پیش از آن که به بررسی بهترین روش‌های درمانی برونشیت بپردازیم، بهتر است با عواملی که باعث ورود ویروس، باکتری یا محرک‌ها به لوله‌های برونش می‌شوند، آشنا شویم. در بیشتر مواقع، برونشیت مزمن و حاد معمولاً به دلیل قرار گرفتن طولانی مدت در معرض عوامل محرکی مانند دود سیگار ایجاد می‌شود. اما موضوع به همین جا ختم نمی‌شود. آلودگی هوا و آب یا مواد شیمیایی مورد استفاده در کار و زندگی مانند رنگ و مواد شوینده در ایجاد بیماری برونشیت اثر چشم گیری دارند. از طرفی، افرادی که سابقه بیماری‌های ریوی در خانواده دارند یا از آسم و انواع آلرژی رنج می‌برند، بیشتر در خطر ابتلا به برونشیت قرار می‌گیرند. در حالی که آمار مبتلایان بالای 40 سال بیشتر از دیگر رده‌های سنی است.
مشاهده خون یا مخاط خیلی غلیظ خارج شده از لوله‌های نایژه (برونش)
حساس و تحریک پذیر بودن ریه‌ها و لوله‌های برونش
ماندگاری علائم بیماری برونشیت بیش از 3 هفته
دردناک بودن ریه‌ها و سختی در صحبت کردن
کاهش وزن شدید
تب بالای 38 درجه
خس خس کردن سینه یا تنگی نفس
وجود مایع بد مزه در دهان
با مشاهده این علائم باید بدون فوت وقت به پزشک مراجعه کرد.
اغلب اوقات، برونشیت حاد در عرض چند هفته خود به خود از بین می‌رود. اما اگر عامل اصلی ابتلا به برونشیت باکتری باشد که البته نادر است، پزشک عموماً به بیمار آنتی بیوتیک می‌دهد. اگر بیمار آسم یا آلرژی داشته باشد، یا سینه او خس خس کند، ممکن است یک اسپری استنشاقی هم به او پیشنهاد شود. این اسپری به باز شدن راه‌های هوایی کمک قابل توجهی کرده و تنفس را آسان تر می‌کند. بیماران برای کاهش علائم برونشیت حاد می‌توانند:
مقدار زیادی آب بنوشند.
8 تا 12 لیوان در روز به رقیق شدن مخاط بیماران کمک می‌کند.
به این ترتیب سرفه کردن آنها آسان تر می‌شود.
بیماران باید استراحت کافی داشته باشند.
مسکن‌های بدون نسخه به تسریع روند درمان برونشیت کمک می‌کنند.
آسپرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن درد را کاهش میدهند.
از دادن آسپرین به کودکان باید جداً خودداری کرد.
استامینوفن برای درمان و کاهش درد و تب تجویز می‌شود.
استفاده از مرطوب کننده یا دستگاه بخور پیشنهاد دیگری است.
دوش آب گرم نیز می‌تواند برای نرم شدن مخاط عالی باشد.
توصیه دیگر استفاده از داروهای سرفه بدون نسخه است که البته نباید سرخود مصرف شود.
شاید بیمار در طول روز از دارویی مانند گایافنزین استفاده کنند که مخاط خود را نرم کند تا راحت تر سرفه کند.
هرچند پزشک به بیماران داروهای خلط آور ارائه می‌دهد اما باید قبل از دادن هر گونه داروی سرفه به کودکان با پزشک اطفال مشورت کرد.
گاهی این سوال برای افرادی که ورزش می‌کنند پیش می‌آید که آیا می‌توانند زمانی که به بیماری برونشیت مبتلا می‌شوند به ورزش عادی خود ادامه دهند یا این نوع فعالیت برای آنها مضر است. بیماری برونشیت با سرفه و تنگی نفس همراه است. گاهی اوقات ممکن است ورزش باعث افزایش شدت نشانه‌های بیماری برونشیت شود با این حال در صورتی که ورزش با دقت و مراقبت انجام شود و شدت فعالیت ورزشی به خوبی تنظیم شود مشکلی برای این بیمار ایجاد نمی‌کند. حتی ورزش مداوم می‌تواند به ریکاوری برونشیت نیز کمک کند. در صورتی که بیمار احساس کند که سرفه‌های او شدیدتر شده است یا نمی‌تواند نفس بکشد باید ورزش را متوقف کند. بهتر است ورزشکار در هوای متعادل ورزش کند زیرا گرما و سرمای زیاد باعث سخت‌تر شدن نفس می‌شود.
ورزش به صورت کلی برای سلامت شش‌ها مفید است و در زمان ورزش عضلات نیازمند اکسیژن بیشتری هستند، به همین دلیل شش‌ها و قلب بیشتر کار می‌کنند. به مرور زمان ورزش باعث می‌شود که عضلات کارایی بهتری داشته باشند و کمتر اکسیژن مصرف کنند. این مساله می‌تواند از شدت نشانه‌های بیماری برونشیت بکاهد. اینکه در زمان ابتلا به برونشیت می‌توان ورزش کرد یا خیر بستگی به شدت بیماری نیز دارد. در صورتی که نشانه‌های بیماری تنها در ناحیه گردن و سر باشد معمولا انجام ورزش بی‌خطر است.
بنابراین به افرادی که برونشیت دارند توصیه می‌شود که قبل از ورزش بدن را گرم کرده و پس از آن بدن را سرد کنند. انجام ورزش‌هایی با شدت کم نیز برای شروع مناسب است. در حین ورزش استراحت نیز داشته باشید. به اندازه کافی مایعات بنوشید و بهتر است که فضا را مرطوب نگه دارید. امیدوارم از محتوای راهنمای ورزش کردن بیماران مبتلا به برونشیت نهایت لذت را برده باشید و برای کسانی که به سلامتی خود اهمیت میدهند، میتوانید ارسال نمایید. همچنین برای مشاهده ی مطالب پر محتوای دیگر میتوانید به بخش دنیای ورزش ساعدنیوز مراجعه نمایید. از همراهی شما بسیار سپاسگزارم.
