به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از روزنامه خراسان، هر دو نفرشان از خانواده هایی پرجمعیت بودند و زمانی که با هم ازدواج کردند، تصورش را هم نمی کردند روزی برسد که شنیدن صدای نوزاد در خانه برای شان تبدیل به آرزو شود،اما حالا بعد از 21 سال زندگی مشترک، حال و هوای خانه آقای «صالح پور» و خانم «ادیگوزلی» متفاوت شده است. وقتی با آن ها برای گفت و گو درباره این سال هایی که در انتظار فرزند بودند، تماس می گیرم، یک شرط می گذارند تا راضی به صحبت شوند. آن ها می گویند: «در روزنامه ای که قراره سخنی از ماجرای پدر و مادر شدن ما گفته بشه، درخواست ما اینه که از همه موسسه ها و نهادهای دولتی خواهش بشه تا به داد این زوج های نابارور برسن، واقعا خیلی سخته. نذارن خانواده ها از هم بپاشن. این تنها زحمت و سخنم هست که ازتون خواهش و تمنا دارم که چاپ کنید». آن ها دار و ندارشان را گذاشته اند وسط تا امروز شاهد یک ماهه شدن پسرشان «سید یاسین» باشند. رئیس جهاد دانشگاهی اردبیل چند وقت پیش درباره این زوج گفته بود: « یکی از مراجعان بالای ۳۹ سال این مرکز که سابقه ۲۳ بار سقط مکرر جنین طی دوران ۲۱ سال ازدواج داشت با هدف افزایش شانس بارداری به کمک متخصصان مرکز درمان ناباروری قفقاز جهاد دانشگاهی، درمان به روش لنفوسیت تراپی از ماه ها قبل آغاز شده بود که اولین نوزاد به این روش در این مرکز کاملا سالم به دنیا آمد». در پرونده امروز زندگی سلام، با این زوج گفت و گویی داشتیم که در ادامه خواهید خواند.
21 سال تلخ و سخت
در چشم انتظاری فرزند
سید فریدون صالح پور، متولد سال 1354 است. او درباره شروع زندگی مشترک شان می گوید: « سال 80 ازدواج کردیم. شغلم آزاد است و ساکن شهرستان گرمی از استان اردبیل هستیم. خانواده ما با خواهر و برادرها 6 نفر هستند که من فرزند آخر هستم. خانواده خانمم هم 2 تا برادر و 4 تا خواهر هستند. بنابراین خانواده هر دو نفرمان پرجمعیت هستند. بعد از ازدواج، تصمیم گرفتیم که بچه دار شویم، اما سال های بسیار سخت و تلخی را در چشم انتظاری داشتن فرزند گذراندیم».
سوگواری برای بچه های سقط شده ام
پیرم کرد
او درباره تلخی ها و سختی هایی که در این 21 سال پشت سرگذاشتند، می گوید: «سال هایی بود که خانمم دو بار سقط را تجربه می کرد. حال و احوال ما در آن شرایط را فقط زوج هایی درک می کنند که بچه سقط کرده اند. شاید تصور آن غم و سوگواری برای بچه هایی که اصلا به دنیا نیامدند، برای شما باورکردنی نباشد، اما هرچه که بود، برای ما بسیار سخت و ناراحت کننده گذشت. سوگواری برای بچه های سقط شده ام پیرم کرد. بیشتر این بچه ها در همان اوایل و تا دو یا سه ماهگی سقط می شدند؛ یعنی ما دو تا سه ماه خوشحال و امیدوار بودیم که این بار صاحب فرزند خواهیم شد، اما ناگهان، همه امیدمان به ناامیدی تبدیل می شد. البته سال گذشته، یک بچه مان تا چهارماهگی ماند و بعد سقط شد، اما بقیه شان در کمتر از چهارماهگی آن اتفاق برای شان می افتاد».
بارها در رویاهایم، بچه ام را بغل می گرفتم
هاجر ادیگوزلی، متولد 1363 و خانه دار است. اولین سوالم از او درباره 23 بار سقط است که باورش برای خودم سخت است. ادیگوزلی می گوید: «هر بار سقط می کردم، با خودم می گفتم بالاخره معجزه می شود. خیلی ها می گفتند به خودت رحم کن، تو نمی توانی مادر شوی، اما من خیلی دوست داشتم که طعم مادری را بچشم. بارها در خواب و رویا، بچه ام را بغل می گرفتم و می بوسیدم، اما وقتی به خودم می آمدم، می دیدم که بچه ای ندارم. دست دکتر احمدی درد نکند، این اواخر خیلی به من امید می داد، می گفت خانم مطمئن باش با این روش جدید، بچه ات سالم به دنیا می آید. البته بعد از هر بار سقط بچه، افسرده می شدم، زندگی ام به هم می ریخت و حال و حوصله هیچ کاری را نداشتم. مثلا همین سال گذشته که بچه در چهار ماهگی سقط شد، قلبش کار می کرد و نمی مرد، هر کاری که دکترها می کردند، باز هم جان داشت. با این که بچه اصلا رشد نمی کرد، اما سقط هم نمی شد. مثلا کلیه اش اصلا کار نمی کرد. زندگی ام کلا به هم ریخت تا سقط شد. در این سال ها خیلی سختی کشیدم».
لحظه اول که بچه ام را دیدم، فقط گریه می کردم
احساس مادری که بعد از 23 بار سقط برای اولین بار بچه اش را می بیند، قابل توصیف است؟ خانم «ادیگوزلی» به این سوال پاسخ می دهد: «تا اواخر بارداری ام خیلی استرس داشتم. حتی گاهی فشارم ناگهان بالا می رفت. همه می گفتند که دیگر استرس نداشته باش، ان شاءا.. سالم به دنیا می آید، ولی من مدام نگران بودم. دست خودم نبود. هر وقت با خدا راز و نیاز می کردم، می گفتم یعنی می شود من بچه ام را ببینم، در آغوش بگیرم و ... . لحظه اولی که دیدمش، قابل توصیف نیست. چطوربگویم. از خوشحالی فقط گریه می کردم. باور می کنید تا بچه ام را ندیدم، قبول نمی کردم که سالم به دنیا آمده؟ هرچه دکترها می گفتند سالم است و خیالت راحت، باورم نمی شد. با این که با چشم هایم دیدم بچه ام به دنیا آمد، اما چون او را 2 ساعت بردند تا در دستگاه بگذارند، باورم نمی شد. چشم هایم هر لحظه به در اتاقم در بیمارستان بود تا بچه ام را بیاورند و او را در آغوش بگیرم. من این حس را چطور برای شما توصیف کنم؟ ببخشید، نمی توانم. وقتی هم برای اولین بار بچه ام را در آغوش گرفتم، هیچ چیز به او نگفتم، فقط نگاهش کردم و بوسیدمش. فقط در دلم گفتم: سلام مامانی، تو معجزه خدایی برای من». با یادآوری این لحظات، ناگهان بغض، گلوی این مادر را می گیرد و نمی تواند به صحبت ادامه دهد و گوشی را به همسرش می دهد.
شب و روز کار کردم
تا هزینه های درمان جور شود
این سوال که چرا این همه سال منتظر فرزند بودید و ناامید نشدید، ذهنم را خیلی مشغول کرده است. پدر «سید یاسین» در این باره می گوید: «چون به زنم و زندگی ام پایبند بودم، شب و روز کار کردم تا بتوانم هزینه های درمان را بپردازم. از همه چیزم گذشتم و در تمام این سال ها منتظر معجزه بودم. هزینه های درمان ناباروری سرسام آور است. الان دیگر نه خانه دارم و نه هیچ چیز. هرچه داشتم و نداشتم را خرج زنم و بچه ام کردم. دقیق نمی دانم چقدر هزینه کردم، نه یادم است و نه حساب و کتاب کردم ولی مثلا سال 82، 3 میلیون تومان برای درمان خرج کردم، آن موقع 3 میلیون خیلی زیاد بود. هر بار هم چون بیمه نداشتم، برای دارو و ... هزینه زیادی می پرداختم. الان هم که هزینه ها بسیار بالاست. یک بار برای کمک نامه زدم، گفتند بیایید رویان برای درمان، اما چون شغلم آزاد بود، نتوانستم بروم. آخرین بار هم رفتیم اردبیل، پیش دکتر مجید احمدی، او به داد ما رسید. به کمک او و لطف خدا، ما طعم شیرین پدر و مادر شدن را چشیدیم. در این سال ها، خانمم به نظرم میلیون ها قرص خورد و آمپول زد! داروهایش هم خیلی گران بود. این دفعه آخری، شش ماه لنفوسیت تراپی شدیم، هر بار یک و نیم میلیون تومان از ما گرفتند. هر 20 روز هم باید یک سری دارو و آمپول می گرفتیم که با دفترچه بیمه تقریبا 2 میلیون تومان می شد. یک سری داروها هم گیر نمی آمد، باید می رفتم تبریز و با قیمت آزاد آن ها را می خریدم».
باور می کنید یک زن24 بار باردار شود؟
«ببخشید دست خودم نیست، وقتی فرزندم را می بینم و یاد این سال های سخت می افتم، مدام گریه ام می گیرد». «ادیگوزلی» با این مقدمه می گوید: «همه اطرافیان می دانستند که من باردار می شوم اما بعد بچه ام سقط می شود. گاهی خبردار می شدم که بعضی ها به شوهرم می گفتند که مشکل از توست که خانمت مدام بچه هایش سقط می شود، اما او به هیچ کسی نگفته بود که مشکل از من است.
واقعا هم مشکل از من بود. ایمنی بدنم در دوران بارداری خیلی بالا می رفت و بچه سقط می شد. در این سال ها خیلی به شوهرم اصرار می کردم حالا که من نمی توانم طلاق بگیرم و بروم، تو من را طلاق بده و برو. او همیشه می گفت نه، ما با هم این زندگی را شروع کردیم و منتظر معجزه می مانیم. مدام می گفت صبر می کنیم. درآمد شوهرم زیاد نبود، اما خودش را وقف زندگی مان کرده بود. گاهی برای هزینه های درمان بعد از سقط شدن بچه از دیگران پول قرض می کرد، اما چیزی به من نمی گفت. سال قبل می خواستم دیگر بروم تا این که دکتر احمدی را دیدم. امیدم اول به خدا، بعد دکتر احمدی بود. او هر ماه یک بار به استان اردبیل می آید. گفته این بار که بیاید، به ما زنگ می زند تا بچه را ببریم و ببیند. خیلی از او ممنونم. هیچ کسی باورش نمی شد که من روزی مادر شوم. 23 بار سقط کردم و این بچه بیست و چهارم است. باور می کنید یک زن 24 بار باردار شود؟ هنوز هم کسی باور نمی کند که من مادر شدم. الان همه زنگ می زنند و می گویند واقعا خودت مادر شدی؟هنوز هم بعضی ها باورشان نمی شود».
بچه داری خیلی سخت
اما خیلی شیرین است
مدام صدای این نوزاد از پشت تلفن می آید که سکوت خانه این زوج را بعد از 21 سال شکسته است. «صالح پور» درباره سختی های پدر شدن و نگهداری از نوزاد می گوید: «روزهای اول بچه داری خیلی سخت است. شب ها ساعت 10 که می رسم خانه، باید بچه داری کنم. خسته ام، ولی آن قدر برایم شیرین است که حاضرم تا صبح کنار پسرم باشم و خانمم استراحت کند. الان حاضرم پیراهن تنم را هم بفروشم و هر چیزی نیاز دارد برایش تهیه کنم.» مادر «سیدیاسین» هم درباره نگهداری از نوزاد و دردسرهایش با همسرش هم نظر است و می گوید: « روزهای اول بچه داری، واقعا سخت و پرزحمت است. حال خودم هم خیلی خوب نیست، چون هنوز به خاطر داروهایی که مصرف می کردم، مشکلاتی دارم، اما شوهرم خیلی به من کمک می کند. نگهداری بچه و سختی هایش برای من هم خیلی شیرین است. شاید این همه سال انتظار باعث شده تا سختی هایش اصلا به چشمم نیاید، شاید هم همه پدر و مادرها این طور باشند، نمی دانم. هرچه که هست، برای من و پدر «سیدیاسین» این ها اصلا سختی نیست».
هنوز باورم نمی شود
که پدر شدم
برویم سراغ حس و حال این پدر، در لحظه دیدن فرزندش برای اولین بار. خودش در این باره می گوید: «لحظه ای که پدر شدم و بچه ام را برای اولین بار دیدم، کارکنان بیمارستان همه شاهد بودند، من و همسرم فقط گریه می کردیم، البته از فرط خوشحالی. اشک شوق بود. هنوز هم باورم نمی شود که پدر شدم، فکر می کنم خواب هستم و هنوز بیدار نشدم. خیلی سخت است 21 سال انتظار بکشی، دارو و ندارت را بگذاری برای بچه دار شدن. راستش را بخواهید، سال پیش مادرم فوت کرد. من و خانمم با مادرم زندگی می کردیم و بعد از فوتش، اصلا حال مان خوب نبود. الان در سالگرد فوت مادرم هستیم که بچه مان به دنیا آمد. بعد از فوت مادرم، گاهی در خانه چون تنها بودیم، گریه می کردیم، اما بعد از بارداری خانمم، شرایط مان خیلی تغییر کرد و زندگی مان، رنگ و بوی دیگری گرفت.»
این بچه به زندگی مان
برکت عجیبی بخشید
از این مادر می پرسم که یک بچه باید چه کار کند تا زحمات مادرش را جبران کند و شما در آینده چه انتظاراتی از «سیدیاسین» خواهید داشت؟ او می گوید: «هیچ انتظاری از بچه ام ندارم. اصلا هیچ بچه ای نمی تواند زحمات مادرش را جبران کند و من هم هیچ انتظاری از بچه ام ندارم. از زمانی که این بچه را باردار شدم، به زندگی مان برکت عجیبی بخشیده. وضعیت شغلی شوهرم الان خیلی بهتر شده، خدا توانایی جسمی و مالی بیشتری به ما داد تا پیگیر به دنیا آمدن او شویم. الان هم خدا روزی رسان است. باور می کنید از زمانی که این بچه را باردار شدم، برکت زندگی مان در همه چیز و در همه حوزه ها، شش یا هفت برابر شده؟ شادی به زندگی مان آمده که از همه چیز مهم تر است. الان تنها چیزی که در زندگی قیمت ندارد، دل خوش است که من و شوهرم داریم. حرف آخرم هم این که از آقای دکتر «مجید احمدی»، خانم دکتر «هاله خبیری» و خانم «محمودی ارشادی» یک دنیا ممنونم که واقعا برای ما سنگ تمام گذاشتند. امیدوارم هیچ زن و شوهری در کشور عزیزمان نباشند که در حسرت بچه دار شدن، روز و شب ها را سپری کنند، چون واقعا سخت است، من تجربه کردم و درک شان می کنم».
کشاورز 67 ساله با ۱۲ همسر، ۱۰۲ فرزند و ۵۶۸ نوه! +عکس
6 ماه پیش
1 سال پیش
1 سال پیش
1 سال پیش