به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، سوزاندن توکن فرآیندی رایج در صنعت رمزارز بوده و بسیار ساده است. سوزاندن توکن اقدامی است هدفمند که توسط سازنده یک کوین برای سوزاندن یا به عبارتی حذف تعداد مشخصی از مجموع توکن های موجود در گردش صورت می گیرد. دلایل مختلفی برای سوزاندن توکن ها به این شیوه وجود دارد، اما عمدتاً این اقدام در جهت پیشبرد اهداف ضدتورمی انجام می شود. البته بلاک چین های بزرگ تر همانند بیت کوین (BTC) و اتریوم (ETH) معمولاً از چنین مکانیزمی استفاده نمی کنند و این روش اغلب برای آلت کوین ها و توکن های کوچک تر جهت کنترل تعداد توکن های در گردش و ایجاد انگیزه در میان سرمایه گذاران استفاده می شود.
مکانیزم سوزاندن توکن منحصراً برای رمزارزها قابل استفاده بوده و ارز های رایج فیات (Fiat) معمولاً سوزانده نمی شوند، بلکه جریان نقدینگی در آن ها به نحو دیگری تنظیم می گردد. فرآیند سوزاندن توکن مشابه با مفهوم بازخرید سهام توسط شرکت های سهامی عام است که باعث کاهش تعداد سهام منتشره می گردد. با این حال، سوزاندن توکن کاربردهای منحصر به فردی داشته و برای اهداف مختلفی استفاده می شود.
فرآیند سوزاندن توکن ها
پروسۀ سوزاندن توکن ها بسیار ساده است اما امکان انجام این فرآیند با روش های مختلفی وجود دارد. این کار با هدف کاهش تعداد توکن های در گردش صورت می گیرد. این اتفاق ممکن است در ابتدا کمی ویژه به نظر برسد اما سوزاندن کوین ها به معنی تخریب و از بین بردن آنها نیست؛ آنها وجود دارند ولی امکان استفاده از آنها در آینده از بین خواهد رفت.
برای سوزاندن توکن ها، توسعه دهندگان یک پروژه به بازخرید یا برداشت تعدادی از توکن های موجود اقدام و سپس آنها را از چرخه خارج می کنند. بنابراین امضاهای توکن ها در کیف پولی به نام آدرس خورنده (Eater Adress) قرار می گیرند. این آدرس و اطلاعات آن برای تمامی نودها قابل مشاهده است اما این آدرس برای همیشه مسدود شده است. همچنین وضعیت توکن های موجود در این آدرس در بلاکچین منتشر می شود و همه کاربران می توانند وضعیت توکن ها را مشاهده کنند.
با توجه به اهداف یک پروژه و توسعه دهندگان آن از سوزاندن توکن ها، روش های مختلفی برای این کار وجود دارد. برخی پروژه ها بعد از پایان فروش توکن های خود از طریق عرضه اولیه توکن (ICO) به سوزاندن توکن های فروخته نشده اقدام می کنند اما برخی دیگر ترجیح می دهند که در بازه های مشخصی به سوزاندن برخی از کوین ها بپردازند.
به عنوان مثال، صرافی بایننس توکن های خود را به صورت فصلی می سوزاند و این کار را تا زمانی که تعداد توکن های BNB سوزانده شده به 100 میلیون برسد، ادامه خواهد داد. تعداد توکن هایی که در هر فصل سوزانده می شوند با توجه به تعداد تراکنش های صورت گرفته در هر فصل متغیر خواهد بود.
از طرف دیگر، تتر (USDT) با توجه به میزان واریز و برداشت ها به صدور یا سوزاندن توکن های خود می پردازد. علی رغم وجود روش های مختلف برای توکن سوزی در کریپتوکارنسی ها، هدف از این کار مشابه و مشترک است و به منظور کاهش مؤثر تعداد توکن در گردش و کنترل عرضه توکن صورت می گیرد.
دلایل سوزاندن توکن ها
دلایل جالبی برای سوزاندن توکن ها وجود دارد و این کار با اهداف خاصی صورت می گیرد که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت:
استفاده از مکانیسم سوزاندن توکن ها به عنوان یک الگوریتم اجماع
برخی پروژه ها برای الگوریتم اجماع در شبکۀ خود از الگوریتم اجماع سوزاندن (Proof Of Burn) استفاده می کنند. این روش یکی از روش های منحصربه فرد در شبکه های غیر متمرکز است. در این روش، افراد برای به دست آوردن توکن ها موظف به سوزاندن بخشی از آن هستند.
افزایش ارزش توکن ها با مکانیسم عرضه و تقاضا
اگر می خواهید با دلیل اصلی سوزاندن توکن ها آشنا شوید در ابتدا باید با مفهوم عرضه و تقاضا آشنا شوید. یکی از کلیدی ترین مفاهیم در بازارهای مختلف، مفهوم عرضه و تقاضا است. عرضه و تقاضا هستند که ارزش یک دارایی را تعیین می کنند. مقدار تقاضا، مقداری از محصول یا خدمت است که مردم مایل به خریدن آن با قیمتی مشخص هستند؛ رابطه ی میان قیمت و مقدار تقاضا به رابطه ی تقاضا معروف است. همچنین عرضه نشان دهنده مقدار آورده بازار است. مقدار عرضه به مقدار محصول یا خدمتی گفته می شود که تولیدکننده مایل به تأمین آن با قیمت مشخص است. ارتباط میان قیمت و مقدار محصول یا خدمت عرضه شده به بازار را رابطه ی عرضه می گویند؛ بنابراین، قیمت بازتابی از عرضه و تقاضاست. رابطه ی بین عرضه و تقاضا ریشه در نیروهای پشت پرده تخصیص بهینه منابع دارد. در تئوری های اقتصاد بازار، تئوری عرضه و تقاضا بر تخصیص منابع به کاراترین شکل ممکن تأکید دارد.
با توجه به اینکه قیمت توکن ها از مهمترین ملاک ها برای ارزیابی ارزش یک رمزارز می باشد، توسعه دهندگان رمزارزها با استفاده از مکانیسم سوزاندن توکن ها سعی در کنترل میزان عرضه و در پی آن افزایش قیمت رمزارز با توجه به تئوری عرضه و تقاضا، دارند.
در بازار کریپتوکارنسی ها بر خلاف بازارهای مالی سنتی، افزایش عرضه ناگهانی و برنامه ریزی نشده وجود ندارد؛ چون اغلب رمزارزها منابع محدود و مشخصی دارند و بعد از رسیدن تعداد توکن های تولیدشده به تعداد کل تعیین شده، توکن دیگری ایجاد نخواهد شد.
به عنوان مثال، عرضۀ کل بیت کوین 21 میلیون است و بعد از پایان استخراج این تعداد، در صورتی که تقاضا افزایش یابد، با توجه به محدود بودن عرضه، قیمت و ارزش آن افزایش خواهد یافت. همچنین اگر تعداد بیت کوین های در گردش به دلیل استفاده از مکانیسم سوزاندن توکن، فراموش کردن یا از دست دادن کلیدهای خصوصی و دیگر دلایل این چنینی کمتر می شد، عرضه کاهش می یافت و به دنبال آن با افزایش تقاضا، ارزش آن باز هم افزایش پیدا می کرد.
توکن سوزی یا سوزاندن کوین ها به دست تیم یک پروژه و به صورت عمدی انجام می شود. این فرآیند یک روش مؤثر برای کاهش کوین های در گردش و افزایش قیمت یک توکن است.
در بازارهای مختلف، این یک قانون است که کاهش عرضه، به شرط ثبات سایر شرایط افزایش قیمت یک دارایی را در پی خواهد داشت که این موضوع را قانون عرضه و تقاضا در اقتصاد یاد می کنند.
محافظت در برابر اسپم ها (Spam) با سوزاندن توکن ها
توکن سوزی در شبکه برخی از رمزارزها به عنوان یکی از مکانیسم های امنیتی مناسب در برابر DDOS عمل می کند و همچنین از گسترش اسپم ها در شبکه جلوگیری می کند. زیرا هزینه انجام تراکنش ها را افزایش می دهد و از این طریق مانع از ایجاد تراکنش های اسپم می شود.
همان طور که کاربران برای انتقال بیت کوین هزینه ای را پرداخت می کنند یا به صرافی ها جهت محاسبۀ قراردادهای هوشمند در شبکۀ اتر کارمزد می دهند، در برخی از ارزها مقداری از پرداخت ها به عنوان کارمزد تراکنش ها سوزانده می شود. یعنی در برخی شبکه ها به جای پرداخت مبلغ کارمزد به نودها یا ماینرها برای تأیید تراکنش ها، به صورت خودکار بخشی از مقدار کارمزد ارسالی کاربران سوزانده می شود و تمامی آن مبلغ در اختیار نودها یا ماینرهای تایید کننده تراکنش قرار نمی گیرد . یکی از پروژه هایی که از این روش استفاده می کند ریپل (XRP) است.
