روش های اسان برای درمان پسوریازیس کدامند؟

پسوریازیس (صدفک یا داءالصدف) یک بیماری پوستی است که باعث ایجاد لکه های قرمز و فلس دار به رنگ نقره ای می شود. این لکه ها معمولاً روی آرنج، زانو، پوست سر و کمر ظاهر می شوند، اما می توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. در برخی موارد، لکه ها می توانند باعث درد یا خارش شوند.پسوریازیس می تواند در هر سنی شروع شود، اما این بیماری بیشتر در بزرگسالان زیر 35 سال بروز می کند و به طور مساوی بر زنان و مردان تأثیر می گذارد. شدت بیماری در افراد مختلف متفاوت است، برای بعضی فقط یک تحریک جزئی وجود دارد، اما برای برخی دیگر به قدری است که می تواند بر کیفیت زندگی آنها تأثیر بگذارد.

پسوریازیس نوعی بیماری مزمن پوستیِ غیر مُسری است که پلاک هایی از پوست ضخیم و پوسته پوسته (فلس دار) ایجاد می کند. این بیماری اساساً یک پاسخ التهابی غیر طبیعی است. فلس های خشک به رنگ های سفید که از صدفک ایجاد شده است، ناشی از تکثیر بیش از حد سلول های پوستی است (شیمیایی تولید شده به وسیله سلول های ویژه سفید خون به نام T). این عارضه معمولاً روی پوست سر، آرنج و زانوها تأثیر می گذارد. نوع خفیف این بیماری برخی مناطق کوچک پوست را درگیر می کن دو نوع شدید آن شامل پلاک های بزرگ و ضخیم همراه با التهاب پوست بر روی تمام سطح بدن است.

انواع روش های درمان پسوریازیس

پسوریازیس هیچ درمانی ندارد. هدف از درمان، کاهش التهاب و فلس ها، کُند کردن روند رشد سلول های پوست و برطرف کردن پلاک هاست. درمان های پسوریازیس به ۳ دسته تقسیم می شوند:

درمان های موضعی

کرم ها و پمادهایی که به طور مستقیم روی پوست مالیده می شوند، می توانند در کاهش پسوریازیس خفیف تا متوسط مؤثر باشند.درمان های موضعی پسوریازیس عبارتند از:

• کورتیکواستروئیدهای موضعی؛
• رتینوئیدهای موضعی؛
• آنترالین؛
• آنالوگ های ویتامین D؛
• اسید سالیسیلیک؛
• مرطوب کننده.

داروهای سیستمیک

افراد مبتلا به پسوریازیس متوسط تا شدید و آنهایی که به خوبی به سایر انواع درمان ها پاسخ نداده اند، ممکن است به مصرف داروهای خوراکی یا تزریقی نیاز پیدا کنند. بسیاری از این داروها دارای عوارض جانبی شدید هستند و پزشکان معمولا آنها را برای دوره های زمانی کوتاه تجویز می کنند.

این داروها عبارتند از:

• متوتروکسات؛
• سیکلوسپورین (سندیمون)؛
• داروهای بیولوژیک؛
• رتینوئیدها.

نور درمانی

در این روش درمانی از نور طبیعی یا فرابنفش (UV) استفاده می شود. نور خورشید، گلبول های سفید بیش ازحد فعال را که به سلول های سالم پوست حمله می کنند و باعث رشد سلولی سریع می شوند، ازبین می برد. پرتوهای UVA و UVB هردو می توانند در کاهش علائم پسوریازیس خفیف تا متوسط، مفید باشند.

اکثر افراد مبتلا به پسوریازیس متوسط تا شدید از ترکیبی از درمان ها سود خواهند برد. این نوع مداوا از بیش از یک نوع درمان برای کاهش علائم استفاده می کند. برخی از افراد ممکن است در تمام عمرشان از درمان یکسانی استفاده کنند اما در افرادی که پوست شان دیگر به درمان فعلی پاسخ نمی دهد، لازم است گاهی اوقات درمان ها تغییر داده شوند.

اگر شما پسوریازیس متوسط تا شدید دارید یا اگر بیماری تان دیگر به سایر درمان ها پاسخ نمی دهد، پزشک تان ممکن است یک داروی تزریقی یا خوراکی را تجویز کند.متداول ترین داروهای تزریقی و خوراکی که برای درمان پسوریازیس به کار می روند، عبارتند از:

چند نوع پسوریازیس وجود دارد؟

داروهای بیولوژیک

این دسته از داروها، سیستم ایمنی شما را تغییر می دهند و از تعاملات بین سیستم ایمنی و مسیرهای التهابی جلوگیری می کنند. این داروها به شکل آمپول یا تزریق های داخل وریدی تجویز می شوند.

رتینوئیدها

رتینوئیدها، تولید سلول های پوست را کاهش می دهند. در صورت قطع مصرف آنها، علائم پسوریازیس به احتمال زیاد باز خواهند گشت. عوارض جانبی آنها عبارتند از ریزش مو و التهاب لب. خانم های باردار یا زنانی که ممکن است در عرض ۳ سال آینده حامله شوند، نباید از رتینوئیدها استفاده کنند چون این داروها می توانند باعث نقص های مادرزادی در نوزاد شوند.

تشخیص پسوریازیس با سی تی آنژیوگرافی

سی تی آنژیوگرافی (CCTA) یک روش غیرتهاجمی فوق العاده برای تشخیص بیماری های عروق کرونری با قدرت تشخیصی بالا و پیش آگهی مناسب است. همچنین CCTA توانایی تشخیص پلاک های خطرناک غیر کلسیفیه (non-calcified) را نیز دارد.مطالعات زیادی شیوع بیماری های عروق کرونری در بیماران پسوریازیس را به وسیله CCS و CCTA با گروه کنترل مقایسه کرده است. با این حال، این مطالعات نتایج متناقضی را منتشر کردند و به یک ارزیابی جامع از داده های منتشر شده نیاز بود تا به طور دقیق شیوع بیماری های عروق کرونری در بیماران پسوریازیس توسط سی تی اسکن، تخمین زده شود.

درمان پسوریازیس به همراه آنژیوگرافی و نمره کلسیم عروق کرونر

در این مطالعه سیستماتیک و متاآنالیز مشخص شد که در بیماران پسوریازیس نسبت به گروه کنترل، شیوع بیماری های عروق کرونر بالاتر بوده است. همچنین میانگین نمره کلسیم کرونر بیماران پسوریازیس بالاتر از 100 بود و در آن ها شانس ابتلا به پلاک های پرخطر کرونری بیشتر بود.گزارش هایی که از برخی آنژیوگرافی های تهاجمی در بیماران مبتلا به پسوریازیس به دست آمد، افزایش شانس ابتلا به بیماری های عروق کرونر و آترواسکلروزیس را در این بیماران تایید کرد. در این گزارش ها به افزایش ضخامت اینتیما کاروتید و گشاد شدن عروق اشاره شده بود.در مطالعه Staniak و همکارانش به دلیل خفیف بودن بیماری پسوریازیس در بیماران مورد مطالعه، نتایج ضد و نقیضی از ارتباط پسوریازیس با نمره کلسیم کرونر (CCS) به دست آمده بود. مطالعه بعدی که توسط Hjuler و همکارانش انجام گرفت، با مشارکت بیماران 68 درصدی مبتلا به پسوریازیس شدید انجام گرفت. در این مطالعه رابطه پسوریازیس با بیماری عروق کرونر به خصوص در CCS >100 به خوبی مشخص شد.