برای پیشگیری از احساس درد در طول عمل جراحی، پزشک متخصص بیهوشی به شما کمک می‌کند تا پایان عمل جراحی، خواب و بی‌درد باشید. در تمام طول این مدت، متخصص بیهوشی مراقب شماست تا مطمئن شود که قلب، ریه‌ها و کلیه‌های شما عملکرد مناسبی دارند. در ابتدا برای تزریق داروهای لازم، یک سرم به دست شما وصل می‌شود. سپس داروهایی که کمک می‌کند تا شما به خواب بروید از طریق این سرم به شما تزریق می‌شود. از این به بعد شما دیگر متوجه هیچ‌چیز نخواهید شد، تا زمانی‌که جراحی به پایان برسد و بیدار شوید. ممکن است متخصص بیهوشی یک لوله در راه هوایی شما قرار دهد که این لوله به دستگاه تنفس مصنوعی وصل شده و کمک می‌کند اکسیژن کافی و گازهای بیهوشی از این طریق به بدن شما رسیده و شما را در خواب نگه‌دارند. پس از اتمام جراحی، شما از خواب بیدار می‌شوید. هنگامی که قدرت تنفس خودبخودی را به دست آوردید، لوله تنفسی بیرون آورده شده و شما به اتاق بهبودی یا بخش مراقبت ویژه برده می‌شوید. پرستاران این بخش مراقب شما هستند تا به‌طور کامل هوشیاری خود را به دست آورید. در طول عمل جراحی، ضربان قلب، فشارخون و میزان اشباع اکسیژنی خون و دی اکسیدکربن بازدمی به‌طور دقیق توسط متخصص بیهوشی با کمک ابزارهای پزشکی پایش می‌شوند.
حساسیت مفرط به این دارو
مستعد بودن به هایپرترمی بدخیم
وجود ضایعات فضاگیر در جمجمه
تداخلات رده X (پرهیز): آزلاستین (بینی)، برومپریدول، دکس متیل‌فنیدات، دوپامین، افدرا، افدرین (بینی و سیستمیک)، ایزوپروترنول، متارامینول، نوراپی‌نفرین، اورفنادرین، اوکسوممازین، پارالدهید، تالیدومید
کاهش اثرات داروها توسط ایزوفلوران: تداخل قابل‌توجهی مشخص نشده است.
کاهش اثرات ایزوفلوران توسط داروها: برومپریدول
افزایش اثرات داروها توسط ایزوفلوران: اتانول، آمیفوستین، داروهای ضد سایکوز (آتیپیکال]نسل‌دوم[)، آزلاستین (بینی)، بلونانسرین، برکسانولون، برومپریدول، بوپرنورفین، داروهای تضعیف‌کننده CNS، دوپامین، دولوکستین، اپی نفرین (بینی، استنشاق دهانی و سیستمیک)، فنوترول، فلونیترازپام، فورموترول، هالوپریدول، داروهای کاهنده فشارخون، ایزوپروترنول، فرآورده‌های حاوی لوودوپا، متارامینول، متوتری‌مپرازین، متی‌روسین، داروهای مسدودکننده عصبی – عضلانی (غیر دپلاریزه)، نیتروپروسید، نوراپی‌نفرین، آگونیست های اپیوئید، اورفنادرین، اکسی کدون، پارالدهید، فولکودین، پیریبدیل، پرامی‌پکسول، داروهای طولانی کننده فاصله QT (بالاترین خطر)، روپینیرول، روتیگوتین، سوورکسانت، تالیدومید، زولپیدم
افزایش اثرات ایزوفلوران توسط داروها: آلفوزوسین، آلیزاپرید، آمیسولپرید (خوارکی)، بامبوترول، باربیتورات ها، بنپریدول، داروهای کاهنده فشارخون، بریمونیدین (موضعی)، بروموپرید، برومپریدول، کانابیدیول، ماری‌جوانا (شاهدانه)، کلرمتیازول، کلرفنسین کاربامات، دکس متیل‌فنیدات، دیازوکسید، دایمتیندن (موضعی)، دوکسیلامین، درونابینول، دروپریدول، افدرا، افدرین (بینی و سیستمیک)، اسکتامین، گیاهان (با خاصیت کاهنده فشارخون)، هیدروکسی زین، گیاه کاوا، لمبورکسانت، لیزورید، لوفکسیدین، لورمتازپام، منیزیم سولفات، متوتری‌مپرازین، متیل‌فنیدات، متوکلوپرامید، ماینوسیکلین (سیستمیک)، مولسی‌دومین، نابیلون، نفتوپیدیل، نیکرگولین، نیکوراندیل، اوبینوتوزومب، اوکسوممازین، پنتوکسی فیلین، پرامپانل، مهارکننده‌های فسفودی استراز 5، آنالوگ‌های پروستاسیکلین، کیناگولید، ریتودرین، روفینامید، سدیم اکسیبات، تتراهیدروکانابینول، تتراهیدروکانابینول و کانابیدیول، تری‌مپرازین
به‌دلیل پیشرفت‌های اخیر در زمینۀ فناوری و داروها، بیهوشی عمومی نسبتا بی‌خطر است؛ ولی به هر حال در هر روشی یک سری خطرات و عوارض جانبی ممکن است وجود داشته باشد که می‌توان از بسیاری از آن‌ها پیشگیری کرد. در صورتی که سابقه ابتلا به برخی از اختلالات سلامتی از قبیل بیماری‌های قلبی، ریوی، کلیوی، صدمات مغزی و آسیب‌های کبدی دارید، حتما باید قبل از عمل، متخصص بیهوشی را در جریان قرار دهید.
