به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از ایسنا، روزنامه «جام جم» در ادامه نوشت: او خیلی زود فهمید آنچه در ایران اسمش را «فوتبال» گذاشته اند با آنچه در اروپا بازی می شود، فرسنگ ها فاصله دارد. شاید به همین دلیل مشخص است که خیلی از بازیکنان ایرانی تا به اروپا می روند مصدوم می شوند. خود بیرانوند هم با این مشکل مواجه بوده است. او هر چقدر در دوران بازیگری اش مصدوم نمی شد با حضور در فوتبال اروپا، با آسیب دیدگی مواجه شد. این موضوع هم به دلیل نوع باشگاه داری متفاوت بود، هم تمرینات و هم تغییر سبک زندگی. از سویی فشارهای ناشی از ورود به فوتبال اروپا، گاه می تواند برای بازیکنان دردسرساز شود.
علیرضا برای این که موضوع روشن تر شود می گوید: « معتقدم یکی از دلایل مصدومیت بازیکنان در اروپا این است که فوتبال در اینجا با ایران خیلی فرق دارد. ما می خواهیم در ایران حرفه ای باشیم ولی واقعیت این است که تفاوت زیادی وجود دارد. اینجا باید حرفه ای کار کنید. وقتی تمرینات به ناگهان تغییر می کند، تمام ماهیچه ها و عضلات تان درگیر می شود و گاهی مصدومیت پیش می آید. یعنی چیز عجیبی نیست که آسیب دیدگی پیش بیاید.»
ما کارمندیم!
در اروپا بازیکنان در باشگاه ها مثل کارمند هستند. بیرانوند بهترین توضیح را در این باره می دهد: «اینجا ما ۷ صبح خودمان را به باشگاه معرفی می کنیم. ساعت ۴-۳ بعد از ظهر هم به خانه برمی گردیم. دقیقا مثل کارمندها هستیم. در ایران معمولا بازیکنان دو ساعت در اختیار باشگاه هستند و بعد به خانه می روند. اینجا ولی ما ساعت ۷ باید در باشگاه باشیم. صبحانه را با هم می خوریم. تا ساعت ۱۰ - ۳۰: ۹ کارهای فیزیوتراپی، بدنسازی، ماساژ و ... را انجام می دهیم. ساعت ۱۱:۳۰ تمرین شروع می شود و ساعت ۱۲:۳۰ به پایان می رسد. بعد از آن حدود یک ساعت سونا، جکوزی و دوش و ... داریم. ساعت ۱۳:۳۰ ناهار می خوریم. از ساعت ۱۴:۳۰ به بعد آزاد هستیم به خانه برویم ولی خیلی وقت ها بچه ها می مانند تا کار اضافه کنند. بعضی ها پیش دکتر یا فیزیوتراپ می روند. بعضی ها به سالن می روند و وزنه می زنند.»
عضلاتم دیوانه شد
در ایران اما همه چیز زمین تا آسمان فرق دارد. معمولا بازیکنان تا دیروقت بیدار هستند. تا ظهر می خوابند و بعدازظهر به تمرین می روند. بعضی وقت ها تمرینات صبح است و البته مجبورند کمی زودتر بیدار شوند. قانونی برای حضور همیشگی و به موقع بازیکنان در باشگاه وجود ندارد چون اساسا ورزشگاه اختصاصی، استخر و ... وجود ندارد. علیرضا هم موافق است: «واقعیت را باید بپذیریم. من خودم روزهای اولی که به آنتورپ آمدم، واقعا کار برایم سخت بود. عضلاتم دیوانه شده بود. نمی توانستم از شدت بدن درد راه بروم. هیچ وقت در این سطح تمرین نداشتم. اصلا عادت نداشتم از صبح زود به باشگاه بیایم.»
او یک مثال جالب هم می زند: «اینجا همه چیز روی اصول است. بعد از همه بازی ها از ما تست های مختلف می گیرند. مثلا تست همسترینگ یا چهار سر ران. بعضی بازیکنان درد دارند ولی برای اینکه بازی کنند نمی گویند. تست ها اگر نشان دهد مشکل دارند سریعا مربی در جریان قرار می گیرد. وزن کشی و اینطور چیزها هم که عادی است.»
ورود به گینس؟
بیرانوند از روزی که به بلژیک رفت به دلیل پرتاپ های بلندش مورد توجه بود. هنوز برای رسانه های بلژیکی این موضوع جذاب است. بی شک هیچ دروازه بانی به اندازه علیرضا نمی تواند اینگونه با دست توپ ها را از محوطه خودی تا نزدیک محوطه جریمه حریف بیندازد. مثلا چندی قبل گلر منچسترسیتی با شوت، توپ را به محوطه جریمه حریف رساند و این شد سوژه ای برای آن که رکوردش را در گینس ثبت کنند یا پرتاب بلند نویر در بایرن که به اندازه پرتاب های علیرضا نبود سوژه رسانه ها شد. وقتی در این باره از بیرانوند می پرسیم باخنده می گوید: «الان در گینس بزرگ ترین قورباغه را هم ثبت کرده اند ولی یک نفر نیامد رکورد پرتاب های من را بگیرد! (خنده)»
جالب اینجاست اگر بیرانوند فصل آینده در آنتورپ بماند باشگاه قصد دارد مهاجمی سرعتی جذب کند تا از پرتاب های بلند علیرضا بتوانند استفاده لازم را ببرند!
(فیلم) داستان زندگی عجیب بیرانوند بمب خبری رسانه های دنیا
3 سال پیش