به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، اصطلاحات زیادی در دنیای ارزهای دیجیتال وجود دارد و هرکسی که حتی یک یا چند روز است با این حوزه آشنا شده، اصطلاحاتی همانند سکه یا کوین (Coin)، توکن (Token) و کریپتوکارنسی و… را شنیده است.
ما اغلب اوقات به مفاهیم پیشرفته تر مانند نحوه خرید و فروش ارز دیجیتال می پردازیم، در حالیکه عده ای هستند که تفاوت بین کوین، توکن و ویژگی های آنها را نمی دانند
از همین ابتدا بهتر است بدانید که کوین و توکن مترداف و مانند هم نیستند و البته نباید کسانی را که coin و token را یکسان می داند مقصر دانست زیرا حوزه ارزهای دیجیتال بسیار جدید است و احتمال انتشار آموزش های اشتباه و یا سوءبرداشت ها وجود دارد.
کلمه “توکن” در لغت به هرگونه کالاهای تایید شده قابل مبادله مانند ارز، وفاداری، حواله طلا، آیتم های بازی کامپیوتری و … گفته می شود.
توکن منحصر به یک پلتفرم خاص نیست. توکن نشان دهنده این است که شما یک دارایی قابل تجارت دارید. در ادامه بیشتر با تفاوت های کوین و توکن آشنا میشوید.
سکه یا کوین چیست؟
سکه ها یا کوین ها ، شبکه بلاکچین اختصاصی خود را دارا می باشند. بیتکوین (BTC)، مونرو (XRM) و اتریوم (ETH) نمونه هایی از سکه های رمزارزی هستند. نقاط مشترکشان عبارتنداز: تمام آن ها دارای شبکه بلاکچین و دفترکل مستقل خودشان میباشند. بیتکوین از بلاکچین خودش، اتریوم از بلاکچین اتریوم و مونرو نیز از بلاکچین مونرو استفاده میکنند. تمام آنها میتواند ارسال، دریافت و استخراج شوند.
همانطورکه از نامشان برمی آید سکه ها تمایل دارند که ویژگی های پول را در خود داشته باشند. خصوصیاتی نظیر قابل مبادله، قابل تقسیم، قابل حمل بودن و محدودیت در عرضه. بنابراین سکه ها یا کوین های رمزارزی به مثابه پول فیزیکی هستند و اگرچه پذیرش آنها در فروشگاه ها به کندی پیش میرود، اما میتوان از آنها برای پرداخت در ازای خرید یک محصول استفاده کرد.
بااین حال استثنائاتی نیز وجود دارد. مثلاً با اینکه اتریوم ویژگی های یک کوین را دارا است، عملکرد آن بسیار فراتر از نقش پولی اش میباشد و پلتفرم این رمزارز قابلیت های فراوانی دارد.
اصطلاح آلتکوین نیز حتماً به گوشتان خورده است، این اصطلاح از آنجا نشأت میگیرد که آلتکوین ها را به منزله ی جایگزینی برای بیتکوین قلمداد میکنند. در واقع تمام رمزارزهای معرفی شده پس از بیتکوین را آلتکوین می نامند. بسیاری از آلتکوین ها مانند لایت کوین (LTC) و دوج کوین (DOGE) فورکی از بیتکوین هستند و از پروتکل متن باز بیتکوین استفاده میکنند. اما مونرو و اتریوم علی رغم اینکه بطور کلی شبکه بلاکچین مستقل دارند، بازهم آلتکوین تلقی میشوند.
توکن چیست؟
دارایی های دیجیتال این قابلیت را دارند که در محیط یک پروژه مشخص مورد استفاده قرار بگیرند. اولین تفاوت توکن ها و سکه ها در این است که توکن ها به یک پلتفرم بلاکچینی دیگر برای کار نیاز دارند. برای ایجاد توکن ها، اتریوم رایج ترین پلتفرم موجود است و این اغلب به دلیل قابلیت قرارداهای هوشمند این پلتفرم است. توکن هایی که بر پلتفرم اتریوم ساخته میشوند معمولاً با عنوان توکن های ERC-20 شناخته میشوند. البته پلتفرم های دیگری مانند NEO و Waves نیز برای ایجاد توکن وجود دارند.
هدف توکن ها با کوین ها متفاوت است، اگرچه میتوان از آنها نیز برای انجام امور پرداخت بهره جست که در این صورت به آنها توکن های ارزی میگوند. بسیاری از توکن ها برای استفاده در اپلیکیشن های غیرمتمرکز (DApps) و شبکه ی آنها ساخته میشوند. برخی از توکن ها موسوم به یوتیلیتی توکن (Utility token) هستند، هدف اصلی این توکن ها این است که دارندگانش به عملکردهای پروژه دسترسی داشته باشند مانند توکن BAT که یک توکن ERC-20 است که برای تقویت تبلیغات دیجیتال ساخته شده است. تبلیغ کنندگان، تبلیغات را با توکن BAT میخرند و بعد از آن این تبلیغات میان ناشران و کاربران موتور جستجو بعنوان میزبان و مخاطب آنها توزیع میشود.
علاوه براین سکیوربتی توکن (Security token) که اساساً سرمایه گذاری در یک پروژه را نمایندگی میکند، نیز وجود دارد. اگرچه سرمایه گذاران در ارزشی که پشتوانه ی یک استارتآپ است سهیم میشوند، اما به عنوان سهامدار آن استارتآپ تلقی نمیشوند.
مردم این توکن ها را با این ایده که در آینده ارزشمندتر میشوند میخرند، این موضوع در گذشته منشأ رونق تمام ICOها بوده است. موضوع ناراحت کننده آن است که برخی سکیوربتی توکن ها را در پوشش یوتیلیتی توکن میخرند. معمولاً سکیوربتی توکن ها زیر ذره بین تنظیم کنندگان مقررات قرار دارند و سیاست های کامل احراز هویت را شامل میشوند، درحالیکه این موضوع برای بازار ICOها صادق نیست.
