منظومه شمسی چیست؟
یکی از سیستم های سیاره ای در کهکشان راه شیری منظومه شمسی می باشد که در مرکز آن ستاره خورشید قرار دارد و ستاره ها، سیارات و تمام ذرات دیگر در آن با نیروی گرانش در این منظومه قرار می گیرند. سیارات این منظومه شامل عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون است. در این منظومه سیارک پلوتو و سیارک های دیگر، ستاره های دنباله دار، شهاب سنگ ها و ده ها قمر و ماه وجود دارد.
چگونگی تشکیل خورشید
بعد از فروپاشی سحابی خورشیدی به دلیل گرانش زیاد که متشکل از ابر بزرگ و در حال چرخش گاز و گرد و غبار بود، با زیاد کردن چرخش آن، سحابی به صورت مسطح در آمد. مواد حاصل از فروپاشی، همان اجزای سیارات و ستاره های موجود در منظومه شمسی است که بیشترین آن ها به سمت مرکز روانه شده و خورشید را ساخته اند. اما روزی خواهد رسید که این ستاره حیات بخش بمیرد و تمام انرژی آن تمام شده و به یک کوتوله سفید تبدیل می شود. ۶,۵ میلیارد سال دیگر این اتفاق می افتد. یعنی این ستاره عمری نزدیک به ۱۰ میلیارد سال دارد.
ویژگی ها و چرخش مدار خورشید
این ستاره از گونه کوتوله زرد بوده و ۹۹,۹۸ درصد از جرم منظومه شمسی را دارد. از زمان پیدایش خورشید تا حالا ۴,۶۰۳ میلیارد سال می گذرد. فاصله این ستاره تا زمین ۱۵۰ میلیون کیلومتر و شعاع این ستاره درخشان ۶۹۵,۵۰۸ کیلومتر است. وزن مخصوص این ستاره ۴۱,۱ گرم بر سانتی متر مکعب است. این ستاره قطری به ۱۰۹ برابری قطر زمین و اندازه ای به ۱۰ برابری سیاره مشتری دارد. هیچ کدام از ستارگان قمر و ماه ندارند. نام های قدیمی این ستاره خور، هور، مهر و روز بوده است.خورشید همراه با سیارات، سیارک ها و سایر اجرامی که در آن وجود دارد (منظومه شمسی) به دور مرکز کهکشان راه شیری می چرخد و با داشتن سرعت حرکت ۷۲۰,۰۰۰ کیلومتری در ساعت، در زمان ۲۳۰ میلیون سال، کهکشان راه شیری را یک دور کامل می زند. این ستاره با انحراف شیب ۷,۲۵ درجه ای نسبت مدار سیارات، به دور خود نیز می چرخد. چرخش آن در استوا ۲۵ روز یکبار و در قطب های آن هر ۳۶ روز یکبار به دور خود خواهد بود.
ساختار خورشید
حدود سه چهارم یعنی ۷۲ درصد از جرم خورشید از هلیم و ۲۶ درصد از هلیم تشکیل شده است. عناصر سنگینی چون اکسیژن، کربن، نئون، نیتروژن، منیزیم، آهن و سیلیکون درصد کمی از جرم آن را تشکیل داده و این ستاره را در زمره جمعیت (۱) قرار می دهد. هلیم و هیدروژن این ستاره از هسته زایی مه بانگ و عناصر سنگین تشکیل دهنده آن از هسته زایی ستارگان قبل خورشید حاصل شده اند. این ستاره جامد نیست و از پلاسمای داغ از ذرات باردار تشکیل شده است. شش منطقه در این ستاره قابل شناسایی است که سه منطقه در داخل آن هستند وعبارتند از هسته، منطقه تابشی، منطقه همرفتی و سه منطقه دیگر فوتوسفر که سطح قابل روئیت است و کروموسفر و منطقه تاج (دورترین منطقه) است.
هسته خورشید
فاصله از مرکز تا شعاع ۲۰ تا ۲۵ کیلومتری را هسته تشکیل می دهد که دمایی در حدود ۱۵ میلیون درجه سانتی گراد دارد. در هسته همجوشی هسته ای (ترکیب اتم های کوچک و تشکیل اتم های بزرگتر با آزاد شدن انرژی) اتفاق می افتد و با ذوب شدن اتم های هیدروژن، هلیم تشکیل می شود. انرژی فراوانی که در این منطقه تولید می شود تمام انرژی گرمایی و تابشی خورشید را فراهم می آورد و در مدت ۱۷۰۰۰۰سال به منطقه همرفتی وارد می شود. میزان چگالی قدرت تولیدی خورشید قابل مقایسه با سوخت وساز بدن یک خزنده است اما علت میزان انرژی بالایی که از این ستاره خارج می شود به دلیل حجم بسیار بزرگ آن است. واکنش های همجوشی که د رهسته اتفاق می افتد در هر ثانیه چهار میلیون تن ماده را به انرژی تبدیل کرده و نور سفید را بر جای می گذارند. نزدیک به ۱۰۰ برابر جرم زمین این تبدیل انرژی تا الان اتفاق افتاده است.
زمان مرگ خورشید
تا پیش از ارائه این موضوع، اختر شناسان تصور می کردند که خورشید به هنگام مرگ و نابودی خود، به یک حباب درخشان که درون آن را گاز و غبار ها تشکیل می دهند تبدیل می گردد و یک سحابی سیاره نما تلقی می شود. اما این فرضیه نادرست بود و دریافتند که خورشید به هنگام مرگش شواهد بزرگ تر و عظیم تری را در پی دارد. بسیاری از افراد ممکن است با خود بپرسند که زمان مرگ خورشید کی است، در جواب به این سوال باید بگوییم پس از بیان فرضیه فوق توسط برخی از ستاره شناسان، گروه دیگری از ستاره شناسان اقدام به پژوهش جدیدی درباره مرگ خورشید نمودند و بررسی های جدیدی را بر روی آن انجام دادند. طی این بررسی ها و انجام محاسبات گوناگون دانشمندان دریافتند که خورشید آخرین نور خود را در ده میلیارد سال آینده انتشار می دهد و حال سن تخمینی آن 4/6 میلیارد سال است. برخی از افراد با متوجه شدن زمان خاموشی خورشید، گمان می کنند که آن در طی این مدت هیچ تغییر شکلی نخواهد داد و تا ابد به همین گونه می باشد. اما این تصور بسیار نادرست است، بلکه خورشید به مدت زمان پنج میلیارد سال تغییر شکل خواهد داد و به رنگ سرخ نمایان خواهد شد. دقت داشته باشید که خورشید به هنگام سرخ شدن هسته اش بسیار کوچک می شود و لایه بیرونی آن به اندازه ای منبسط می گردد تا به مدار سیاره مریخ خواهد رسید و این سیاره را تحت تاثیر قرار خواهد داد. دقت داشته باشید برای آن که خورشید به مدار سیاره مریخ برسد، می بایست از کنار سیاره زمین عبور کند و همین موضوع سبب می شود زمین توسط این غول سرخ نابود و متلاشی گردد. با گذر زمان، شاهد افزایش نور خورشید به سمت سیاره زمین می باشیم که محققان اعلام کرده اند این نور باعث نابودی زمین تا یک میلیارد سال دیگر می شود و انسان ها را از بین می برد. به همین خاطر هیچ فردی نمی تواند نابودی خورشید را مشاهده نماید مگر اینکه بشریت راهی برای گذر از سیاره زمین و ساکن شدن در سیاره دیگری پیدا کنند. هیچ یک از اختر شناسان تا کنون به رویدادی که پس از تبدیل شدن خورشید به یک غول سرخ رخ خواهد داد، آگاه نیستند و در تلاش اند تا این موضوع را درک نمایند. دانشمندان در تحقیقات جدید خود از شبیه سازی رایانه ای استفاده نموده اند و با کمک آن دریافتند که خورشید پس از این که تغییر رنگ می دهد و به یک غول سرخ تبدیل می شود بسیار کوچک شده و یک کوتوله سفید تلقی می شود و در اخر به یک سحابی سیاره ای تبدیل می گردد و پایان آن فرا می رسد.
همه چیز در مورد خورشید گرفتگی
