به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از کمد سارک، همان طور که در بخش های مختلف جهان با تنوع زیاد زبان، چهره و مزه های غذایی… آشنا می شویم؛ رو به رو شدن با تنوع پوششی نیز برایمان دور از تصور نیست. گاه این پوشش ها در مراسم مذهبی و گاه در جشن های خاص مثل عروسی کاربرد دارند. برخی از این پوشش ها به دلیل اینکه شاید کمتر در رسانه ها با آنها مواجه شده ایم ممکن است برایمان جالب و حتی عجیب باشد. به علت وجود قبیله های گوناگون در جهان، تنوع پوششی زیادی در جهان وجود دارد که در این مقاله نمی گنجد. اما در ادامه به 5 پوششی که در عین گستردگی، کمتر به چششم مان آمده است می پردازیم.
پوشیدن لباس های رنگی قبیله ی ماسای
از پوشش های متفاوت و عجیب می توانیم به قوم ماسای اشاره کنیم. قوم مشهور ماسای در مرز میان کنیا و تانزانیا هستند و در دشت های دامنه ی کوه کلیمانجارو زندگی می کنند. این قوم که از طریق دامپروری امرار معاش می کنند از لحاظ پوشش و ظاهر، تفاوت های بارزی با دیگر اقوام ساکن آفریقای سیاه دارند. مثلا بسیاری از ماسایی ها در تانزانیا تا همین اواخر، صندل های ساده ای می پوشیدند که از پوست گاو ساخته شده بود.
در دشت های وسیع این منطقه، پوشش رنگی این قوم بسیار چشم گیر است. در واقع یکی از هنرهای اصلی این قوم، منجوق دوزی رنگیست که از سنت قدیمی آنهاست. به وسیله ی این هنر رنگ های شاد، در پوشش لباس این قوم خودنمایی می کند.
منجوق های رنگی درپوشش قبیله ی ماسای
هنر منجوق دوزی در تاریخ ماسایی ها سابقه طولانی دارد و توسط زنان، نسل به نسل به امروز رسید است. در واقع زنان این سرزمین به واسطه ی این منجوق های رنگی، هویت و موقعیت اجتماعی افراد را بیان می کنند. هما ن طور که گفتیم رنگ های شاد درلباس قوم ماسای به شدت پر کاربرد است. این تنوع رنگی منجوق ها، بر گرفته از موضوعات مختلف و در واقع نمادی در اذهان مردم است. به عنوان مثال در لباس، رنگ سفید نشان صلح، رنگ قرمز نمادی از خون، جنگ و شجاعت و رنگ آبی نماد آب است.
تا قبل از تماس با اروپاییان، مهره ها و منجوق ها بیشتر از مواد اولیه محلی تولید می شدند. مثل صدف، عاج فیل، آهن، ذغال، خاک رس، مس و برنج. ولی امروزه به دلیل صادرات محصولاتشان مهره ها و منجوق های رنگی صیقل داده شده ترجیح داده می شود.
پوشش قیمتی و لباس سنتی مغولیان
پوشش مغولان برگرفته از لباس های آسیای میانه است. هرچند که لباس های روزانه ی مغولان به سمت پوشش عادی مردم جهان کشیده شده است.
دیل Deel (اسم لباس های سنتی مغولیان) متناسب با فرهنگ، آب و هوای مغولستان طراحی شده. همان طور که می دانید مغولستان زمستان های طولانی، سرد و خشک دارد و به طور کلی کشوری سرد، مرتفع و بادخیز است. از طرفی سبک زندگیشان بسیار پر تلاطم و هیجانی است.
با این وجود، آن ها خواستار لباسی هستند که در کنار محدود نشدن فعالیت جسمیشان، آنها را در مقابل باد و سرما محافظت کند. بنابراین پوشش سنتی دیل، بهترین گزینه برای آن هاست. در میان اکسسوری لباس انها، کلاه بسیار مورد توجه است و اغلب کلاه های سنگینی بر سر می گذارند.
یکی از دلایل اصلی کلاه های سنگین ممکن است این باشد که در اندام های انسانی، سر، از نظر مغولان به عنوان نماینده بدن و روح تلقی می شود.
نکته مهم و قابل توجه در پوشش زنان اقوام مختلف مغولی، کلاه ها و سرپوش های آنهاست. در جامعه ی باستان، کلاه مغول یکی از بارزترین نشانه های هویت اجتماعی بود و در واقع جایگاه و سطح اجتماعی آنها را نشان میداد.
قبیله های متعدد در مغولستان، باعث تنوع ظاهری در کلاه های آنها شده است. در واقع هر قوم و قبیله ای سرپوش مختص به خودش را دارد؛ که بیش از 400 نوع کلاه مغولی ثبت شده است.
شاید تأثیرگذارترین آرایش مو وسرپوش مربوط به زنان متاهل خلخا باشد. این سبک یادآور شاخ گاو است؛ که برای مغولی ها، گاو نشان دهنده آزادی عشایری است. به این صورت است که دسته موی ابریشمی به دو قسمت تقسیم میشود که با نقره و سنگ های فیروزه ای و مرجانی قیمتی آراسته می شود. در نهایت بر روی سر کلاهی از جنس مخمل با فرم خاص با تزیینات سنگ و نقره گذاشته می شود.
لباس عروسی مردم غنا
از دیگر لباس هایی که بیشتر از عجیب بودن، جذاب به نظر می آید، لباس عروس و داماد مردم غنا است. در دیدگاه عمومی و در اغلب کشورها لباس عروس، لباس پرنسسی سفید و برای داماد، کت و شلوار در نظر گرفته شده است.
ولی در کشور غنا، عروس و داماد لباسی از جنس kente که یک نوع دست بافته از ابریشم و پنبه است را بر تن می کنند. یک شکل و رنگی بودن پارچه ی لباس آنها در شب عروسی، باعث چشم گیر شدن این زوج می شود. طرح پارچه ی هر قوم و قبیله ای با هم متفاوت است؛ بعلاوه هر رنگی که در بافت پارچه بکار رفت است معنای خاصی دارد.
لباس پوشیدن سیک ها و قوانین آیینشان
در این بخش عمامه های عجیب و بزرگ پیروان آیین سیک مورد بحث ما است. سنت عمامه بر سر گذاشتن، از زمان های دور حدود چهار هزار سال قبل و به منطقه ی بین النهرین و هند باستان بازمی گردد. سیک دینی بر پایه یکتا پرستی است که در منطقه پنچاب در شمال شبه قاره هند در سده 15 میلادی پدید آمد است.
پوشش لباس این آیین چند قوانین ثابت دارد؛ مثل: به همراه داشتن دستبند فلزی یا عمامه بر سر گذاشتن در همه شرایط و کوتاه نکردن موهای خود. در واقع عمامه، پوششی است تا موهای خودشان را در آن نگهداری کنند. داشتن موی بلند نیز نماد قداست است و قدرت معنوی محسوب می شود. هر چند که برخی بر این باور هستند که عمامه ها در جنگ های قدیم، محافظی در برابر ضربات شمشیر بوده است. همچنین سلاح های سرد کوچک خود را در این عمامه ها مخفی می کردند.
عمامه های بزرگ و عجیب سیک
در بین این عمامه گذاران برخی از افراد هستند که از این نشانه ی پوششی برای مطرح شدن در سطح جهانی استفاده می کنند. برای عمامه های سیک که به نسبت حجیم تر از عمامه های روحانیون ما است پارچه ای به طول حدود 40 متر لازم است. ولی برخی از این عمامه ها تا متراژ 300 متر و حتی بیشتر، طول دارد .
برطبق رکوردهای جهانی گینس، در سال 2010 یک نیهانگ به نام سرگرد سینگ یک عمامه 400 متری بر سر داشت که وزن آن 35 کیلوگرم بود.
اما اکنون بزرگترین عمامه ی جهان متعلق به آوتار سینگ است که در گینس ثبت شده است. عمامه بزرگ او بیش از ۴۵ کیلوگرم وزن دارد و در حالت باز شده طول آن به اندازه ۱۳ خط استخر شنای المپیک ( حدود 640 متر) است. وی به دلیل ارتفاع زیاد عمامه اش برای رفت و آمد مجبور است فقط از موتور سیکلتش استفاده کند.
پوشش عجیب پیروان مذهب وودو در آیین سالانه
در غرب آفریقا در کشور بنین در سال ۱۹۹۰ وودو Voodoo به عنوان یک مذهب رسمی شناخته شد. از آن زمان به بعد سالانه جشنواره هایی به مناسبت پایه گذاری این مذهب برگزار می شود. پیروان این مذهب معتقد هستند که همه ی عالم از یک موجود افضل سرچشمه گرفته است و جهان زندگان و دنیای مردگان کاملاً به هم پیوسته است.
هر ساله در ماه ژانویه در سواحل شهر اویدا Ouidah جشن های اصلی به پا می شود. این رنگارنگ ترین و پر جنب و جوش ترین رویداد در بنین است که همراه با رقص و ساز است.
در این مراسم رقصندگان نقابدار بر این باور هستند که با این پوشش، روح اجداد گذشته ی قبیله ی خود را به تصویر می کشند. این ارواح همیشه شاهد و ناظر زندگی آنها هستند و در واقع به مثابه یک راهنما عمل می کنند.