داروی تتراکوزاکتاید یک پلیپیتید صناعی با خصوصیات مشابه با کورتیکوتروپین است و جهت تشخیص و ارزیابی نارسایی آدرنوکورتیکال کاربرد دارد. اگرچه این دارو همانند کورتیکوتروپین کاربرد درمانی در اکثر حالات درمان با کورتیکواستروئید سیستمیک داشته است، اما هم اکنون کاربردهای نادری در این چنین موارد دارا است. تتراکوزاکتاید معمولاً به فرم استات مصرف میشود. اگرچه اغلب دوزها براساس خود تتراکوزاکتاید بیان میشوند. جهت اهداف تشخیصی فرم استات دارو به صورت داخل عضلانی یا داخل وریدی در تزریق اول مصرف میشود و اگر نتایج ناسازگار بودند، فرم داخل عضلانی به صورت یک تزریق depot با فعالیت طولانی مدت استفاده میشود. در صورت مشاهده یک افزایش در غلظتهای کورتیزول به میزان حداقل 200 تانومول/ لیتر (70 میکروگرم/ لیتر) متعاقب تجویز 250 میکروگرم Tetracosactide میتوان عملکرد آدرنوکورتیکال را طبیعی دانست. دوز داخل وریدی در مورد کودکان 250 میکروگرم/ 73/1مترمربع میباشد.
حساسیت مفرط به دارو
زخم گوارشی
اسکلرودرما کی استخوان
عفونت های قارچی سیستمیک
هرپس سیمپلکس چشمی
نارسایی قلبی
پرکاری یا کم کاری اولیه غده فوق کلیوی
سندرم کوشینگ
سابقه بیماری های حساسیتی مثل آسم
کاهش اثر دارو در مصرف هم زمان داروهای ضد تشنج، باربیتورات ها و ریفامپین.
افزایش اثر داروها با استروژن ها.
افزایش خطر بروز خونریزی گوارشی در مصرف NSAID ها وسالیسیلات ها.
ایجاد تغییر در میزان تاثیر داروهای ضد ضدانعقاد خوراکی.
افزایش احتمال بروز هیپوکالمی در مصرف هم زمان مدرهای دفع کلیوی پتاسیم.
داروی تتراکوزاکترین به منظور تشخیص ارزیابی نارسایی آدرنوکورتیکال مورد مصرف قرار می گیرد. این دارو معمولا به فرم استات مصرف می شود، اگر چه اغلب دوزها بر اساس خود تتراکوزاکترین بیان می شود. دارو به سرعت از پلاسما حذف می شود که این کار عمدتا از طریق توزیع در غدد آدرنال و کلیه ها صورت می پذیرد.
