ختم قرآن / تلاوت قرآن کریم؛ حزب حزب 3 – آیات 75 تا 105 سوره بقره + معنی و تفسیر آیات

معنی سوره بقره؛ آیات 75 تا 105

آیا [شما مردمِ مؤمن] امید دارید که [یهودیانِ سخت‌دلِ روزگارتان که دنباله‌روِ گذشتگانشان هستند] به [اسلامِ] شما ایمان بیاورند؟ درحالی‌که گروهی از آنان [تورات] کلام خدا را همواره می‌شنیدند، سپس بعد از آن‌که مفهومش را درک می‌کردند [به سبب دنیاطلبی و هواپرستی به دلخواه خود] تغییرش می‌دادند، درصورتی‌که می‌دانستند [به کلام خدا و مردمِ جویای حق خیانت می‌کنند‌] (75) هنگامی که [این سخت‌دلان] با اهل ایمان دیدار کنند می‌گویند: ما ایمان آوردیم. و چون با هم در خلوت می‌نشینند [از روی اعتراض به یکدیگر] می‌گویند: آیا حقایقی که خداوند [در تورات دربارۀ محمّد صلی الله علیه وآله] برای شما توضیح داده به اهل ایمان خبر می‌دهید تا [روز قیامت] در پیشگاه پروردگارتان بر ضد شما استدلال کنند؟ آیا نمی‌اندیشید [که نباید زمینۀ استدلال بر ضد خود را در اختیار مؤمنان گذارید]؟! (76)

آیا [این سخت‌دلان] نمی‌دانند که خداوند آنچه را [از حقایق] پنهان می‌دارند و آنچه را آشکار می‌کنند می‌داند؟ (77) گروهی از یهود، اشخاصِ بی‌سوادی هستند که [ به علت عدم تحقیق در امر دین،] تحریف‌ها و دروغ‌های واردشده در تورات [به‌وسیلۀ عالِمان دنیاپرستشان] را به عنوان کتاب آسمانی می‌شناسند، و اینان جز خیال‌پردازانی [سبک‌سر] نیستند (78) پس وای بر کسانی که نوشته‌ای را از نزد خود [به عنوان آیات تورات] می‌نویسند، سپس می‌گویند: این آیات از سوی خداست، تا با این [کارِ زشتِ خائنانه] بهایی اندک به دست آورند! پس عذاب شدید بر آنان از آنچه دست‌هایشان [با تکیه بر هوای نفسشان] نوشت! و حسرت هلاکت بر آنان از آنچه [از رشوه و مال حرام] به دست می‌آورند! (79) و [یهودیان] گفتند: آتش دوزخ جز چند روزی به ما نمی‌رسد. بگو: آیا [بر این عقیدۀ خود] از نزد خدا پیمانی تخلّف‌ناپذیر گرفته‌اید؟ یا از روی نادانی چیزی را به خداوند نسبت می‌دهید؟ (80) [نه چنین است که می‌گویید،] بلکه آنان‌که مرتکب گناه شدند و گناه سراسر وجودشان را فرا گرفت اهل آتشند، و در آن جاودانه‌اند‌ (81) و آنان‌که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند اهل بهشتند، و در آن همیشگی‌اند (82) و [به یاد آرید] زمانی که از بنی‌اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خدا را نپرستید و به پدر و مادر و خویشان و یتیمان و از کار افتادگان نیکی کنید، و با مردم با خوش‌زبانی سخن گویید، و نماز را [با شرایط ویژه‌اش] بخوانید، و زکات بپردازید. سپس همۀ شما جز اندکی، [از پیمان خدا] رویگردان شدید، و شما [عادتاً] رویگردان هستید (83)

و [به یاد آرید] زمانی که از شما پیمان استوار گرفتیم که خون یکدیگر را نریزید، و همدیگر را از خانه‌های خود آواره نکنید. آن‌گاه [به پیمانتان] اقرار کردید، و خود بر آن گواهی می‌دهید‌ (84) سپس این شما هستید که یکدیگر را می‌کشید و گروهی از خودتان را از خانه‌هایشان آواره می‌کنید، درحالی‌که به سبب گناه و تجاوز، یکدیگر را بر ضد آوارگان یاری می‌دهید، و اگر آنان در حال اسارت نزد شما آیند با پرداختِ غرامت و تاوان ، آزادشان می‌کنید درصورتی‌که آواره‌کردنشان بر شما حرام بود. آیا به بخشی از [آیات و احکام] تورات مؤمن هستید و منکر بخشی دیگر می‌باشید؟ [به طوری که حرام‌بودنِ جنگ با یکدیگر و آواره‌نمودنِ مردم را که قانون خداست مردود دانسته، و وجوب آزادکردن اسیران را قبول دارید!] پس کیفر کسانی از شما که تبعیض در آیات خدا را روامی‌دارند جز خواری در زندگی دنیا نیست، و روز قیامت به‌سوی سخت‌ترین عذاب بازشان‌می‌گردانند، و خداوند از آنچه انجام می‌دهید بی‌خبر نیست (85) اینان کسانی هستند که زندگی [زودگذر] دنیا را به [بهای ازدست‌دادنِ] آخرتِ [اَبدی] خریدند، از این جهت نه عذابشان سبُک می‌گردد، و نه برای نجات از عذاب حمایتشان می‌کنند (86) به‌یقین ما به موسی کتاب دادیم، و پس از او پیامبرانی به دنبال هم فرستادیم، و به عیسی‌بن‌مریم دلایل آشکار عطا کردیم، و او را به‌وسیلۀ روحُ‌‌القُدُس توانایی بخشیدیم، پس چرا هرگاه پیامبری آیین خدا را که دلخواه و هماهنگ با خواسته‌های نامعقولتان نبود برای شما آورد سرکشی کردید؟ و نهایتاً [نبوتِ] گروهی را منکر شدید، وگروهی را کشتید‌؟! (87) و [یهودیان به پیامبر] گفتند: دل‌های ما در پوششی سخت است [به این سبب قرآن و کلام تو را درک نمی‌کنیم. ولی چنین نیست،] بلکه خداوند به سبب کفرشان آنان را از عرصۀ توفیق و رحمتش رانده، [در نتیجه از پذیرفتن اسلام سرپیچی می‌کنند،] پس اندکی از شما ایمان می‌آورند‌ (88)

چون برای آنان از سوی خداوند کتابی [هدایتگر که] تصدیق‌کنندۀ [حقانیت] توراتِ همراه آنان است آمد، و همواره پیش از نزولش به خودشان [در سایۀ ایمان به آن] مژدۀ پیروزی بر کافران می‌دادند، [با این وصف] چون قرآن که [قبل از نزولش] آن را [با پیش‌گویی تورات] می‌شناختند به‌سویشان آمد آن را انکار کردند، پس لعنت خدا بر منکران باد! (89) بد چیزی است آنچه خود را به آن فروختند! و آن کفرورزی از روی حسادت به کتابی است که خدا [بر محمّد صلی الله علیه وآله] نازل کرده، [معترضانه می‌گویند: چرا] خداوند از باب احسانش به هرکه از بندگانش بخواهد کتاب آسمانی نازل می‌کند؟! پس آنان به خشمِ پی‌در‌پی خداوند که مستحق آن بودند دچار شدند، و برای منکرانِ [قرآن و پیامبر] عذابی خوارکننده است‌ (90) چون به آنان گویند: به قرآنی که خداوند [بر پیامبر اسلام] نازل کرده ایمان آورید! می‌گویند: فقط به توراتی که بر خودِ ما [یهودیان] نازل شده ایمان داریم. و به غیر آن، که کتابی حق و گواهی‌دهنده حقانیت توراتی است که با آن‌ها است کفر می‌ورزند، بگو: اگر شما [از روی حقیقت و راستی] مؤمن [به تورات] بودید پس چرا پیش از این پیامبران خدا را می‌کشتید‌؟! (91) همانا موسی برای شما معجزات و دلایل روشن آورد، سپس شما بعد از [رفتن] او [به کوه طور] گوساله را معبود خود قرار دادید درحالی‌که ستمکار بودید! (92) و [به یاد آرید] زمانی که از شما [برای پیروی از حق] پیمان گرفتیم و کوه طور را بر فرازتان بالا بردیم [و گفتیم:] آنچه را [از کتاب و نبوت] به شما عطا نمودیم با قدرت فراگیرید و [با گوشِ پذیرش] بشنوید! گفتند: شنیدیم و [اما شنیدنشان جدی و واقعی نبود و عملاً] اِعلام عصیان و نافرمانی کردند، [آری] به سبب کفرشان [دوستی] گوساله در [همۀ زوایای] دلشان رسوخ کرد، بگو: اگر شما اهل ایمان هستید [این چه ایمانی است که این‌همه ظلم و فساد ایجاد می‌کند؟] پس بد چیزی است آنچه ایمانتان به آن فرمان می‌دهد‌! (93)

بگو: اگر [آن‌گونه که می‌پندارید] سرای [پُر‌نعمتِ] آخرت در پیشگاه خداوند ویژۀ شماست نه مردمِ دیگر، چنانچه در این ادعا راستگویید آرزوی مرگ کنید‌! (94) آنان به سبب گناهانی که مرتکب شده‌اند هرگز آرزوی مرگ نمی‌کنند، و خدا به [همۀ اعمال و حالات] ستمکاران داناست (95) هرآینه آنان را حریص‌ترین مردم، حتی حریص‌تر از مشرکان به زندگی [بسیار طولانی] خواهی یافت، هریک از آنان آرزومند است که ای‌کاش هزار‌سال عمرش دهند! ولی عمرِ هزار ساله [به فرضی که به دست آورَد] دورکنندۀ او از عذاب نیست، و خداوند به آنچه انجام می‌دهند داناست (96) [آنان با جبرئیل به‌خاطر این‌که وحی را بر تو نازل می‌کند دشمنند،] بگو: هرکه دشمن جبرئیل است [دشمن خداست؛ زیرا] او قرآن را به خواست خدا بر قلب تو نازل کرده است درحالی‌که گواهی‌دهنده حقانیت [کتاب‌های آسمانی] پیش از خود، و هدایتگر و مژده‌دهنده [به فرجام نیک] برای مؤمنان است (97) هرکس با خداوند و فرشتگان و رسولانش و جبرئیل و میکائیل دشمن باشد [یقیناً کافر است،] و قطعاً خدا دشمن کافران است (98) همانا به‌سوی تو آیاتی روشن نازل کردیم، و به آن آیات جز منحرفان نافرمان، کافر نمی‌شوند (99) آیا چنین نیست که هر‌گاه [یهودیان] پیمانی [با خدا و پیامبرانش] بستند گروهی از آنان پیمان را شکستند؟ [آنان نه فقط پیمان‌شکنند،] بلکه بیشترشان ایمان نمی‌آورند‌ (100) و هنگامی که پیامبری [چون محمّد صلی الله علیه وآله] از سوی خداوند به‌سویشان آمد که تصدیق‌کنندۀ [حقانیت] کتاب آسمانی همراه آنان است، گروهی از عالِمان یهود، آیات تورات را [که بیانگر اوصاف پیامبر اسلام بود] ترک کرده، [و به آن چنان بی‌اعتنا شدند] که گویی خبر ندارند [که ویژگی‌های پیامبر در تورات است]‌ (101)

و [یهودیانِ بی‌تقوا] از علم سِحری که شیاطین بر ضد حکومت سلیمان برای مردم می‌خواندند، [و نیز خودِ آن حضرت را متهم به ساحری می‌کردند] پیروی کردند، [سلیمان هرگز سراغ سِحر نرفت تا کافر شده باشد،] مسلّماً سلیمان کافر نشد؛ این شیاطین بودند که به سبب آموزشِ سِحر به مردم کافر شدند. و [نیز یهودیان از] آنچه بر دو فرشتۀ هاروت و ماروت در شهر بابِل نازل شد [پیروی کردند،] درحالی‌که آن دو فرشته به هیچ‌کس علم سِحر نمی‌آموختند مگر آن‌که [به او] می‌گفتند: ما فقط مایۀ آزمایشیم، [و علم سِحر را برای ابطال سِحر ساحران به تو تعلیم می‌دهیم،] پس [با به‌کارگیری آن در موارد حرام،] کافر مشو! ولی آنان از آن دو فرشته مطالبی [از سِحر] می‌آموختند که به‌وسیلۀ آن میان مرد و همسرش جدایی می‌انداختند، درحالی‌که آنان به‌وسیلۀ آن سحر جز به خواست خدا قدرت زیان‌رساندن به کسی را نداشتند. یهودیان همواره چیزی را می‌آموختند که به آنان آسیب می‌زد و سودی نمی‌بخشید، و یقیناً می‌دانستند که هرکه خریدار سِحر باشد هیچ بهره‌ای در آخرت ندارد؛ اگر دانا[ی به حقایق] بودند می‌دانستند بد چیزی است علم سِحری که خود را به آن فروختند (102) چنانچه یهودیان [از روی راستی و درستی] مؤمن می‌شدند و [از روی‌آوردن به سِحر و ساحری] اجتناب می‌کردند مسلّماً پاداشی که از سوی خدا مقرر است برای آنان بهتر بود، اگر دانا بودند [قطعاً پاداش الهی را انتخاب می‌کردند] (103) ای اهل ایمان! [به پیامبر] کلمۀ «راعِنا» را [که نزد یهود دشنام است و نزد شما به معنای مهلت‌دادن است] نگویید! و [به‌جای آن] بگویید: «اُنظُرنا» [که به همان معنای مهلت‌دادن است]، و [دستورهای خدا و پیامبرش را به نیت اطاعت‌کردن] بشنوید! یقیناً برای کافران عذابی دردناک مقرر شده است (104) نه کافرانِ از اهل کتاب و نه مشرکان دوست ندارند که مطلقاً خیری از سوی پروردگارتان بر شما نازل شود، اما خداوند [بر خلاف خواستۀ آنان] رحمتش را به هرکه بخواهد اختصاص می‌دهد، و خدا دارای احسان بزرگی است (105)