موارد مصرف ریوسیگوآت
Riociguat (نام تجاری Adempas) دارویی است که توسط Bayer تحریک کننده گویانلات سیکلاز محلول (sGC) است. از این دارو برای درمان دو نوع فشار خون ریوی (PH) استفاده می شود: فشار خون ریوی مزمن ترومبوآمبولی (CTEPH) و فشار خون شریانی ریوی (PAH). ریوسیگوات اولین داروی محرک های sGC است. ریوسیگوات در درمان بزرگسالان با هایپرتنشن ریوی ترومبوآمبولیک مزمن (CTEPH) (گروه 4 WHO) بعد از درمان جراحی یا CTEPH غیرقابل جراحی برای بهبود ظرفیت فعالیتی و کلاس عملکردی WHO کاربرد دارد. ریوسیگوات برای درمان بزرگسالان با هایپرتنشن شریان ریوی (PAH) (گروه 1 WHO) برای بهبود ظرفیت فعالیتی، کلاس عملکردی WHO و به تاخیر انداختن شرایط بد بالینی کاربرد دارد. اثربخشی در بیماران با درمان تک دارویی با ریوسیگوات یا در ترکیب با آنتاگونیست گیرندهی اندوتلین مشاهده شده است.
مکانیسم اثر ریوسیگوآت
در افراد سالم اکسید نیتریک (NO) به عنوان یک مولکول سیگنالینگ بر روی سلولهای عضلانی صاف عروقی عمل می کند تا باعث اتساع عروق شود. NO به گوانیل سیکلاز محلول (sGC) متصل می شود و واسطه سنتز پیام رسان ثانویه مونوفسفات گوانوزین حلقوی (cGMP) است. sGC هترو دایمرهایی را تشکیل می دهد که از یک زیرواحد بزرگتر آلفا و یک بتا زیر واحد اتصال به لاله کوچک تشکیل شده است. cGMP سنتز شده به عنوان یک پیام رسان ثانویه عمل کرده و پروتئین کیناز وابسته به cGMP (پروتئین کیناز G) را برای تنظیم غلظت یون کلسیم سیتوزولی فعال می کند. این باعث تغییر انقباض اکتین میوزین می شود که منجر به اتساع عروق می شود. NO توسط آنزیم اندوتلیال نیتریک اکسید سنتتاز (eNOS) تولید می شود. در بیماران مبتلا به فشار خون شریانی ریوی میزان eNOS کاهش می یابد. این نتایج به طور کلی سطح کمتری از NO و سلولهای عضلانی اندوتلیال را کاهش می دهد و گشاد شدن عروق سلولهای عضله صاف را کاهش می دهد. NO همچنین رشد سلولهای عضله صاف ریوی را کاهش می دهد و باعث مهار پلاکت می شود ، عواملی که در پاتوژنز PAH نقش اساسی دارند. در مقایسه با فعال کننده های sGC مستقل از NO و haem مانند cinaciguat ، تحریک کننده sGC riociguat مستقیماً فعالیت sGC را مستقل از NO تحریک می کند و همچنین در هم افزایی با NO برای تولید اثرات ضد تجمع ، ضد تکثیری و رگ های رگ زایی عمل می کند.
فارماکوکینتیک ریوسیگوآت
- جذب: فارماکوکینتیک ریوسیگوات متناسب با دوز است از 0.5 تا 2.5mg. فراهمی زیستی خالص آن تقریبا 94 درصد است. بعد از تجویز خوراکی، در حدود 1.5 ساعت به پیک غلظت پلاسمایی میرسد. غذا اثری بر روی فراهمی زیستی ریوسیگوات ندارد.
- حجم توزیع: 30 لیتر
- پروتئین بایندینگ: 95 درصد با آلبومین سرم و آلفا 1 اسید گلیکوپروتئینی که جزو اجزای متصل شدهی اصلی باشد.
- متابولیسم: متابولیت فعال ریوسیگوات از لحاظ قدرت 1/3 تا 1/10 ریوسیگوات است.
- سرعت حذف: ریوسیگوات 40 درصد در ادرار و 53 درصد در مدفوع دفع میشود.
- نیمه عمر: حدود 12 درصد در بیماران و 7 ساعت در نمونه های سالم.
داروشناسی ریوسیگوآت
ریوسیگوات در غلظت بین 0.1 و 100 میکرومولار فعالیت sGC وابسته به دوز را تا 73 برابر تحریک می کند. بعلاوه ، این ماده برای افزایش فعالیت sGC در شرایط in vitro تا 112 برابر از طریق هم افزایی با دی اتیل آمین / NO ، اهدا کننده NO فعالیت می کند. یک مطالعه فاز I نشان داد که ریوسیگوات به سرعت جذب می شود و حداکثر غلظت پلاسما بین 0.5-1.5 ساعت است. به نظر می رسد میانگین نیمه عمر حذف 5-10 ساعت باشد. همچنین نشان داده شده است که غلظت های پلاسمای ریوسیگوات بین بیماران کاملاً متغیر است و این نشان می دهد که برای استفاده بالینی احتمالاً ضروری است که دارو به طور خاص برای هر فرد تیتر شود.
مقدار مصرف ریوسیگوآت
- دوز اولیه: 1 میلیگرم خوراکی 3 بار در روز. در صورت عدم تحمل بیمار به اثرات کاهش فشارخون 0.5 میلیگرم خوراکی سه بار در روز.
- در صورت فشار سیستولی بالای 95mmHg و نبود علائم کاهش فشارخون دوز دارو از 0.5 میلیگرم خوراکی 3 بار در روز شروع شده و طی حداقل دو هفته به دوز حداکثر 2.5 میلیگرم خوراکی 3 بار در روز افزایش مییابد.
میزان، تاثیرات و مکانیزم اثر آلیسکران
