث در نماز تروایح یك جزء قرآن نمی خوانند. بزرگترین عید در كشور بنگلادش، عید فطر است. در این عید همه مردم لباس نو می خرند و غذاهای مخصوصی استفاده می كنند. بیشترین تفاوت میان شیعه و اهل سنت در بحث امامت است. تعداد شیعیان در این كشور خیلی كم است و در اقلیت محض هستند. از تعداد ۱۸۰ میلیون جمعیت این كشور ۳۰ هزار نفر شیعه دارند، اما همه مردم بنگلادش به اهل بیت عشق می ورزند. شیعیان در ۱۹ و ۲۱ و ۲۳ ماه مبارك رمضان مراسم شب قدر را در مساجد بر پا می كنند اما اهل تسنن در ۲۷ ماه مبارك مضان مراسم شب قدر را برگزار می كنند.

غذا خوردن با دست

فرهنگ غذا خوردن از ابتدایی ترین آدابی است که به افراد آموزش داده می شود. جالب آن که بسته به نوع مکانی که در حال غذا خوردن باشید، نوع آداب این کار متفاوت است. اما هم نوع غذاها و هم نوع استفاده از این غذاها دست خوش تغییراتی شده است. یکی از روش های خوردن غذا استفاده از قاشق و چنگال و کارد است که در کشور ما هم به عنوان نوع رسمی خوردن غذا مورد تایید است. اما این موضوع در تمام کشورهای دنیا با این شکل پذیرفته شده نیست. برخی از کشورهای افریقا و آسیای شرقی غذا خوردن را به صورت رسمی با دست قبول دارند و تخطی از این رسم را کاری هنجارشکنانه تلقی می کنند. غذا خوردن با دست اصولی دارد که از مهم ترین آن می توان گفت: اولین نکته شستن دست ها با لگن و کوزه است. بدیهی است با پیشرفت ابزار و امکانات رفاهی زندگی در جهان، اولین چیزی که به ذهن هر کسی خطور می کند این است که به جای این که کوزه و لگن را سر میز بیاوریم، چرا زیر شیر آب در روشویی دست ها را نشوییم؟ در بین خانواده های بااصالت این کار یک ادای احترام تمام و کمال میزبان به مهمان است. البته که در بین برخی از خانواده ها تکمیل این رسم هم در ارائه کوزه و لگن در انتهای غذ ا اتفاق می افتد که همه گیر نیست. دومین مورد مهم در رسم غذاخوردن با دست، ورود دست راست به این فرایند است. از نظر آنهایی که طرفدار غذاخوردن با دست هستند، پای بندی به اصول غذاخوردن با دست برای شان خیلی مهم است، تا حدی که لمس غذا آن هم با دست چپ شکاندن یک تابوی بزرگ است. اعتقاد بر این است که این مهم تنها در آمریکای شمالی و اروپا رعایت نمی شود.

سخن آخر

بنگلادش هشتمین کشور پرجمعیت جهان و از پرتراکم ترین کشورها از نظر جمعیت است. بنگلادش در موسیقی، معماری و مجسمه سازی و نقاشی پیشینه ای غنی دارد. ادبیات بنگالی از زبان و ادبیات فارسی تأثیر بسیاری گرفته است. بنگلادش کشوری بسیار فقیر با درآمد ناخالص سرانه سالانه ۴۵۵۰ دلار می باشد که البته این رقم رو به افزایش است. این کشور از ردهٔ کشورهای توسعه نیافته (LDC) بشمار می رود.

شناخت مردم موریتانی و آداب و رسوم رایج مردم