کارخانه تولید بچه چیست و چه می‌کنند؟

او داستان را برای دختر عموی ۱۷ ساله اش رودا هم تعریف کرد و به او پیشنهاد کرد سراغِ خاله کی کی را بگیرد. وقتی رودا، که حالا ۱۸ سال دارد، روز بعد با خاله کی کی ملاقات کرد، از او پرسید آیا برای او هم پیشنهادی دارد! زن خیلی زود موافقت کرد و رودا هم چشمدانش را بست.

مریم می گوید: «هر دو از سفر به انوگو بسیار هیجان زده بودیم. ما طی سال ها عذاب زیادی کشیده بودیم و خوشحال بودیم که برای شروع یک زندگی جدید به جای دیگری می رویم.»

قول

دو دختر سابقاً در یک ساختمان در شمالِ شرقِ نیجریه ساکن بودند. با حمله بوکوحرام به منطقه در سال ۲۰۱۷ و به آتش کشیدنِ خانه ها و ربودنِ زنان و کودکان، آن ها گریختند و بقیه اعضای خانواده را پشت سر گذاشتند. آن ها نمی دانند چه بلایی بر سر سایر اعضای خانواده شان آمده است.

دو دختر راهی طولانی را پیمودند تا به مدیناتو رسیدند؛ جایی که تقریباً ۲ سال بعدی زندگی شان قبل از رفتن به انوگو را در آن گذراندند. مریم و رودا در مدیناتو در یک چادرِ کوچک از نی خیزران زندگی می کردند. بیش از ۵۰۰۰ نفر که همگی مانند آن ها از بوکوحرام فرار کرده بودند، در اردوگاهِ آن ها ساکن بودند.

زندگی در اردوگاه بسیار سخت بود. غذا به اندازه کافی وجود نداشت و ساکنانِ اردوگاه مجبور بودند در خیابان های شهر های اطراف برای قدری غذا گدایی کنند. برای همین بود که وقتی به دختران پیشنهادِ شغلی در انوگو داده شد، آن ها بی معطلی آن را پذیرفتند. آن ها فرصت نداشتند با کسِ دیگری مشورت کنند.

سفر

اول آن ها با خاله کی کی به مایدوگوری رفتند. بعد در یک سفرِ ۱۲ ساعته راهی ابوجا شدند. آن ها شب را در خانه زنی که از آشنایانِ خاله کی کی بود سپری کردند. روز بعد، بعد از ۹ ساعت، بالاخره به انوگو رسیدند. خاله کی کی آن ها را به یک ساختمان برد و به پیرزنی به نام «اِم ما» تحویلشان داد و به جفتشان گوشزد کرد هر کاری پیرزن می گوید انجام دهند.

مریم می گوید: «ساختمان ۲ طبقه بود و در هر طبقه ۳ اتاق خواب بود پر از دخترانی که بعضی از آن ها حامله بودند. خاله کی کی گفت: این جا، جائیست که ما باید کار کنیم.» ابتدا، دختران تصور کردند همانطور که خاله کی کی متقاعدشان کرده بود، شغلشان تمیز کردنِ ساختمان و انجامِ کار های خانه است. اما کارفرمای جدید آن ها فکرِ دیگری در سر داشت.

زنان سیبیلو و مردان بی ریش؛ نگرانی های جنسیتی در مدرنیته ایران

شکنجه روزانه

مریم می گوید: «شب اول ام ما هر کدام از ما دوتا را در دو اتاق جداگانه جا داد. ما تعجب کردیم، چون دخترانِ دیگر با هم در یک اتاق بودند. بعضی اتاق ها ۴ نفره بود.» مریم می گوید؛ همان شب مردی به اتاقش آمده و به او تجاوز کرده است. همین اتقاق برای رودا هم افتاد، اما متجاوزِ او سنگدل تر بود. رودا می گوید: «وقتی سعی کردم فریاد بزنم، او دهانم را بست و کشیده ای محکم زیر گوشم زد و اگر گریه می کردم محکم تر می زد.»

روز بعد دو دخترِ دیگر هم به اتاقِ مشترک با دخترانِ دیگر پیوستند و فقط وقتی قرار بود «کار کنند» به اتاق های مجزا می رفتند. اغلب دختران می گویند تقریباً هر روز چندین مرد به آن ها تجاوز می کردند. آن ها می گویند ام ما و خاله کی کی با هم در یک گروه تبهکارِ قاچاقِ دختران کار می کنند و ام ما سرکرده این گروه است.

فارغ شدن

هر دو دختر در عرضِ یک ماه بادار شدند. اما هنوز هم به آن ها تجاوز می شد. رودا می گوید: «فرقی نداشت که ۶ هفته ای باردار باشید یا ۶ ماهه آن ها به هر حال کارشان را می کردند.»

دختران می گویند فکرِ فرار بی فایده بود، چون ساختمان توسطِ مردانِ مسلح محافظت می شد. وقتی مریم و رودا به ساختمان رفتند ده ها دختر آنجا بودند. اما به محضِ اینکه دختری فارغ می شد او را رها می کردند تا جا برای دخترانِ تازه وارد که قرار بود برای گروهی تبهکار بچه تولید کنند، باز شود.

مریم به کمکِ مامایی که همیشه از بیرون می آمد یک پسر به دنیا آورد. اما بچه را از او گرفتند. ۳ روز بعد، قاچاقچیان او را با چشمانِ بسته به یک ایستگاهِ اتوبوس بردند و مطمئن شدند که به شمال بر می گردد. مریم می گوید: «آن ها نمی خواستند من راهِ ساختمان را یاد بگیرم برای همین صورتم را پوشاندند. آن ها ۵۵ دلار به من دادند تا بتوانم هزینه سفرم را بپردازم.» او ابتدا به ابوجا رفت و یک شب را در خیابان خوابید تا روز بعد به مایدوگوری برود.

پسران گران تر هستند

مریم نمی داند فرزندش را چند فروخته اند. آبانگ رابرت، رئیسِ روابط عمومیِ طرح صلح و توسعه کاپریکان، یک سازمانِ غیردولتی که در زمینه بهبودِ زندگیِ قربانیانِ قاچاقِ انسان فعالیت می کند، می گوید: «برخی از قاچاقچیان به قربانیانشان اجازه می دهند که بعد از تولد بچه بروند، چون باور دارند که اگر دختران مدتِ طولانی در آنجا بمانند می توانند خطری برای تجارتشان ایجاد کنند. آن ها از خرابکاری می ترسند.»

کارخانه های بچه در بخش های جنوبیِ نیجریه رایج ترند. نیرو های امنیتی طی سال گذشته طی یک عملیات گسترده به چند کارخانه تولید بچه حمله کردند و ۱۹ دختر باردار و ۵ کودک را نجات دادند.

در این کارخانه زنان و دختران در اسارت نگهداری می شوند تا بچه به دنیا آورند؛ بچه هایی که غیرقانونی به فرزندخواندگی گرفته می شوند؛ به تکدیانِ خیابانی یا کودکانِ کار تبدیل می شوند؛ به عنوان کارگرانِ جنسی قاچاق می شوند یا، بر اساسِ چند گزارش، در مراسمِ آیینی به قتل می رسند.

کامفورت آگبوکو، رئیسِ آژانس ضدقاچاق در جنوب شرق نیجریه، که یک آژانسِ ملی برای پیشگیری از قاچاقِ انسان است، می گوید: «در تجارتِ فروشِ کودکان، پسران گران تر از دختران هستند. «نوزادانِ پسر در حدودِ ۲۰۰۰ تا ۲۷۰۰ دلار به فروش می رسند؛ درحالیکه دختران تا ۱۳۵۰ دلار فروخته می شوند. بیشترِ خریداران زوج های بی فرزند هستند. خرید، فروش و معامله کودک پیگیردِ قانونی دارد، اما این تجارت همچنان در انوگو شایع است.

یتیم خانه ها

در سال های اخیر، مسئولانِ امنیتی عملیات مختلفی با نیرو های نفوذی انجام داده اند تا گروه های مظنون به قاچاقِ کودکان در انوگو را شناسایی کنند. دولتِ ایالتی در انوگو می گوید برخی از این گروه ها توسطِ آژانس های امنیتی و مسئولانِ دولتی حمایت می شوند.

کارشناسان می گویند برخی از کارخانه های تولد بچه برای آنکه شک برانگیز نباشند، وانمود می کنند یتیم خانه هستند. آگبوکو می گوید: «گردانندگانِ کارخانه های تولید بچه تحتِ عنوانِ جعلیِ یتیم خانه فعالیت می کنند.» او باور دارد افرادی که از این یتیم خانه ها بچه به فرزندی قبول می کنند، چیزی درباره فعالیت های غیرقانونیِ این یتیم خانه ها نمی دانند.

آگبوکو می گوید در سال های اخیر تعدادِ زیادی از افرادی که در فروشِ بچه دخالت داشته اند، دستگیر شده اند. هم اکنون ده ها پرونده مربوط به این جرائم در دادگاه ها تحتِ بررسی است. آمار رسمی درباره تعداد کودکان که هر سال از این طریق در نیجریه خرید و فروش می شوند وجود ندارد. همچنین مشخص نیست چه تعداد دختر هر سال قربانیِ قاچاقچیانِ انسان می شوند.

با این حال، بر اساسِ تخمین های سازمانِ ملل متحد، در حدود ۷۵۰۰۰۰ تا ۱ میلیون نفر هر سال در نیجریه قاچاق می شوند که ۲ درصد از آن ها به خارج از کشور است.

قاچاقِ گسترده انسان

رودا هم مانند مریم بعد از تولدِ فرزندش رها شد. دو دخترعمو اکنون باهم در یک خانه کوچکِ گلی در نزدیکیِ اردوگاهی که قبلاً در آن زندگی می کردند، ساکن شده اند.

مریم که قبل از آنکه بتواند به مدیناتو برگردد مجبور شده هفته ها در خیابان های ابوجا سپری کند، می گوید: «خوشبختانه هر دو در یک روز به مادیناتو رسیدیم. فکر کردیم اردوگاه دیگر برای اقامت امن نیست برای همین با مردی که صاحب اینجاست صحبت کردیم تا اجازه دهد اینجا زندگی کنیم.»

دو دختر برای گذرانِ زندگی در یک دکه کوچک در خارج از اردوگاه دونات می پزند و می فروشند. آن ها نخستین دخترانی نیستند که از اردوگاهِ قاچاق شده اند. گزارش های زیادی وجود دارد که می گوید دختران از اردوگاه به شهر های نیجریه و حتی به خارج از کشور و به ایتالیا، لیبی، نیجر و عربستان سعودی قاچاق می شوند. به قربانیان اغلب وعده شغل داده می شود که البته نهایتاً به بردگی و استثمارِ آن ها ختم می شود.

قاچاق انسان پدیده ای گسترده در نیجریه است. گزارشِ دفتر سازمانِ ملل متحد در امور قاچاق انسان در سال ۲۰۱۹ نشان داد که «استثمار جنسی شاملِ قاچاقِ انسان برای سکس از میان آوارگانِ داخلی در نیجریه در اردوگاه ها، مناطق مسکونی و جوامعِ میزبان در مایدوگوری هنوز مشکلی گسترده است.

این گزارش همچنین فاش ساخته که برخی از مقاماتِ امنیتی در این تجارت ها نقش دارند.

استثمارِ انسان ها در اردوگاه ها به دلیلِ نبودِ امکاناتی مانند آبِ آشامیدنیِ در دسترس و اجاق برای پختنِ غذا که افراد را مجبور می کند مسافت های طولانی را برای دسترسی پیدا کردن به آن ها طی کنند، بیشتر است. یکی از ریش سفیدان محل می گوید: «فرزندانِ ما وقتی قربانیِ قاچاقچیان می شوند که برای زنده نگه داشتنِ خود و خانواده شان به بیرون از اردوگاه می روند»

مسئولِ یک ائتلافِ محلی که تلاش می کند به نجات یافتگانِ قاچاق کمک کند، می گوید: «آوارگان برای بقا تلاش می کنند، دولت برای آن ها غذای کافی تهیه نمی کند که همین باعث می شود آن ها طعمه های خوبی برای قاچاقچیان باشند.»