امکان سکونت بشر در ابر‌های سیاره زهره!

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فرادید، دانشمندان یک مسیر شیمیایی را شناسایی کردند که از طریق آن زندگی می تواند محیط اسیدی زهره را خنثی کند و یک منطقه قابل سکونت در ابر های آن ایجاد کند.

به گزارش sciencedaily، تصور دنیایی غیر مهمان نوازتر از نزدیکترین همسایه سیاره ای ما یعنی زهره، سخت است. زهره با اتمسفر غلیظی از دی اکسید کربن، سطحی آنقدر داغ که سرب را ذوب می کند، یک زمین بایر سوخته و خفه کننده، به هیچ وجه برای چیزی که آن را زندگی می نامند، مناسب نیست.

ابر های این سیاره نیز به همین ترتیب بی رحم هستند و سطح آن را با قطرات اسید سولفوریک سوزاننده که به راحتی می توانند پوست انسان را سوراخ کنند، آبیاری می کنند.

با این حال، یک مطالعه از این ایده قدیمی حمایت می کند که اگر قرار باشد زندگی در خارج از سیاره ما وجود داشته باشد، آنجا ممکن است خانه ای در ابر های زهره باشد. نویسندگان این مطالعه که از دانشگاه های MIT، کاردیف و کمبریج هستند، یک مسیر شیمیایی را شناسایی کرده اند که از طریق آن حیات می تواند محیط اسیدی زهره را خنثی کند و یک نقطه قابل سکونت در ابر های آن ایجاد کند.

در اتمسفر زهره، دانشمندان مدت هاست که ناهنجاری های گیج کننده ای مانند غلظت های کوچک اکسیژن و ذرات غیر کروی بر خلاف قطرات گرد اسید سولفوریک را مشاهده کرده اند که توضیح آن ها دشوار است. شاید گیج کننده ترین موضوع وجود آمونیاک باشد، گازی که به طور آزمایشی در دهه ۱۹۷۰ شناسایی شد و طبق همه گزارش ها نباید از طریق هیچ فرآیند شیمیایی شناخته شده در زهره تولید شود.

اکنون دانشمندان در مطالعه خود، مجموعه ای از فرآیند های شیمیایی را مدل سازی کردند تا نشان دهند که اگر آمونیاک واقعاً در این ناحیه وجود داشته باشد، می تواند مجموعه ای از واکنش های شیمیایی را ایجاد می کند که قطرات اسید سولفوریک اطراف را خنثی می کند و همچنین می تواند بسیاری از ناهنجاری های مشاهده شده را توضیح دهد.

ابر های زهره در مورد، نویسندگان همچنین پیشنهاد می کنند که منطقی ترین توضیح در خصوص منبع آمونیاک ابر های زهره، منشأ بیولوژیکی است، نه منبعی غیربیولوژیکی مانند رعد و برق یا فوران های آتشفشانی. به همین دلیل این مطالعه به خوبی نشان می دهد که «زندگی می تواند محیط خود را در زهره بسازد.»

این فرضیه جدید وسوسه انگیز قابل آزمایش است و محققان فهرستی از نشانه های شیمیایی را برای مأموریت های آینده و برای اندازه گیری در ابر های زهره ارائه می کنند تا فرضیه آن ها را تأیید یا رد کند.

سارا سیگر، یکی از نویسندگان این مطالعه و استاد کلاس علوم سیاره ای MIT می گوید: «هیچ شکلی از حیات که ما آن را می شناسیم نمی تواند در قطرات اسیدی زهره زنده بماند. اما نکته اینجاست که شاید زندگی در همین محیط ناسازگار وجود داشته باشد و بتواند محیط خود را طوری تغییر دهد که قابل حیات شوند.»

سال گذشته، وقتی که سیگر و همکارانش از کشف «فسفین» در ابر های سیاره خبر دادند، «زندگی در زهره» به یک عبارت پرطرفدار بدل شد. روی زمین، فسفین گازی است که عمدتاً از طریق فعل و انفعالات بیولوژیکی تولید می شود و کشف فسفین در زهره، فضایی جدید را برای امکان حیات در دسترس قرار می دهد.

با این حال، از آن زمان تاکنون، این کشف به طور گسترده مورد مناقشه قرار گرفته است. سیگر می گوید: «شناسایی فسفین در زهره به طور باورنکردنی بحث برانگیز شد. اما این کشف مانند یک تجدید حیات در افرادی بود که در حال مطالعه زهره بودند.»

پل ریمر، دیگر نویسنده اصلی این مطالعه، شروع به بررسی داده های ماموریت های گذشته به زهره کرد. در این داده ها، او ناهنجاری ها یا نشانه های شیمیایی را در ابر ها شناسایی کرد که برای دهه ها بدون توضیح باقی مانده بودند. علاوه بر حضور اکسیژن و ذرات غیر کروی، ناهنجاری ها شامل سطوح غیرمنتظره بخار آب و دی اکسید گوگرد نیز می شود. او استدلال می کرد که مواد معدنی که از سطح زهره بالا رفته و به داخل ابر ها می روند، می توانند با اسید سولفوریک برهمکنش کنند و برخی از ناهنجاری های مشاهده شده را تولید کنند. ریمر این ناهنجاری ها را با گرد و غبار مرتبط می داند، اما برای ایجاد این ناهنجاری ها، باید مقدار زیادی گرد و غبار به داخل ابر ها برود.

سیگر و همکارانش متعجب بودند که آیا می توان این ناهنجاری ها را با آمونیاک توضیح داد. در دهه ۱۹۷۰، این گاز به طور آزمایشی در ابر های سیاره توسط کاوشگر های Venera ۸ و Pioneer Venus شناسایی شد.

سیگر می گوید: «آمونیاک نباید روی زهره باشد چراکه هیدروژن به آن متصل است و هیدروژن بسیار کمی در اطراف آن وجود دارد. هر گازی که به محیط خود تعلق نداشته باشد به طور خودکار مشکوک است که توسط حیات ساخته شده باشد.»
ابر های قابل زندگی سیاره زهره

اگر بتوان فرض کرد که زندگی منبع آمونیاک در این سیاره خشن است، آیا این می تواند ناهنجاری های دیگر در ابر های زهره را توضیح داد؟ محققان در جستجوی پاسخ این پرسش، مجموعه ای از فرآیند های شیمیایی را مدلسازی کردند. آن ها دریافتند که اگر حیات بتواند به کارآمدترین روش ممکن در این ابر ها آمونیاک تولید کند، واکنش های شیمیایی مرتبط با ان نیز به طور طبیعی اکسیژن تولید می کند.

هنگامی که آمونیاک در ابر ها وجود داشته باشد، در قطرات اسید سولفوریک حل می شود و به طور موثر اسید را خنثی می کند و محیط را نسبتا قابل سکونت می کند. ورود آمونیاک به قطرات، شکل سابق گرد و مایع آن ها را به یک دوغاب غیر کروی و نمک مانند تبدیل می کند. هنگامی که آمونیاک در اسید سولفوریک حل می شود، واکنش باعث می شود تا هر دی اکسید گوگرد اطراف نیز حل شود.

وجود آمونیاک در واقع می تواند بیشتر ناهنجاری های عمده دیده شده در ابر های زهره را توضیح دهد. محققان همچنین نشان می دهند که منابعی مانند رعد و برق، فوران های آتشفشانی و حتی برخورد شهاب سنگ نمی توانند مقدار آمونیاک مورد نیاز برای توضیح این ناهنجاری ها را از نظر شیمیایی تولید کنند، حیات، اما، ممکن است این کار را بکند. در واقع، این تیم اشاره می کند که اشکال حیاتی روی زمین، همچون در معده خودمان وجود دارد که آمونیاک تولید می کنند تا محیطی بسیار اسیدی را خنثی کرده و قابل زندگی کنند.

سیگر می گوید: «محیط های بسیار اسیدی روی زمین وجود دارد که زندگی در آن ها وجود دارد، اما هیچ شباهتی به محیط زهره ندارد مگر اینکه چیزی وجود داشته باشد که بتواند اثرات این قطرات را خنثی کند». دانشمندان ممکن است در چند سال آینده فرصتی برای بررسی وجود آمونیاک و نشانه های حیات با ماموریت های Venus Life Finder، مجموعه ای از مأموریت های پیشنهادی با بودجه خصوصی، که سیگر محقق اصلی آن است، داشته باشند. این مأموریت ها که با استفاده از یک فضاپیمای خاص صورت خواهد گرفت قرار است ابر های زهره را برای شاناسایی میزان آمونیاک و سایر نشانه های حیات، جستجو کند.

سیگر می گوید: «زهره دارای ناهنجاری های جوی طولانی و غیرقابل توضیحی است که باورنکردنی هستند. اما همین موضوع فضا را برای امکان زندگی باز می گذارد».

اولین تصویر شگفت انگیز از عمیق ترین نقطه جهان